Iglaki - jak stworzyć ładną kompozycję z drzew iglastych

W Polsce kochamy iglaki za to, że są zimozielone i nie śmiecą liśćmi. Często jednak sadzimy je w ogrodzie trochę na chybił trafił, a przy tym zbyt gęsto. Aby uniknąć kompozycyjnego bałaganu, warto wcześniej zaplanować sposób ich rozmieszczenia, rysując szkic na papierze. Odpowiednio zgrupowane i wyeksponowane będą się o wiele lepiej prezentowały.

Rynkowa oferta gatunków i odmian roślin iglastych jest ogromna. Różnią się przede wszystkim siłą wzrostu i pokrojem. Najwyższe to drzewa takie jak świerki i jodły. Mają wyraźny pień i szeroką koronę, dorastają co najmniej do kilkunastu metrów wysokości - to one właśnie stanowią najsilniejszy akcent w kompozycjach. Inne formy pionowe to krzewy o kształcie stożka lub kolumny (niektóre tuje i jałowce). Są wśród nich zarówno odmiany wysokie, jak i zupełnie niskie. W kompozycji wykorzystajmy je jako przeciwwagę dla form kulistych, tworzonych przez tuje i świerki, a także krzaczastych, takich jak np. szeroko rozpostarte jałowce. Jeżeli ktoś marzy o bardziej oryginalnych kształtach, może wybrać świerki lub modrzewie o zwisających pędach. Mając do dyspozycji tak różne formy, warto zestawiać je na wiele sposobów. Pamiętajmy jednak, żeby były dobrane pod względem wielkości.

Zieleń igieł i łusek (występujących np. na gałązkach tuj) ma niezliczoną ilość odcieni. Bywa bardzo ciemna lub jasna. U wielu odmian przybiera odcień srebrny, szary, niebieski albo żółty. Barwy te są najbardziej intensywne wiosną na młodych przyrostach. Całe to bogactwo możemy wykorzystać przy zestawianiu roślin w grupy, np. o barwach kontrastowych lub przeciwnie, w jednej tonacji, lecz o różnym pokroju.

Warto też wziąć pod uwagę, że poszczególne gatunki różnią się wielkością i kształtem igieł oraz łusek, a także ich ułożeniem na gałązkach, co decyduje o grze światła i cienia na roślinach.

Już para posadzonych obok siebie roślin może stanowić ciekawy zestaw. Łączymy na przykład dwie formy kuliste, ale różniące się barwą, albo roślinę o pokroju owalnym ze stożkową.

Trzy rośliny to już pełna kompozycja. Klasyczna kombinacja obejmuje kolumnę, z dodatkiem kuli i odmiany płożącej. Jeśli używamy pięciu elementów, możemy je podzielić na dwie podgrupy - np. wyższą dwuelementową i niższą, złożoną z trzech roślin. Przy większej ilości elementów (7-8), warto zastosować po dwa, trzy egzemplarze tej samej odmiany.

Rośliny sadźmy w odpowiednich odstępach, sprawdziwszy wcześniej, jaką szerokość osiągną po kilku latach. Podobne zasady przyjmujemy, łącząc iglaki z krzewami liściastymi czy wysokimi bylinami. Zanim iglaki się rozrosną, przez pierwsze 2-3 lata miejsca pomiędzy nimi wypełniamy roślinami sezonowymi.

Duże znaczenie ma miejsce, w którym planujemy założenie kompozycji. Gdzie ją umieścić? Może na przykład zdobić fronton domu. Warto, żeby była widoczna z pewnej perspektywy. Jeśli chcemy ją oglądać z tarasu, umieszczamy ją naprzeciwko niego, np. z tyłu trawnika. Często iglaki grupuje się na środku klombu albo przy schodach prowadzących do wejścia. Ciekawie wyglądają niewielkie grupy krzewów powtarzane rytmicznie wzdłuż ścieżki.

Krzewy iglaste dobrze wyglądają pośród kamieni, a miniaturki nadają się na skalniaki. Odmiany o zwisłych pędach można sadzić nad oczkiem wodnym.

Większość iglaków lubi stanowiska słoneczne, tylko cisy wolą cień. Podłoże powinno mieć odczyn lekko kwaśny, nie musi być jednak bardzo żyzne. Krzewy i drzewa iglaste kupujemy tylko w pojemnikach. Najlepsza pora na ich sadzenie przypada od połowy sierpnia do połowy września.