Dzika róża. Uprawa i pielęgnacja

Róża dzika (Rosa canina) nazywana też różą psią, rośnie w zasadzie w całym kraju. Zauważymy ją w zaroślach, na łąkach i brzegach lasów. Jest gęstym krzewem dorastającym do 3 metrów wysokości i takiej samej szerokości. Już z daleka poznamy ją po łukowato wygiętych pędach, pokrytych mocnymi kolcami. Czasem niespodziewanie pojawia się w ogrodzie po zaschnięciu odmiany szlachetnej, jako podkładka. Pasuje do ogrodów wiejskich i angielskich. Jej liście, długości do 12 cm, składają się z 5—7 listków z ząbkowanymi brzegami. Kwiaty zbudowane są z pięciu płatków o barwie jasnoróżowej lub białej mają bardzo ładny, choć delikatny zapach. Możemy je podziwiać od połowy maja do czerwca. Potem gałęzie zdobią dojrzałe, pomarańczowe lub szkarłatnoczerwone owoce. Warto je przetwarzać, są bowiem bogatym źródłem witamin, zwłaszcza C. Można z nich robić dżemy, galaretki soki i  nalewki.

Jak uprawiać dziką różę?

Stanowisko: jasne i ciepłe.
Podłoże: niewielkie wymagania co do gleby.
Podlewanie: obficie — świeżo posadzone rośliny. Starsze są odporne na suszę.
Sadzenie: najlepiej 2—3 letnie siewki.
Rozmnażanie: z nasion (przechowanych zimą w lodówce).