Jodła na święta

Jodły to arystokratki wśród iglaków. Urodziwe, okazałe i pełne zalet. Mają na ogół zgrabne, regularne sylwetki, ładnie pachną, a ich igły nie kłują. Ozdobą większości gatunków są piękne szyszki, które w odróżnieniu od innych iglaków sterczą do góry, a nie zwisają z gałązek (to jedna z tych cech, która pozwala poznać jodłę nawet laikowi).

Jodła koreańska

Jest kilkadziesiąt gatunków jodeł, ale najbardziej dekoracyjną z nich jest jodła koreańska. W naturze to drzewo występuje w górskich, gęstych lasach Korei. Jest najmniejszym i najwolniej rosnącym gatunkiem wśród jodeł. I to jest właśnie jedna z jej największych zalet, ponieważ większość jodeł to ogromne drzewa, zbyt duże do ogrodów. Tymczasem, jodła koreańska potrzebuje aż 30 lat, by osiągnąć zaledwie 4 metry wzrostu, więc idealnie nadaje się do przydomowego ogrodu, nawet najmniejszego.

Ma też bardzo zgrabną, symetryczną, stożkową sylwetkę z gałązkami rozchodzącymi się promieniście od prostego pnia. Jej igliwie jest miękkie, koloru ciemnozielonego, a od spodu - srebrzystego.

Jodła koreańska jest jednak znana wśród miłośników ogrodów głównie ze względu na szyszki. Pojawiają się one latem, są bardzo duże, barwy zielonkawo-fioletowej i sterczą na gałązkach pionowo niczym świeczki. Pośród drobnych igieł wyglądają niezwykle efektownie. Charakterystyczne jest też to, że nawet bardzo młode (często niespełna metrowe) "koreanki" są już w stanie rodzić szyszki. U innych gatunków jodeł pojawiają się one dopiero u bardzo dojrzałych i dużych drzew.

Praktyczne wskazówki

Jodły koreańskie warto zatem sadzić w takich miejscach, by móc podziwiać ich walory z bliskiej odległości, na przykład w otoczeniu niższych roślin, z przodu rabaty ogrodowej albo przy uczęszczanej ścieżce.

Bardzo ładnie wyglądają na wrzosowiskach albo pośród roślin okrywowych, takich jak płożące jałowce, irgi, barwinki czy bodziszki. Ze względu na swoją wyjątkową dekoracyjność nadają się również do ozdabiania reprezentacyjnych miejsc, na przykład przed domem albo w pobliżu patio.

Jodły koreańskie mają jeszcze jedną zaletę - są dość łatwe w uprawie i raczej mało podatne na szkodniki i choroby, jeśli tylko zostaną posadzone w odpowiednim miejscu. Najlepiej rosną w żyznym, próchniczym i kwaśnym podłożu. Zdecydowanie nie lubią piasków i ziemi wymieszanej z gruzem. Ich system korzeniowy jest dość płytki, więc potrzebują sporo wilgoci. Szczególnie młode rośliny w suche letnie dni trzeba często podlewać. Uważa się, że jodły to rośliny przeznaczone do cienia. To prawda, chociaż warto też podkreślić, że słońce dobrze im służy. Przy niedostatku światła ich korony stają się rzadsze i bardziej ażurowe, podczas gdy w słońcu malowniczo się zagęszczają. A odmiany o niebieskawo-srebrzystych lub złotych igłach posadzone w cieniu szybko tracą swój oryginalny kolor i zwyczajnie zielenieją. Słońce jest im po prostu niezbędne dla zachowania urody.

"Koreanki" nie boją się mrozu i nie wymagają w związku z tym żadnych zabezpieczeń, ale lepiej unikać miejsc narażonych na silne, mroźne i wysuszające wiatry.

Drzewka lepiej będą się czuły w zacisznych i osłoniętych rejonach ogrodu. Bardzo wskazane jest też ściółkowanie gleby grubą warstwą kory w obrębie bryły korzeniowej drzewka; zimą zapobiegnie to przemarznięciu korzeni, a wiosną i latem - nadmiernemu parowaniu wody z podłoża.

Odmiany ogrodowe

Jodły koreańskie rozpowszechniły się w europejskich ogrodach na początku XX wieku. Ponieważ właściwie od razu zdobyły dużą popularność, zaczęto selekcjonować coraz to nowe odmiany ogrodowe. Jest ich w tej chwili bardzo dużo. Sporą grupę stanowią miniaturki. Jedne mają regularną sylwetkę, przypominającą stożek, i wyglądają jak skompresowane duże drzewa. Inne mają kształt bardziej zaokrąglony.

Najpopularniejsze miniaturki jodły koreańskiej to: "Blauer Pfiff", "Green Carpet", "Compact Dwarf" i "Brevifolia", która wydaje latem maleńkie szyszeczki koloru buraczkowego. Miniaturowe jodełki nadają się idealnie do bardzo małych ogrodów oraz na skalniaki.

Z jodeł koreańskich o normalnym wzroście bardzo ładna jest odmiana "Silberlocke", która ma igły podwijające się do góry, tak że widać przede wszystkim ich srebrzystą spodnią stronę. W efekcie drzewko z daleka wygląda jakby było bardzo jasnego koloru. Na starszych okazach tej odmiany rodzi się bardzo dużo szyszek. Z kolei odmiana "Luminetta" ma igły koloru złocisto-żółtego. Jaśniejsze są też jej szyszki.

Zapisz się na NEWSLETTER. Co tydzień najnowsze wiadomości o budowie, remoncie i wykańczaniu wnętrz w Twojej poczcie e-mail: Zobacz przykład