Wykonanie systemu orynnowania na gzymsach
Decydując się na wykonanie rynien na gzymsie, należy dobrze przemyśleć wybór materiału, z którego ma być wykonany system orynnowania. Najważniejsze jest to, żeby wszystkie jego elementy były szczelnie ze sobą połączone. Każda nawet niewielka nieszczelność może powodować zawilgocenie ścian zewnętrznych domu i ich zniszczenie.
Rynny i rury z PVC są odporne na działanie czynników atmosferycznych, korozję i blaknięcie. Nie wymagają konserwacji, a dzięki temu, że są dostępne w wielu kolorach, łatwo je dopasować do pokrycia dachowego. Mają one jednak dużą rozszerzalność termiczną i mogą się rozszczelniać pod wpływem zmian temperatury. Gorzej sprawdzają się na silniej nasłonecznionych połaciach dachowych. Dotyczy to zwłaszcza długich rynien i rur spustowych w ciemnych kolorach, które nagrzewają się i odkształcają bardziej niż jasne. Elementów wykonanych z PVC nie powinno się łączyć na sztywno, ponieważ może to utrudniać odkształcanie się materiału. Często taki sposób zapewniania szczelności systemu kończy się uszkodzeniem jego elementów.
Dlatego rynny, które mają być usytuowane na gzymsie, najlepiej wykonać z metalu, zwłaszcza gdy dom znajduje się w rejonie występowania częstych i intensywnych opadów deszczu lub śniegu. Wytrzymałość rynien lub rur spustowych wykonanych ze stali ocynkowanej, miedzi czy cynku z domieszką tytanu jest w trudnych warunkach o wiele większa niż tych z PVC. Lepsze też będą rynny o przekroju kwadratowym, ponieważ mają większą pojemność niż półokrągłe o tej samej szerokości.
Mocowanie rynien na gzymsie
Nawet najlepiej dobrany system orynnowania spełni swe zadanie tylko pod warunkiem, że dobrze się go zamontuje.
Obróbki blacharskie. Powinny być wykonane z blachy stalowej i stalowej ocynkowanej o grubości 0,5-0,6 mm. Najważniejsze, aby były układane od dołu w taki sposób, aby górna obróbka nachodziła na dolną.
Zanim zostaną ułożone obróbki blacharskie, do końcówek krokwi montuje się zaimpregnowane deski albo wodoodporne płyty wiórowe OSB lub MFP. Do nich mocuje się za pomocą kołków rozporowych lub wkrętów pas podrynnowy. Powinien on być wyprofilowany w kształcie litery Z (w środkowej części z niewielkim spadkiem na zewnątrz, a u dołu z kapinosem), aby zabezpieczać deskę przybitą do końcówek krokwi oraz górną i czołową powierzchnię gzymsu. Po ułożeniu pasa podrynnowego, połączenia blachy i miejsca wokół łączników uszczelnia się kitem asfaltowym. Dopiero wtedy do krokwi mocuje się pas nadrynnowy.
Montaż. Rynhaki przykręca się do krokwi, łat lub do deski okapowej tak, aby rynny opierały się na gzymsie albo wisiały nad nim. Haki rozmieszcza się co 40-60 cm; powinny się one znaleźć w odległości 2 cm od krawędzi sztucera (element łączący rynnę z rurą spustową) lub narożnika, a skrajne - odsunięte od bocznej krawędzi okapu na około 15 cm.
Aby woda trafiała do rynny, co najmniej połowa jej szerokości (a lepiej 2/3) powinna wystawać poza krawędź pokrycia dachowego. Zewnętrzne krawędzie rynny nie powinny jednak wystawać ponad płaszczyznę będącą przedłużeniem wierzchu pokrycia. Wtedy nie zostaną uszkodzone przez zsuwający się z dachu śnieg.
Każdy błąd w wykonaniu więźby dachowej zmniejszający odległość rynny od górnej powierzchni gzymsu powoduje, że trudno będzie jej nadać wymagany spadek w kierunku rury spustowej (producenci zalecają zwykle 0,2-0,5%, czyli od 2 do 5 mm na 1 m długości). Najczęściej trudno wtedy zamontować sztucery ponad gzymsem i będą one przechodzić przez gzyms. Wykonawca może również zamontować bardziej płaski system wytwarzanych na wymiar rynien ciągłych (ciągnionych), w których nie ma sztucerów. W tym rozwiązaniu rury spustowe wlutowuje się w rynny. Zastosowanie rynien ciągnionych pozwala zmniejszyć odległość pomiędzy krawędzią dachu a gzymsem od 5 do 7 cm. Wadą jest przerwanie ciągłości gzymsu rurą spustową.
Prowadzenie rur spustowych
Najlepiej, gdy rury spustowe są prowadzone na zewnątrz. Przytwierdza się je do ściany zewnętrznej za pomocą obejm i kotew. Wprawdzie taka rura może nieco psuć wygląd elewacji, ale łatwo zauważyć i naprawić ewentualną jej nieszczelność.
Rury spustowe można ukryć w ścianie zewnętrznej, ale nie jest to dobre rozwiązanie. W ścianach dwuwarstwowych wymaga to pocienienia izolacji termicznej, przez co powstają mostki cieplne; w ścianach trójwarstwowych konieczne jest wykonanie wnęki w warstwie osłonowej.
Do połączenia rynien z rurami spustowymi stosuje się zwykle sztucery. Ich kształt umożliwia bezpieczne skierowanie wody z rynny dachowej do rury spustowej. Sztucery mogą znaleźć się ponad gzymsem, być w nim ukryte lub przez niego przechodzić. Ze względu na rozszerzalność termiczną materiału, z którego są wykonane rury spustowe, powinny one przechodzić przez gzyms w rurach osłonowych, wystających kilka centymetrów ponad obróbki osłaniające gzyms.
