Mahonia pośrednia

Mahonia pośrednia jest zimozielonym krzewem ze sztywno wzniesionymi pędami. W Polsce szerzej znane są dwie odmiany, obie wolno rosnące. 'Charity' osiąga 2,5 m wysokości i ma dosyć luźny pokrój, 'Winter Sun' tworzy zwartą koronę i mierzy 1-1,5 m. Warto wiedzieć, że mahonia pośrednia (Mahonia media) jest mieszańcem otrzymanym ze skrzyżowania dwóch gatunków: Mahonia japonica i M. lamariifolia.

Największy walor tego krzewu stanowią 30-40-centymetrowe liście złożone ze skórzastych listków o finezyjnym kształcie. Zdobią one roślinę przez cały rok - pod jesień czerwienieją, lecz nie opadają.

Godne uwagi są także żółte świecowate kwiatostany, które rozwijają się na końcach pędów i dorastają nawet do 30 cm długości. W Polsce możemy je podziwiać w kwietniu i maju, w krajach o łagodniejszym klimacie - już zimą lub na przedwiośniu.

To nie koniec atrakcji - mahonia pośrednia tworzy bowiem dość duże fioletowe owoce pokryte niebieskim nalotem. Na dodatek są one jadalne i mają lekko kwaśny smak. Zanim jednak przystąpimy do robienia z nich przetworów, przetrzyjmy je przez sito, by pozbyć się licznych nasion, które mogłyby nam zaszkodzić.

Trzeba wyraźnie powiedzieć, że ten gatunek polecany jest do strefy 7 b (patrz: "Zdaniem eksperta"), czyli do najcieplejszych rejonów kraju. Kto podejmie próbę uprawy tej mahonii w innych częściach Polski, musi się liczyć z możliwością jej przemarznięcia, bo już temperatura -15°C jest dla niej zbyt niska. Szanse przetrwania daje jej okrycie na zimę, np. w postaci chochoła ze słomy. Jednak wtedy krzew zimą nie zdobi ogrodu, poza tym do liści przez kilka miesięcy nie dociera światło, co może doprowadzić do ich opadnięcia.

Mahonie dobrze rosną w cieniu i półcieniu. Takie stanowisko sprzyja im w okresie chłodów, zwłaszcza na przedwiośniu. Jeśli bowiem słońce w ciągu dnia nagrzewa liście, a nocą ulegają one silnemu oziębieniu, roślina na tym cierpi. W półcieniu wahania temperatury są mniejsze. Ziemię wokół krzewu i jego podstawę warto jednak okryć warstwą kory i gałązkami iglaków. W miastach można uprawiać ten gatunek pomiędzy budynkami, które nocą "oddają" skumulowane ciepło.

Gleba dla tej mahonii powinna być przepuszczalna i żyzna, lekko wilgotna. Podczas suszy musimy więc pamiętać o jej podlewaniu, tym bardziej jeśli uprawiamy roślinę w pojemniku. W tym wypadku podlewamy ją także podczas jej zimowego pobytu w jasnym pomieszczeniu zabezpieczonym przed mrozem.

POPULARNA KUZYNKA

W Polsce uprawia się głównie mahonię pospolitą (M. aquifolium). Ma także wzniesione pędy i tworzy dość regularne kępy o średnicy około 1 m. Jej liście są złożone i skórzaste. Ma żółte kwiatostany i fioletowe owoce z niebieskim nalotem - kwiatostany, liście i owoce są mniejsze niż u jej krewniaczki. Jest za to bardziej odporna na mrozy, chociaż podczas ostrzejszych zim jej liście zmieniają barwę na czerwono-brązową. Najlepiej sadzić ją w cieniu lub półcieniu. Lubi gleby bogate w próchnicę, nie znosi suszy.

Mahonia (dawniej: ościał) należy do rodziny berberysowatych. W naturze na terenach Azji, Ameryki Północnej i Środkowej występuje kilkadziesiąt jej gatunków. Nazwa "mahoń" używana czasem w odniesieniu do mahonii jest błędna.

ZDANIEM EKSPERTA

Bronisław Jan Szmit, Szkółka Drzew i Krzewów Ozdobnych J. B. Szmit w Pęchcinie k. Ciechanowa:

Z naszych doświadczeń wynika, że mahonia pośrednia nie ma szans na dłuższą uprawę w Polsce centralnej, natomiast na Dolnym Śląsku i Pomorzu Zachodnim nie sprawia większych problemów. Na Mazowszu roślina ta znosi tylko łagodniejsze zimy, posadzona w miejscach bardzo zacisznych, osłoniętych od wiatru, najlepiej z wysoką wilgotnością powietrza. W naszej szkółce rosła przez 5-6 lat i po każdej zimie wyglądała coraz gorzej, aż w końcu całkowicie zmarzła. Gatunek ten można traktować jak tzw. roślinę tarasową i uprawiać w pojemniku, który wstawia się na zimę do zimnego, jasnego pomieszczenia (optymalna temperatura to około 0°C).







Dół formularza