Klinkier: kolory i zastosowanie

Klinkier swoją barwę zawdzięcza zarówno rodzajowi gliny, jak i sposobowi jej obróbki. Cegły lub płytki mogą być po prostu formowane i wypalane lub przed wypałem barwione w masie albo poddawane angobowaniu (pokrywane cienką warstwą glinki szlachetnej z dodatkiem różnych minerałów i tlenków metali) lub glazurowane. Do wyboru mamy więc odcienie ciepłe: żółcie, pomarańcze, czerwienie, beże oraz brązy. Popularne są wyroby cieniowane, o niejednorodnej barwie. Natomiast znacznie rzadziej używane są biele, szarości, grafity i czernie, a także granaty, zielenie. Niewiele osób wie, że klinkier może być również niebieski, czarny czy różowy – tak wyraziste barwy najczęściej nadaje się płytkom i cegłom glazurowanym.

Klasyczna czerwień

Czerwień to naturalna barwa klinkieru – na taki kolor wypala się większość glin służących do jego produkcji. Jest wybierana, bo dobrze koresponduje z chętnie stosowaną w Polsce kolorystyką dachówek i blachodachówek. Kojarzy się raczej z budownictwem tradycyjnym,ale niesłusznie, gdyż równie dobrze sprawdza się w projektach o nowoczesnej stylistyce. Na takich fasadach łączona jest z innymi materiałami na zasadzie kontrastu koloru – z chłodnym szkłem, betonem lub blachą albo podobieństw – z ciepłym drewnem. Czerwień i wariacje na jej temat to także bezpieczny stylistycznie wybór – taka kolorystyka zawsze wygląda dobrze.

Brąz

Wyprodukowanie cegieł w jednolitym kolorze umożliwia dodanie barwnika na wczesnym etapie produkcji, czyli tzw. barwienie w masie. W ten sposób powstają ciemne elementy (np. brązowe), które można przycinać bez obaw o to, że spod brązowej warstwy wierzchniej widać będzie inny kolor.

Finalny efekt takiego zabiegu może być różny – od czerwono-brązowej powierzchni, przez odcienie kawy z mlekiem, po głęboki i ciepły odcień czekolady. Niekiedy też, dzięki zabiegom, jakim poddaje się klinkier, powierzchnia zyskuje nie jeden kolor, lecz ich mieszankę, dzięki czemu taka cegła wydaje się mocno wiekowa.

Piaskowy

Chłodne odcienie klinkieru bardzo dobrze wyglądają zarówno w nowoczesnych, jak i tradycyjnych domach. Nabierają one wówczas ciekawego, śródziemnomorskiego charakteru nawet w naszych warunkach – wystarczy, że na chwilę rozproszą się chmury, a dom wygląda jak skąpany w słońcu. Architekci chętnie sięgają też po płytki w tym kolorze, ozdabiając nimi wnętrza – jasny kolor sprawia, że nie dominują one w pomieszczeniu tak bardzo, jak klasyczne klinkiery. Ta właściwość sprawia, że nawet w niewielkim pokoju czy holu można pokusić się o zrobienie „ceglanej” ściany.

Ochra

Ochra jest nie tyle kolorem, co naturalnym barwnikiem, pochodzącym z procesu wietrzenia skał. Stąd rozpiętość odcieni, do których to miano pasuje – od jasnych, żółtokremowych, przez pomarańczowo-czerwone, aż po brunatne. Wszystkie te ciepłe barwy bardzo efektownie prezentują się na ceramicznych elewacjach, elementach małej architektury, a także okładzinach ścian.

Szary

Podobnie jak ochra, szarość niejedno ma imię – są jej chłodne odcienie, z nutą błękitu, cieplejsze z kroplą czerwieni lub brązu. Niezależnie jednak od tego, czy jest ciepła czy chłodna, szarość to jeden z tych kolorów, które od kilku sezonów nie wychodzą z mody. Dotychczas kojarzona z monotonią i bezbarwnością, została doceniona – najpierw w budynkach użyteczności publicznej, potem w domowych wnętrzach w postaci farby lub betonowych okładzin. Jest jednak tak dobrym tłem dla ciekawej formy czy faktury, że architekci coraz chętniej wykorzystują ją także na frontowych ścianach domów jednorodzinnych.

Kolory cieniowane

Tradycyjne cegły klinkierowe wypala się z gliny „saute” lub powleka uprzednio warstwą angoby (warstwy uszlachetnionej kwarcem glinki, która nadaje im inny kolor). Jedne i drugie można poddać dodatkowemu zabiegowi – redukcji, czyli ograniczeniu ilości tlenu podczas wypału, w ten sposób uzyskuje się produkty cieniowane. Najczęściej utrzymane są one w kolorach czerwonym, szarym i brązowym, ale spotkać można również cieniowane ochry i klinkiery piaskowe. Na cegłach ręcznie formowanych cieniowanie w połączeniu ze specjalną obróbką lica ma dać efekt starego muru.

Nietypowe rozwiązania

Pierwszym jest glazurowanie, które pozwala zabarwiać cegły na dowolny kolor tęczy i nadawać im połysk, niczym płytkom ceramicznym. Uzyskuje się go, nakładając na stronę cegły, która będzie widoczna w murze, podwójną warstwę glazury i wypalając. Takie cegły, podobnie jak klasyczny klinkier, są odporne na blaknięcie i łatwe do czyszczenia. Drugi sposób na nietypową cegłę to nadanie jej faktury przez rozmaite zabiegi – ryflowanie, drapanie (gładka powierzchnia ma mniej lub bardziej głębokie rysy), łupanie lub ciosanie. Lico cegły może też mieć nadaną strukturę lub być piaskowane.

Zapisz się na NEWSLETTER. Co tydzień najnowsze wiadomości o budowie, remoncie i wykańczaniu wnętrz w Twojej poczcie e-mail.