Izolacja tarasu: jak dobrze zabezpieczyć taras?

Taras ze spadkiem

Na zdjęciu: Nachylenie warstw tarasu sprawi, że woda opadowa będzie mogła swobodnie spływać z jego powierzchni

Przed wykonaniem warstwy izolacji przeciwwodnej na powierzchni płyty tarasu konieczne jest wykonanie odpowiedniego spadku, który ułatwi spływ wody opadowej. Powinien on wynosić 1,5-2 proc. Nachylenie najlepiej uzyskać przy montażu płyty żelbetowej.

Jeżeli na istniejącym podłożu nie ma odpowiednich płaszczyzn spadkowych, należy je wykonać przy użyciu szpachli wyrównującej. Ma ona krótki czas wiązania, niski skurcz, co ogranicza ryzyko pojawienia się pęknięć, a prace wykończeniowe można prowadzić już po 2 godzinach (w zależności od użytego produktu). W tej warstwie należy wykonać szczeliny dylatacyjne co 2-5 m i zaplanować rozmieszczenie profili lub okapników, które są odporne na korozję, zasolenie oraz negatywny wpływ zmiennych czynników atmosferycznych.

Czytaj więcej o tarasach nad pomieszczeniami ogrzewanymi

Taras bez przecieków: szczelna hydroizolacja

Na zdjęciu: Pierwsza warstwa masy mineralnej dokładnie wypełnia wszelkie nierówności i tworzy szczelną, bezspoinową powłokę

Duże różnice temperatury, na jakie narażony jest taras, powodują odkształcenia wszystkich jego warstw. Dlatego izolację przeciwwilgociową należy wykonać z elastycznych materiałów.

Uszczelnienie zespolone na tarasie. W odróżnieniu od tradycyjnej papy na lepiku lub papy termozgrzewalnej tworzą jednolitą i szczelną powłokę. Z tego względu nazywane są uszczelnieniem zespolonym. Nakłada się je w dwóch warstwach, tak aby całkowita grubość po wyschnięciu nie była mniejsza niż 2 mm. Zaletą takich produktów jest możliwość ich nanoszenia na wilgotne i niewysezonowane podłoże betonowe, na przykład świeży jastrych. Już podczas prac powłoka chroni płytę tarasu przed zamoknięciem, jednocześnie pozwalając odparować wodzie zawartej w podłożu. Płytki ceramiczne można przyklejać dopiero po całkowitym zastygnięciu uszczelnienia. Należy do tego użyć elastycznych zapraw klejowych. Wyjątkiem są masy, których druga warstwa izolacji jest jednocześnie zaprawą mocującą okładzinę.

Membrany izolacyjne na tarasie. To bitumiczno-kauczukowe masy pokryte podwójnie laminowaną folią polietylenową; są samoprzylepne i mogą pełnić jednocześnie funkcję paroizolacji. Układa się je na tarasie w jednej warstwie, ale wymagają wykonania dodatkowo jastrychu, a pod płytkami wodoszczelnej powłoki.

Fot. Henkel/Ceresit

Szczelny taras: maty do zadań specjalnych

Na zdjęciu: W systemach z matami oddzielająco-drenującymi nie jest potrzebna warstwa dociskowa. Do mat bezpośrednio przykleja się płytki ceramiczne

W systemach tarasowych stosuje się różnego rodzaju maty: drenażowe, uszczelniające oraz redukujące naprężenia. Niektóre z nich mają wytłoczone od spodu wgłębienia. Zapewnia to im dobrą przyczepność do zapraw klejowych. Zwykle maty stosuje się, gdy taras ma być wykończony płytkami ceramicznymi o wymiarach większych niż 50 x 50 cm.

Czytaj też o płytach na taras

Taras z izolacją termiczą

Na zdjęciu: Płyty ocieplenia powinno się ułożyć na całej powierzchni tarasu. Nad pomieszczeniem ogrzewanym najlepiej w dwóch warstwach z przesunięciem krawędzi

W skład systemów izolacji tarasu nie wchodzi materiał izolacji termicznej - płyty styropianu lub polistyrenu ekstrudowanego. Jednak wykonanie warstwy ocieplenia znacznie zmniejsza ryzyko uszkodzenia konstrukcji tarasu i wykończenia z płytek ceramicznych, zimą ogranicza utratę ciepła z wnętrz usytuowanych pod tarasem, a latem - nadmierne ich ogrzewanie.

Taras na gruncie, nad pomieszczeniem nieogrzewanym lub nad ogrzewanym

W tarasach opartych na gruncie nie stosuje się izolacji termicznej. Przy tarasach nad pomieszczeniami nieogrzewanymi (np. nad garażem) zaleca się ocieplenie o grubości co najmniej 6 cm.

Konieczne jest natomiast wykonanie termoizolacji nad pomieszczeniem ogrzewanym. Grubość ułożonej warstwy styropianu lub polistyrenu ekstrudowanego nie powinna być mniejsza niż 12 cm. Na niej wykonuje się przekładkę rozdzielającą z folii budowlanej wywiniętej na ściany zewnętrzne domu. Zabezpieczenie to będzie pełnić funkcję warstwy poślizgowej dla płyty dociskowej.

Nieprzeciekający taras: warstwa dociskowa

Na zdjęciu: Podczas wykonywania jastrychu jego powierzchnię powinny się podzielić szczelinami dylatacyjnymi na pola o wymiarach 2,5 x 2,5 m lub 3 x 3 m

Na izolacji przeciwwodnej konieczne jest zastosowanie jastrychu. Ta warstwa dociskowa, którą wykonuje się z betonu zbrojonego siatką stalową, chroni izolację termiczną przed uszkodzeniami mechanicznymi oraz stanowi solidne podłoże pod okładzinę z płytek ceramicznych. Umieszczenie warstwy dociskowej na folii umożliwia swobodniejsze jej odkształcanie pod wpływem zmian temperatury niż wtedy, gdyby była ona wyłożona bezpośrednio na warstwie izolacji.

Jastrych nie powinien być również połączony ze ścianami. Przed jego wyłożeniem należy wokół nich ułożyć dystansowe paski styropianu. Pozwoli to uniknąć mostka termicznego przenoszącego zimno z płyty na ścianę zewnętrzną pomiędzy tarasem a pomieszczeniem mieszkalnym i również zapewni swobodną pracę płyty. Jastrych powinien mieć grubość 5 cm, a jego krawędzie należy zabezpieczyć obróbkami blacharskimi odprowadzającymi wodę do rynien.

Czytaj też o przyczynach uszkodzeń tarasów

Niezbędne dodatki

Na zdjęciu: W skład niektórych systemów izolacji tarasów wchodzą elastyczne taśmy, którymi uszczelnia się styk płyty żelbetowej ze ścianą domu

Taśmy. Elementami systemu izolacji tarasów są także taśmy elastomerowe. Wkleja się je w miejsca styku płyty tarasowej ze ścianą, w miejsca dylatacji i połączenia płyty z profilem lub okapnikiem. Jest to konieczne do uzyskania gwarancji producenta na cały system. Służą do przenoszenia naprężeń i uszczelniania dylatacji: konstrukcyjnych, termicznych, brzegowych. Powinny dzielić powierzchnię jastrychu na prostokąty o bokach długości 2-5 m i być przeniesione na okładzinę.

Obróbki blacharskie. Dopełnieniem systemu są oferowane przez niektórych producentów okapniki (proste, narożnikowe i łączniki maskujące połączenie poszczególnych odcinków) oraz specjalne profile, służące do trwałego wykończenia krawędzi tarasów i skutecznie odprowadzające wodę opadową poza ściany domu. Ich kształt pozwala na stabilne zamocowanie do podłoża i szczelne połączenie z przylegającymi elementami, dzięki czemu wszystkie warstwy są chronione od najbardziej problematycznego miejsca - zewnętrznej krawędzi płyty. Okapniki i profile są wykonane z wysokiej jakości stopu aluminium pokrytego powłoką poliestrową. Są więc odporne na korozję, zasolenie oraz szkodliwy wpływ zmiennych czynników atmosferycznych. Dodatkowo niektórzy producenci dołączają do opakowania szablon montażowy do wykonania wgłębienia na okapnik w warstwie szpachli lub jastrychu, dzięki czemu montaż przebiega łatwo i szybko.

Fugi. Końcowym etapem prac wykończeniowych na tarasie jest fugowanie, które wymaga szczególnej uwagi. Zaprawa do spoinowania powinna być elastyczna, a także mieć podwyższoną wodoszczelność, co zniweluje możliwość przesiąkania wody do zaprawy klejowej. Szerokość spoin cementowych powinna wynosić 5-8 mm, a szerokość fugi dylatacyjnej wykonanej z silikonu co najmniej 10 mm. Tylko takie szerokości szczelin zapewniają kompensację naprężeń termicznych (różnice temperatury w ciągu roku wynoszą nawet 100 st. C!).

Fot. Sopro

Na zdjęciu: Obróbki blacharskie dostępne są w różnych kształtach. Powinno się nimi zabezpieczyć krawędzie płyty tarasu