Zamiast sztucerów można zastosować naczynia zbiorcze - lejowate elementy obejmujące rynnę w miejscu spustu wody. Naczynia zbiorcze mogą być zamontowane pod rynną lub też na ścianach szczytowych.
Aby "ominąć" gzyms, stosuje się specjalne kształtki (na przykład kolana rurowe lub uskoki gzymsowe), które umożliwią prowadzenie rur spustowych wzdłuż ściany zewnętrznej domu.
Dlatego rynny, które mają być usytuowane na gzymsie, najlepiej wykonać z metalu, zwłaszcza gdy dom znajduje się w rejonie występowania częstych i intensywnych opadów deszczu lub śniegu. Wytrzymałość rynien lub rur spustowych wykonanych ze stali ocynkowanej, miedzi czy cynku z domieszką tytanu jest w trudnych warunkach o wiele większa niż tych z PVC. Lepsze też będą rynny o przekroju kwadratowym, ponieważ mają większą pojemność niż półokrągłe o tej samej szerokości.
Mocowanie rynien na gzymsie
Nawet najlepiej dobrany system orynnowania spełni swe zadanie tylko pod warunkiem, że dobrze się go zamontuje.
Obróbki blacharskie. Powinny być wykonane z blachy stalowej i stalowej ocynkowanej o grubości 0,5-0,6 mm. Najważniejsze, aby były układane od dołu w taki sposób, aby górna obróbka nachodziła na dolną.
Zanim zostaną ułożone obróbki blacharskie, do końcówek krokwi montuje się zaimpregnowane deski albo wodoodporne płyty wiórowe OSB lub MFP. Do nich mocuje się za pomocą kołków rozporowych lub wkrętów pas podrynnowy. Powinien on być wyprofilowany w kształcie litery Z (w środkowej części z niewielkim spadkiem na zewnątrz, a u dołu z kapinosem), aby zabezpieczać deskę przybitą do końcówek krokwi oraz górną i czołową powierzchnię gzymsu. Po ułożeniu pasa podrynnowego, połączenia blachy i miejsca wokół łączników uszczelnia się kitem asfaltowym. Dopiero wtedy do krokwi mocuje się pas nadrynnowy.
Montaż. Rynhaki przykręca się do krokwi, łat lub do deski okapowej tak, aby rynny opierały się na gzymsie albo wisiały nad nim. Haki rozmieszcza się co 40-60 cm; powinny się one znaleźć w odległości 2 cm od krawędzi sztucera (element łączący rynnę z rurą spustową) lub narożnika, a skrajne - odsunięte od bocznej krawędzi okapu na około 15 cm.
Aby woda trafiała do rynny, co najmniej połowa jej szerokości (a lepiej 2/3) powinna wystawać poza krawędź pokrycia dachowego. Zewnętrzne krawędzie rynny nie powinny jednak wystawać ponad płaszczyznę będącą przedłużeniem wierzchu pokrycia. Wtedy nie zostaną uszkodzone przez zsuwający się z dachu śnieg.
Każdy błąd w wykonaniu więźby dachowej zmniejszający odległość rynny od górnej powierzchni gzymsu powoduje, że trudno będzie jej nadać wymagany spadek w kierunku rury spustowej (producenci zalecają zwykle 0,2-0,5%, czyli od 2 do 5 mm na 1 m długości). Najczęściej trudno wtedy zamontować sztucery ponad gzymsem i będą one przechodzić przez gzyms. Wykonawca może również zamontować bardziej płaski system wytwarzanych na wymiar rynien ciągłych (ciągnionych), w których nie ma sztucerów. W tym rozwiązaniu rury spustowe wlutowuje się w rynny. Zastosowanie rynien ciągnionych pozwala zmniejszyć odległość pomiędzy krawędzią dachu a gzymsem od 5 do 7 cm. Wadą jest przerwanie ciągłości gzymsu rurą spustową.
Prowadzenie rur spustowych
Najlepiej, gdy rury spustowe są prowadzone na zewnątrz. Przytwierdza się je do ściany zewnętrznej za pomocą obejm i kotew. Wprawdzie taka rura może nieco psuć wygląd elewacji, ale łatwo zauważyć i naprawić ewentualną jej nieszczelność.
Rury spustowe można ukryć w ścianie zewnętrznej, ale nie jest to dobre rozwiązanie. W ścianach dwuwarstwowych wymaga to pocienienia izolacji termicznej, przez co powstają mostki cieplne; w ścianach trójwarstwowych konieczne jest wykonanie wnęki w warstwie osłonowej.
Do połączenia rynien z rurami spustowymi stosuje się zwykle sztucery. Ich kształt umożliwia bezpieczne skierowanie wody z rynny dachowej do rury spustowej. Sztucery mogą znaleźć się ponad gzymsem, być w nim ukryte lub przez niego przechodzić. Ze względu na rozszerzalność termiczną materiału, z którego są wykonane rury spustowe, powinny one przechodzić przez gzyms w rurach osłonowych, wystających kilka centymetrów ponad obróbki osłaniające gzyms.
Zamiast sztucerów można zastosować naczynia zbiorcze - lejowate elementy obejmujące rynnę w miejscu spustu wody. Naczynia zbiorcze mogą być zamontowane pod rynną lub też na ścianach szczytowych.
Aby "ominąć" gzyms, stosuje się specjalne kształtki (na przykład kolana rurowe lub uskoki gzymsowe), które umożliwią prowadzenie rur spustowych wzdłuż ściany zewnętrznej domu.
Zapisz się na NEWSLETTER. Co tydzień najnowsze wiadomości o budowie, remoncie i wykańczaniu wnętrz w Twojej poczcie e-mail: Zobacz przykład
>- Więcej o:
