Przewodnik po drewnie egzotycznym

Badi - (łac. Nauclea diderrichii Merill). Pochodzi z Afryki, np. Ghany, Wybrzeża Kości Słoniowej. Kolor: żółtopomarańczowy do żółtego. Bardzo ładne i mało ścieralne drewno. Średnio ciężkie, ma umiarkowane tendencje do paczenia się, pęcznienia i skurczów. Przy suszeniu wykazuje tendencje do delikatnych pęknięć na zewnątrz. Można je skrawać, świetnie nadaje się na forniry. Często używa się go na podłogi (parkiety) i na schody. Można z niego robić stolarkę budowlaną wewnętrzną i zewnętrzną (ma dość dużą odporność na czynniki zewnętrzne, np. deszcz czy upał). Dobre drewno do toczenia, czyli nadaje się na meble.

Zastosowanie: stolarka wewnętrzna, okleiny dekoracyjne, podłogi, schody, konstrukcje domów, elementy narażone na kontakt z wodą.

Doussie (łac. Afzelia Quazensis). Pochodzi z Afryki. Kolor: lekko wpadający w łososiowaty, w czerwień. Średnio ciężkie, o małych skłonnościach do kurczenia, pęcznienia i paczenia się. Wymaga ostrożnego suszenia. Dobrze się je obrabia, np. tnie. Zawiera mało substancji mineralnych, więc nie tępi narzędzi.

Jest umiarkowanie odporne na czynniki zewnętrzne. Można z niego robić stolarkę budowlaną "wystawianą na zewnątrz", np. okna, drzwi. Nieźle się sprawdza wewnątrz budynku, można z niego robić różnego rodzaju ramy, np. framugi lub parkiety. Niektóre egzemplarze mają bardzo ładny wzorzysty rysunek - nadają się na okleiny do mebli.

Doussie jest kwasoodporne i dlatego robi się z niego laboratoryjne stoły.

Guatambu (łac. Gatambu - Peroba). Pochodzi z Ameryki Południowej. Nazywane drewnem kości słoniowej. Bladożółte, średnio ciężkie. Jest mało odporne na grzyby i owady, ale bardzo wytrzymałe mechanicznie (można z niego robić np. podłogi). W Ameryce Południowej wyrabia się z niego części sprzętu rolniczego. Nadaje się dobrze do toczenia, dlatego służy do konstrukcji mebli. Robi się z niego też uchwyty do narzędzi.

Zastosowanie: podłogi, meble, stolarka wewnętrzna i zewnętrzna.

Iroko (łac. Chlorophora excelsa). Pochodzi z zachodniej Afryki. Kolor: żółtobrązowy do ciemnobrązowego. Jest bardzo trwałe. Używa się go z tego powodu np. w Nigerii do robienia... naturalnych mauzoleów - w spróchniałych pniach iroko chowa się zmarłych.

Jest średnio ciężkie o umiarkowanych tendencjach do pęcznienia i kurczenia się. Wymaga ostrożnego suszenia. Nie odkształca się, nie paczy.

Jest to drewno o dużej naturalnej trwałości. Można je stosować zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz budynku. Można z niego robić wszelkiego rodzaju ramy, a nawet podkłady kolejowe.

Zastosowanie: meble, podłogi, schody, stolarka zewnętrzna i wewnętrzna.

Ipe (łac. Tabebuja spp.). Pochodzi z Ameryki Południowej. Ma bardzo ciemne, brązowoczarne zabarwienie. Jest bardzo trwałe i ciężkie - wrzucone do wody całkowicie suche utonie.

Ma dużą odporność mechaniczną (jeden z banków w Bydgoszczy postanowił sobie wybrukować dziedziniec fryzami z ipe). Jest bardzo trudne do wysuszenia i ciężkie w obróbce. Głównie stosuje się je na podłogi (zwłaszcza na podłogi o dużej wytrzymałości na ścieranie, np. w budynkach użyteczności publicznej), podkłady kolejowe, a także do wyrobu... sprzętu sportowego, np. rdzeni nart.

Zastosowanie: podłogi, meble, stolarka wewnętrzna i zewnętrzna, uchwyty narzędzi. Ceny: tarcica 1 m sześc. ok. 6 tys. zł.

Jatoba (łac. Hymenaea spp.). Pochodzi z Ameryki Południowej (np. Brazylii). Jest dość ciężkie. Ma bardzo ładny wzorzysty rysunek. Kolor: czerwonobrązowy, czasem w charakterystyczne brązowo-czarne prążki.

Ma małe skłonności do kurczenia się i paczenia. Powinna być ostrożnie i powoli suszona. Drewno jest twarde a co za tym idzie ciężko się je obrabia. Nadaje się do strugania i toczenia. Ma dość dużą naturalną odporność - świetnie sprawdza się na parkiety i klatki schodowe.

Zastosowanie: meble, podłogi, stolarka wewnętrzna i zewnętrzna, wysokiej klasy wykończenia, schody, fornir dekoracyjny, elementy łukowe, wyroby ciesielskie, podłogi przemysłowe.

Kempas (łac. Commpassia malacensis). Pochodzi z Azji Południowo-Wschodniej. Występuje na Malajach, na wyspach Archipelagu Indonezyjskiego.

Schnąc, zmienia kolor na czerwony, a nawet ciemnoczerwony. Jest dość ciężkie, ale o umiarkowanym skurczu i pęcznieniu, co oznacza, że jest częściowo odporne na wilgoć. Niestety, przy suszeniu wykazuje dużą skłonność do pękania.

Zastosowanie: podłogi, parkiety, schody, stolarka zewnętrzna i wewnętrzna, meblarstwo.

Massaranduba - (łac. Manilkara spp.). Pochodzi z Ameryki Południowej. Potocznie nazywa się je drewnem koniną, bo ma zabarwienie wiśniowe podobne do mięsa koni . Ma dość ładny rysunek. Bardzo ciężkie. Silnie się kurczy. Wymaga bardzo ostrożnego suszenia, inaczej szybko pojawiają się na nim pęknięcia. Silnie tępi narzędzia. Po dokładnej obróbce można uzyskać bardzo gładką, łatwą do wypolerowania powierzchnię. Trudno się je klei. Nie nadaje się więc do produkcji stolarki otworowej. Jest bardzo odporne na działanie chemikaliów, zwłaszcza kwasów. Daje się dobrze toczyć. Można z niego robić więc instrumenty muzyczne, np. gryfy do instrumentów smyczkowych. Nadaje się na podłogi. Cena: podłogi z drewna litego 120 zł za m kw.; tarcicy się raczej do Polski nie sprowadza.

Merbau (łac. Intsia spp.). Pochodzi z Azji Południowo-Wschodniej (np. Indonezji). Kolor: brązowy do ciemnobrązowego z żółtymi plamkami żywicy.

Bardzo ładne i wzorzyste drewno. Zastosowanie takie samo jak afrykańskiej doussie.

Tauari (łac. Couratari app.). Pochodzi z Ameryki Południowej. Łatwo się je piłuje, suszy i klei. Kolorem przypomina europejski dąb, ale ma szlachetny, wyraźnie widoczny, mahoniowy słój.

Zastosowanie: stolarka wewnętrzna, meble, rusztowania, produkcja skrzyń, zabawek, opakowań. Właściwości i zastosowanie takie same jak ipe.

Teak (łac. Tectona grandis). Pochodzi z Azji Południowo-Wschodniej (Indie, Archipelag Indonezyjski). Jeśli w telewizji czy kinie widzimy pocztówkowe zdjęcia z Indii, Cejlonu czy Sri Lanki, a na nich słonia taszczącego wielkie bale drewna, jest wysoce prawdopodobne, że zwierzęta dźwigają drewno teakowe.

Teak jest brązowy, ma wyraźne ciemne żyły. Budowę ma podobną do dębu europejskiego, dlatego niektórzy błędnie nazywają go dębem ranguńskim. Teak jest bardzo odporny na insekty - niejadalny dla małża, świdraka okrętowca czy... termita (a głodny termit próbuje czasami konsumować nawet beton). Dlatego stosuje się go powszechnie do umocnień portów tropikalnych.

Moda na teak zapanowała w latach 70. XX wieku, razem z modą na tzw. meble chłopskie. Powód? Wyczerpywały się zapasy dębu, a teak był jego dobrym zamiennikiem.

Nieźle się sprawdza w pomieszczeniach o dużej wilgotności (nie paczy się i nie pęcznieje). Z drewna teakowego możemy więc sobie zrobić np. boazerię w łazience.

Daje się dobrze obrabiać, ale, niestety, silnie przy tym tępi narzędzia. Można go toczyć i skrawać, szlifować i polerować. Pył przy jego szlifowaniu jest drażniący dla nosa, warto więc założyć jakąś maskę.

Można go stosować zarówno wewnątrz (meble, podłogi), jak i na zewnątrz budynku (np. do budowy okien czy drzwi zewnętrznych).