Izolacja starych fundamentów
Każda piwnica powinna mieć solidną poziomą izolację przeciwwilgociową, dobraną do warunków gruntowo-wodnych na działce. Bywa jednak, że taka izolacja jest uszkodzona lub nie ma jej wcale. W takiej sytuacji woda ma łatwy dostęp do wnętrza domu, a wzdłuż przypodłogowej części ścian parteru wewnątrz i na zewnątrz pojawiają się białe wykwity.
Budując wymarzony dom często nie zwracamy uwagi na fundament - kluczowy dla całej konstrukcji domu, pozostawiając jego wykonanie ekipie budowlanej. Tymczasem ta podziemna część domu zapewnia stabilność budynku oraz zabezpiecza go przed nierównomiernym osiadaniem w gruncie. Dodatkowo, fundamenty powinny być chronione przed przenikaniem wód gruntowych i opadowych przez właściwie zaprojektowane i wykonane izolacje przeciwwilgociowe. Dotyczy to tych terenów, gdzie poziom wód podziemnych jest wysoki lub okresowo niestabilny.
Najważniejszą izolacją, zapobiegającą kapilarnemu podciąganiu wilgoci, jest izolacja pozioma. Powinna się ona znaleźć na wierzchu wszystkich ścian fundamentowych. Gdy nie została wykonana w odpowiednim miejscu lub też - w starych domach - jest uszkodzona, ściany są narażone na niszczące działanie wilgoci i wody. Wówczas od wewnątrz w pomieszczeniu usytuowanym poniżej gruntu można zauważyć przy styku ściany z podłogą odpadający oraz zawilgocony tynk. Od zewnątrz natomiast widać na elewacjach wykwity solne lub zagrzybienie.
Przyczyny zawilgocenia tynku
Pierwsze pytanie, które się nasuwa, dotyczy przyczyny odpadającego i zawilgoconego tynku. Najczęściej odpowiedź brzmi: kapilarne podciąganie wody. Jest to popularne zjawisko, które coraz częściej jest spotykane jako poważny problem w domach jednorodzinnych. Polega ono na tym, że woda z gruntu (zawierająca związki mineralne lub organiczne) transportuje i penetruje materiał (cegłę, kamień, pustaki, bloczki cementowe), który nie ma bezpośredniego kontaktu ze źródłem wilgoci. Zatem jak woda przemieszcza się w warstwach ściany? Każdy materiał ma w swojej strukturze pory, czyli puste przestrzenie o mikroskopijnej wielkości. To właśnie tymi kanałami woda "wędruje" w górę od fundamentów do ścian parteru.
W sprzyjających warunkach na takich długotrwale zawilgoconych murach rozwija się pleśń. Aby znaleźć optymalne rozwiązanie, należy poznać przyczynę problemu. Powodem podciągania kapilarnego jest zazwyczaj źle wykonana lub uszkodzona pozioma izolacja przeciwwilgociowa, a w niektórych sytuacjach całkowity jej brak.
Zabezpieczenie przed wilgocią
Dalszemu zawilgoceniu konstrukcji domu i jej niszczeniu przez wilgoć można zapobiec wykonując nową - szczelną i ciągłą - izolację poziomą na ścianach i, jeśli to konieczne, na ławach fundamentowych. Przy pracach remontowych, które mają na celu zabezpieczenie ścian fundamentowych lub piwnicznych przed wilgocią, musimy pamiętać, że nie możemy w "magiczny" sposób wyciągnąć z gruntu za pomocą żurawia całego domu i rozpocząć jego naprawy od źródła problemu. Poza tym prace związane z osuszaniem i tworzeniem nowej izolacji poziomej są bardzo czasochłonne i kosztowne. Konieczne jest odkopanie fundamentów odcinkami nie dłuższymi niż 2 m i umieszczenie w murze materiału izolacyjnego. Można to zrobić przez podcięcie ścian na całej ich szerokości, możliwie jak najbliżej ławy fundamentowej lub metodą wbijania blach. Obydwa te rozwiązania są skuteczne, ale pracochłonne i drogie.
Zdecydowanie lepiej jest wybrać inną metodę - utworzenie przepony hydrofobowej. Jest to bariera, która zatrzymuje podciąganie kapilarne w ścianach fundamentowych lub piwnicznych. Wykonuje się ją przez nasycenie murów preparatem hydrofobowym za pomocą systemów iniekcyjnych. Wzmacniają one konstrukcję ścian, wypełniają ubytki, a przede wszystkim wnikają w kapilary i tworzą w ścianie nieprzepuszczalną dla wody przeponę, uniemożliwiającą podciąganie wody z gruntu.
Produkty do wykonania przepony hydrofobowej
Prace związane z wykonaniem przepony hydrofobowej najlepiej zlecić firmie, która się w tym specjalizuje. Fachowcy określą stopień zawilgocenia oraz oznaczą maksymalną wilgotność kapilarną. Iloraz tych wartości pozwoli im ustalić stopień przesiąknięcia wilgocią muru. Podczas określania stanu przegrody należy też zwrócić uwagę na rodzaj użytego materiału (na przykład cegła pełna) czy wielowarstwowość muru.
Przeprowadzenie testów pozwoli precyzyjnie wybrać najskuteczniejszą metodę iniekcji oraz odpowiedni preparat. Najpopularniejszymi produktami stosowanymi do wykonania przepony są materiały: mineralne (krzemianowe) i żywiczne (na bazie żywic).
Istnieją dwie metody wprowadzania preparatu iniekcyjnego w ścianę. Pierwsza - grawitacyjna - polega na wywierceniu rzędu otworów i wlewaniu w nie za pomocą lejków lub pistoletów preparatu iniekcyjnego. Druga - ciśnieniowa - oparta jest na wtłoczeniu pod ciśnieniem substancji uszczelniającej w nawiercone otwory. Pierwsza jest zdecydowanie łatwiejsza w wykonaniu, gdyż nie trzeba używać specjalistycznego sprzętu budowlanego, np. pakerów ciśnieniowych.
Wykonanie przepony hydrofobowej
W celu właściwej aplikacji konkretnego preparatu opartego na bazie krzemianowej, należy ściśle stosować się do restrykcyjnych wymagań stawianych przez producenta. Są one zawarte w instrukcji podanej na karcie technicznej lub informacyjnej produktu.
WYKONANIE PRZEPONY HYDROFOBOWEJ - KROK PO KROKU:
![]()
1. Mokre tynki należy całkowicie skuć ze ściany do około 1 m powyżej widocznego zawilgocenia lub zasolenia. Następnie nawierca się w niej otwory.
2. Otwory powinny mieć średnicę nie mniejszą niż 12 mm. Powinny być one o 2 cm płytsze niż grubość ściany, w której wykonuje się przeponę.
3. Odstępy pomiędzy nawiercanymi otworami nie mogą być większe niż 120 mm. Zwykle wystarczy wykonać otwory w jednym rzędzie.
4. Po wykonaniu wszystkich otworów, starannie oczyszcza się je z pyłu. Następnie na pełną głębokość otworu wciska się rurkę do aplikacji preparatu.
5. Naciskając spust pistoletu, rurkę wycofuje się do momentu, w którym preparat hydrofobowy wypełni całą przestrzeń wywierconego otworu.
6. Na koniec dokładnie szpachluje się otwory, a przed ponownym wykończeniem warstwą tynku na ścianę nanosi się preparat gruntujący.
Rodzaj tynku
Po wykonaniu bariery przeciwwilgociowej na ścianie należy na nowo ułożyć odpowiedni tynk. Tradycyjne tynki cementowe, cementowo-wapienne, wapienne czy gipsowe nie nadają się do stosowania na zawilgoconych i zasolonych murach. Mimo że została wykonana bariera zapobiegająca dalszemu zawilgoceniu, nie można zapominać o zawartych w murze związkach soli. Popularne tynki wapienne są podatne na podciąganie kapilarne. Umożliwiają przemieszczanie się soli na powierzchnię i jej krystalizację, która przyczynia się do zwiększenia zawilgocenia muru. Może to prowadzić do przyspieszonego niszczenia świeżo wyremontowanej ściany. Z kolei tynki cementowe, dzięki swojej szczelności, likwidują na pewien czas wizualne oznaki niszczenia, ale nie są wystarczająco skuteczne.
Najlepszym rozwiązaniem jest ułożenie tynku renowacyjnego. Dzięki swoim właściwościom wiąże on sole i wchłania wilgoć znajdującą się w murze, a następnie umożliwia jej odparowanie, nie dopuszczając do powstawania wykwitów na powierzchni. Sole krystalizują w porach tynku renowacyjnego, nie powodując widocznych uszkodzeń.
Najważniejszą izolacją, zapobiegającą kapilarnemu podciąganiu wilgoci, jest izolacja pozioma. Powinna się ona znaleźć na wierzchu wszystkich ścian fundamentowych. Gdy nie została wykonana w odpowiednim miejscu lub też - w starych domach - jest uszkodzona, ściany są narażone na niszczące działanie wilgoci i wody. Wówczas od wewnątrz w pomieszczeniu usytuowanym poniżej gruntu można zauważyć przy styku ściany z podłogą odpadający oraz zawilgocony tynk. Od zewnątrz natomiast widać na elewacjach wykwity solne lub zagrzybienie.
Przyczyny zawilgocenia tynku
Pierwsze pytanie, które się nasuwa, dotyczy przyczyny odpadającego i zawilgoconego tynku. Najczęściej odpowiedź brzmi: kapilarne podciąganie wody. Jest to popularne zjawisko, które coraz częściej jest spotykane jako poważny problem w domach jednorodzinnych. Polega ono na tym, że woda z gruntu (zawierająca związki mineralne lub organiczne) transportuje i penetruje materiał (cegłę, kamień, pustaki, bloczki cementowe), który nie ma bezpośredniego kontaktu ze źródłem wilgoci. Zatem jak woda przemieszcza się w warstwach ściany? Każdy materiał ma w swojej strukturze pory, czyli puste przestrzenie o mikroskopijnej wielkości. To właśnie tymi kanałami woda "wędruje" w górę od fundamentów do ścian parteru.
W sprzyjających warunkach na takich długotrwale zawilgoconych murach rozwija się pleśń. Aby znaleźć optymalne rozwiązanie, należy poznać przyczynę problemu. Powodem podciągania kapilarnego jest zazwyczaj źle wykonana lub uszkodzona pozioma izolacja przeciwwilgociowa, a w niektórych sytuacjach całkowity jej brak.
Zabezpieczenie przed wilgocią
Dalszemu zawilgoceniu konstrukcji domu i jej niszczeniu przez wilgoć można zapobiec wykonując nową - szczelną i ciągłą - izolację poziomą na ścianach i, jeśli to konieczne, na ławach fundamentowych. Przy pracach remontowych, które mają na celu zabezpieczenie ścian fundamentowych lub piwnicznych przed wilgocią, musimy pamiętać, że nie możemy w "magiczny" sposób wyciągnąć z gruntu za pomocą żurawia całego domu i rozpocząć jego naprawy od źródła problemu. Poza tym prace związane z osuszaniem i tworzeniem nowej izolacji poziomej są bardzo czasochłonne i kosztowne. Konieczne jest odkopanie fundamentów odcinkami nie dłuższymi niż 2 m i umieszczenie w murze materiału izolacyjnego. Można to zrobić przez podcięcie ścian na całej ich szerokości, możliwie jak najbliżej ławy fundamentowej lub metodą wbijania blach. Obydwa te rozwiązania są skuteczne, ale pracochłonne i drogie.
Zdecydowanie lepiej jest wybrać inną metodę - utworzenie przepony hydrofobowej. Jest to bariera, która zatrzymuje podciąganie kapilarne w ścianach fundamentowych lub piwnicznych. Wykonuje się ją przez nasycenie murów preparatem hydrofobowym za pomocą systemów iniekcyjnych. Wzmacniają one konstrukcję ścian, wypełniają ubytki, a przede wszystkim wnikają w kapilary i tworzą w ścianie nieprzepuszczalną dla wody przeponę, uniemożliwiającą podciąganie wody z gruntu.
Produkty do wykonania przepony hydrofobowej
Prace związane z wykonaniem przepony hydrofobowej najlepiej zlecić firmie, która się w tym specjalizuje. Fachowcy określą stopień zawilgocenia oraz oznaczą maksymalną wilgotność kapilarną. Iloraz tych wartości pozwoli im ustalić stopień przesiąknięcia wilgocią muru. Podczas określania stanu przegrody należy też zwrócić uwagę na rodzaj użytego materiału (na przykład cegła pełna) czy wielowarstwowość muru.
Przeprowadzenie testów pozwoli precyzyjnie wybrać najskuteczniejszą metodę iniekcji oraz odpowiedni preparat. Najpopularniejszymi produktami stosowanymi do wykonania przepony są materiały: mineralne (krzemianowe) i żywiczne (na bazie żywic).
Istnieją dwie metody wprowadzania preparatu iniekcyjnego w ścianę. Pierwsza - grawitacyjna - polega na wywierceniu rzędu otworów i wlewaniu w nie za pomocą lejków lub pistoletów preparatu iniekcyjnego. Druga - ciśnieniowa - oparta jest na wtłoczeniu pod ciśnieniem substancji uszczelniającej w nawiercone otwory. Pierwsza jest zdecydowanie łatwiejsza w wykonaniu, gdyż nie trzeba używać specjalistycznego sprzętu budowlanego, np. pakerów ciśnieniowych.
Wykonanie przepony hydrofobowej
W celu właściwej aplikacji konkretnego preparatu opartego na bazie krzemianowej, należy ściśle stosować się do restrykcyjnych wymagań stawianych przez producenta. Są one zawarte w instrukcji podanej na karcie technicznej lub informacyjnej produktu.
WYKONANIE PRZEPONY HYDROFOBOWEJ - KROK PO KROKU:
1. Mokre tynki należy całkowicie skuć ze ściany do około 1 m powyżej widocznego zawilgocenia lub zasolenia. Następnie nawierca się w niej otwory.
2. Otwory powinny mieć średnicę nie mniejszą niż 12 mm. Powinny być one o 2 cm płytsze niż grubość ściany, w której wykonuje się przeponę.
3. Odstępy pomiędzy nawiercanymi otworami nie mogą być większe niż 120 mm. Zwykle wystarczy wykonać otwory w jednym rzędzie.
4. Po wykonaniu wszystkich otworów, starannie oczyszcza się je z pyłu. Następnie na pełną głębokość otworu wciska się rurkę do aplikacji preparatu.
5. Naciskając spust pistoletu, rurkę wycofuje się do momentu, w którym preparat hydrofobowy wypełni całą przestrzeń wywierconego otworu.
6. Na koniec dokładnie szpachluje się otwory, a przed ponownym wykończeniem warstwą tynku na ścianę nanosi się preparat gruntujący.
Rodzaj tynku
Po wykonaniu bariery przeciwwilgociowej na ścianie należy na nowo ułożyć odpowiedni tynk. Tradycyjne tynki cementowe, cementowo-wapienne, wapienne czy gipsowe nie nadają się do stosowania na zawilgoconych i zasolonych murach. Mimo że została wykonana bariera zapobiegająca dalszemu zawilgoceniu, nie można zapominać o zawartych w murze związkach soli. Popularne tynki wapienne są podatne na podciąganie kapilarne. Umożliwiają przemieszczanie się soli na powierzchnię i jej krystalizację, która przyczynia się do zwiększenia zawilgocenia muru. Może to prowadzić do przyspieszonego niszczenia świeżo wyremontowanej ściany. Z kolei tynki cementowe, dzięki swojej szczelności, likwidują na pewien czas wizualne oznaki niszczenia, ale nie są wystarczająco skuteczne.
Najlepszym rozwiązaniem jest ułożenie tynku renowacyjnego. Dzięki swoim właściwościom wiąże on sole i wchłania wilgoć znajdującą się w murze, a następnie umożliwia jej odparowanie, nie dopuszczając do powstawania wykwitów na powierzchni. Sole krystalizują w porach tynku renowacyjnego, nie powodując widocznych uszkodzeń.
Zapisz się na NEWSLETTER. Co tydzień najnowsze wiadomości o budowie, remoncie i wykańczaniu wnętrz w Twojej poczcie e-mail: Zobacz przykład
>- Więcej o:
