Adwent - czas oczekiwania. Wieńce adwentowe

Tworzenie wieńców adwentowych wiąże się z tradycją i pobożnością ewangelicką. Zawdzięczamy je charyzmatycznemu pastorowi Johannowi Hinrichowi Wichernowi (1808-1881). Miał on dar poruszania sumień i serc, a zarazem wielką wrażliwość społeczną. W 1833 roku stworzył w Hamburgu pierwszy dom wychowawczy dla dzieci ulicy. Swoich podopiecznych pragnął wychowywać w serdecznej, rodzinnej atmosferze i kształtować ich na ludzi religijnych i prawych. Podczas adwentu 1839 roku wprowadził zwyczaj wspólnych wieczornych modlitw wychowanków, personelu i darczyńców wokół dwumetrowego drewnianego koła, na którym ustawione były świece: cztery większe, odpowiadające czterem niedzielom adwentu, i mniejsze - na dni powszednie. Każdego wieczora zapalano kolejną, więc im bliżej świąt, tym jaśniejsze stawało się pomieszczenie. To stopniowe rozświetlanie mroku w sposób doskonały oddaje wizualnie istotę adwentu.

Słowo "adwent" pochodzi od łacińskiego czasownika advenire - przybywać. Jest to w kościołach chrześcijańskich czas oczekiwania na przyjście Chrystusa: wspominania historycznego faktu Jego narodzin, a zarazem oczekiwania na Jego "powtórne przyjście chwale, by sądzić żywych i umarłych", jak mówimy w "Wyznaniu wiary". Jest to zatem czas przygotowań na spotkanie z Chrystusem, przygotowań wymagających wyciszenia, refleksji, wycofania w głąb siebie. To także czas porządkowania naszych relacji z Bogiem i ludźmi.

Z czasem zmieniała się forma wieńców adwentowych. Dziś te tradycyjne plecione są z gałązek roślin iglastych i ozdabiane czterema świecami na cztery adwentowe niedziele. W Polsce od kilku lat upowszechnił się zwyczaj osadzania w wieńcu świec rozprowadzanych w ramach akcji "Wigilijne dzieło pomocy dzieciom" - wspólnej inicjatywy organizacji charytatywnych kościołów ewangelickiego, katolickiego i prawosławnego.

Każdy element wieńca adwentowego ma swoją symbolikę. Koło to symbol pełni, wieczności, jego kształt prowadzi myśl ku Bogu, który nie ma początku ani końca. Zieleń jest ważną barwą liturgiczną, a w naszej części Europy ma dodatkową symbolikę: w szary zimowy czas przypomina o przyjściu Chrystusa, który - jak zapowiada Stary Testament jest "niczym cyprys zielony". Blask ognia przypomina o Bogu, który jest oczyszczającym ogniem i światłością i jako światło do nas przychodzi. Wypalające się świece skłaniają do refleksji o przemijaniu, ale też podsuwają myśl o potrzebie trwania i czuwania - jak w podobieństwie (przypowieści) o pannach mądrych i głupich.

Wieńce bywają skromne lub bogato dekorowane. Pamiętajmy jednak, że wieniec adwentowy nie jest ozdobą, ale widomym znakiem, który ma kierować nasze myśli ku temu, co jest istotą adwentu: refleksji nad sobą i porządkowaniu życia duchowego.