Cebulkowe oryginały
Pochodzą z regionów dużo cieplejszych, ale zaadaptowały się do naszego klimatu i na rabatach wyglądają wspaniale. Do roślin cebulowych kwitnących latem należą nie tylko dobrze znane dalie czy lilie, lecz także rzadkie i oryginalne okazy.
Kto lubi rośliny niepowtarzalne, powinien posadzić błonczatkę, zwaną także ismeną lub narcyzem peruwiańskim. Kwitnie w czerwcu i lipcu. Najczęściej uprawiane są odmiany o kwiatach białych ('Advance', 'Diana' czy 'Zwanenburg') oraz żółtych ('Sulphur Queen'). Koniec kwietnia to najlepszy termin sadzenia cebul błonczatki na rabatach. Zanim nadejdą mrozy, trzeba je będzie wykopać, bo nie zimują w gruncie. Ismenę można także uprawiać w pojemnikach.
Latem kwitnie także krokosmia, zwana montbrecją. Jak inne piękności o egzotycznym rodowodzie jest wrażliwa na mrozy. Jej odmiany pomarańczowe to 'Aurora', 'Jan Boots' i 'His Majesty'. 'Citronella' ma kwiaty złotożółte, a 'Lucifer" i 'Marjorie' ogniście czerwone.
Grupa roślin cebulowych i bulwiastych jest określeniem umownym. Zaliczane są do niej rośliny tworzące zgrubiałe organy podziemne w postaci cebul, bulw i kłączy
Niezwykłe pustynniki
Ze względu na wydłużony kształt kwiatów pustynnik (Eremurus) zwany jest także igłą Kleopatry. Pochodzi ze stepowych rejonów środkowej i zachodniej Azji. Wysokość roślin może dochodzić nawet do 3 m. U pustynnika olbrzymiego kilkudziesięciocentymetrowy różowo-czerwony kwiatostan składa się z 300-500 pojedynczych kwiatów w kształcie gwiazdek rozwijających się stopniowo od dołu do góry.
Inne popularne odmiany to żółty pustynnik wąskolistny o wysokości do 90 cm i biały himalajski dorastający do metra wysokości. Ze względu na okazałe rozmiary pustynniki należy sadzić na rabacie oddzielnie.
Skromniejsze siostry
Podobne w pokroju, choć mniej okazałe, są liatry. Dorastają do 80-90 cm. Koszyczkowe kwiatki zebrane są w kłosy długości około 25 cm, różowo-fioletowe, rzadziej białe. Zakwitają od góry do dołu, co jest rzadko spotykane w świecie roślin. W sklepach zazwyczaj kupujemy przesuszone bulwy liatry. Przed
sadzeniem warto je przez dobę moczyć w letniej wodzie. Po posadzeniu trzeba je obficie podlać.
Liatry i pustynniki uprawia się przez kilka lat na tym samym miejscu. Kłącza pustynników wytworzą po kilku latach okazałe kępy. Należy je dzielić i rozsadzać, kiedy zauważymy, że rośliny słabiej kwitną.
Niewątpliwa uroda śniedka
Coraz większą popularność zdobywa wśród właścicieli ogrodów śniedek (Ornithogalum) dubium. Słowo "dubius" oznacza po łacinie "wątpliwy". Swój przydomek śniedek zawdzięcza temu, że tak bardzo odbiega barwą kwiatów od innych reprezentantów swego gatunku. Śniedki wiechowate i baldaszkowate kwitną na śnieżnobiało, natomiast dubium ma kwiaty o mocnej, jaskrawopomarańczowej (rzadziej stonowanej, żółtej) barwie.
Cebule nie zimują w ziemi, trzeba je późną jesienią wykopać i przenieść do chłodnej piwnicy. Śniedki lubią miejsca słoneczne, a podłoże raczej suche niż nadmiernie wilgotne. Można je hodować w pojemnikach.
Latem kwitnie także krokosmia, zwana montbrecją. Jak inne piękności o egzotycznym rodowodzie jest wrażliwa na mrozy. Jej odmiany pomarańczowe to 'Aurora', 'Jan Boots' i 'His Majesty'. 'Citronella' ma kwiaty złotożółte, a 'Lucifer" i 'Marjorie' ogniście czerwone.
Grupa roślin cebulowych i bulwiastych jest określeniem umownym. Zaliczane są do niej rośliny tworzące zgrubiałe organy podziemne w postaci cebul, bulw i kłączy
Niezwykłe pustynniki
Ze względu na wydłużony kształt kwiatów pustynnik (Eremurus) zwany jest także igłą Kleopatry. Pochodzi ze stepowych rejonów środkowej i zachodniej Azji. Wysokość roślin może dochodzić nawet do 3 m. U pustynnika olbrzymiego kilkudziesięciocentymetrowy różowo-czerwony kwiatostan składa się z 300-500 pojedynczych kwiatów w kształcie gwiazdek rozwijających się stopniowo od dołu do góry.
Inne popularne odmiany to żółty pustynnik wąskolistny o wysokości do 90 cm i biały himalajski dorastający do metra wysokości. Ze względu na okazałe rozmiary pustynniki należy sadzić na rabacie oddzielnie.
Skromniejsze siostry
Podobne w pokroju, choć mniej okazałe, są liatry. Dorastają do 80-90 cm. Koszyczkowe kwiatki zebrane są w kłosy długości około 25 cm, różowo-fioletowe, rzadziej białe. Zakwitają od góry do dołu, co jest rzadko spotykane w świecie roślin. W sklepach zazwyczaj kupujemy przesuszone bulwy liatry. Przed
sadzeniem warto je przez dobę moczyć w letniej wodzie. Po posadzeniu trzeba je obficie podlać.
Liatry i pustynniki uprawia się przez kilka lat na tym samym miejscu. Kłącza pustynników wytworzą po kilku latach okazałe kępy. Należy je dzielić i rozsadzać, kiedy zauważymy, że rośliny słabiej kwitną.
Niewątpliwa uroda śniedka
Coraz większą popularność zdobywa wśród właścicieli ogrodów śniedek (Ornithogalum) dubium. Słowo "dubius" oznacza po łacinie "wątpliwy". Swój przydomek śniedek zawdzięcza temu, że tak bardzo odbiega barwą kwiatów od innych reprezentantów swego gatunku. Śniedki wiechowate i baldaszkowate kwitną na śnieżnobiało, natomiast dubium ma kwiaty o mocnej, jaskrawopomarańczowej (rzadziej stonowanej, żółtej) barwie.
Cebule nie zimują w ziemi, trzeba je późną jesienią wykopać i przenieść do chłodnej piwnicy. Śniedki lubią miejsca słoneczne, a podłoże raczej suche niż nadmiernie wilgotne. Można je hodować w pojemnikach.
Skomentuj:
Cebulkowe oryginały