Rośliny kwasolubne. Jak pielęgnować rośliny kwasolubne?

Oprócz rejonu pochodzenia krzewy te mają też inne wspólne cechy. Lubią kwaśną glebę i półcień, powinny też rosnąć w miejscach osłoniętych od mroźnych, wysuszających wiatrów (patrz ramka). Ich największym wrogiem jest bowiem zimowa susza.
Szukając dla nich miejsca, unikajmy tych części ogrodu, gdzie operuje wczesnowiosenne słońce. Nagrzane w ciągu dnia liście narażone są tam na duże wahania temperatury, nocami w tym okresie bywa jeszcze mroźno, a to może zniszczyć rośliny! Ziemię wokół nich warto ściółkować korą sosnową. Zakwasi ona podłoże, latem uchroni korzenie przed nadmiernym przesuszeniem, a zimą przed mrozem, utrudni też wzrost chwastom (zwłaszcza jeśli sypiemy ją na agrowłókninę).

Urocza stranwesja

Stranwesja Dawida (Stranvaesia davidiana) często traktowana jest przez botaników jako odmiana głogownika Dawida (Photinia davidiana). Niektórzy jednak uważają, że to odrębnie klasyfikowany krzew. Niezależnie jednak od rodowodu to wspaniała ozdoba ogrodu. Roślina wytrzymuje temperaturę do ok. -25°C, ale długie siarczyste mrozy mogą ją uszkodzić. Dlatego najlepiej uprawiać ją w cieplejszych rejonach Polski. Rośnie dość szybko - w sprzyjających warunkach 70-80 cm rocznie! Młode liście są jasnozielone, wpadające w czerwień, a starsze - ciemnozielone, lancetowate i skórzaste, o długości około 12 cm. Jesienią przebarwiają się na czerwono.
Stranwesja kwitnie dość obficie na przełomie wiosny i lata. Jej drobne białe, zgromadzone w wiechy kwiaty przyciągają wiele owadów.

Pachnąca skimia

W Polsce najpopularniejsze są dwie odmiany skimii japońskiej (Skimmia japonica): 'Rubella' i 'Fragrant Cloud'. Ta druga jest niższa (dorasta do 40-50 cm), ale rozłożysta. "Rubella" to jej wyższa koleżanka - w naszym klimacie po około 15 latach osiąga 60-80 cm wysokości i szerokości. Poleca się je do uprawy w najcieplejszych regionach. Ich liście są lancetowate, skórzaste i ciemnozielone, o długości 8-10 cm i szerokości 3-4 cm. Kwiaty, na ogół białe, zebrane w wiechy o długości około 10 cm, pojawiają się od marca do maja. Pachną intensywnie i przyciągają mnóstwo owadów.

Malowniczy pieris

Piękny i dosyć odporny na mrozy pieris japoński (Pieris japonica) występuje w wielu odmianach. Najpopularniejsze to 'Debutante', 'Mountain Fire', 'Little Heat Green', 'Forest Flame' i 'Bonfire'. Rośliny te coraz częściej można spotkać w ogrodach nie tylko botanicznych, ale też przydomowych. Starsze okazy osiągają wysokość ponad 2 m!
Liście pierisów są wąskie, lancetowate i, zależnie od odmiany, ciemnozielone lub z białą obwódką. Młode przyrosty często mają czerwoną barwę, ale z czasem zielenieją. Pierisy najpiękniej wyglądają wiosną, gdy zakwitają białymi dzwonkami kwiatów podobnych do konwalii. Po przekwitnięciu należy je ścinać - wówczas krzew silniej się rozkrzewi i będzie miał ładny pokrój. Nie róbmy tego jednak zbyt późno, bo pąki kwiatowe zawiązują się latem i późniejsze cięcie może spowodować, że krzewy nie zakwitną za rok.

Pieris japoński, stranwesję Dawida i skimię warto sadzić w towarzystwie innych, bardziej znanych kwasolubnych piękności o podobnych wymaganiach, np. azalii i zimozielonych różaneczników. Rośliny te mogą być też efektownym elementem wrzosowisk.

Tajniki uprawy roślin kwasolubnych

Stanowisko: Półcieniste, zaciszne, osłonięte od wiatrów.
Podłoże: Kwaśne, próchniczne, wilgotne, ale przepuszczalne.
Podlewanie: Rośliny lubią wilgotną glebę, ale nie tolerują zalewania. W czasie upałów należy je regularnie podlewać.
Zasilanie: Po ostatnich przymrozkach nawozami bogatymi w azot i fosfor.  W połowie sierpnia jesiennymi (!) nawozami  do liściastych roślin zimozielonych; dzięki temu lepiej zniosą mrozy.
Mrozoodporność: Najbardziej odporne są pierisy (do -27°C). W zacisznym miejscu nie wymagają okrywania. Stranwesja i skimia znoszą krótkie spadki temperatury do -25°C, ale gdy podczas mrozu dłużej nie ma śniegu, trzeba je okryć.