Szarotka alpejska. Jak uprawiać szarotkę w ogrodzie

Zanim turyści przypuścili masowy szturm na Tatry, szarotka alpejska była w tych górach dosyć pospolita, zwłaszcza tam, gdzie dominują skały wapienne. Niestety, wyjątkowa, niebanalna uroda rośliny przyczyniła się do jej znacznego wytępienia, bo zbyt chętnie zrywano ją na pamiątkę. Kres temu procederowi położyło objęcie szarotki ochroną prawną oraz uświadomienie ludziom, że niszczona w ten sposób szybko wyginie.
Tę uroczą bylinę możemy uprawiać, pod warunkiem że pozyskaliśmy ją z legalnego źródła (np. ze szkółki, która posiada do tego uprawnienia). Nie wolno natomiast wykopywać tych roślin z ich stanowisk naturalnych ani zbierać tam nasion.

Mała i kosmata

Szarotka alpejska osiąga wysokość 15-20 cm. Wełnisty kutner, czyli maleńkie gęste włoski, pokrywają jej części nadziemne – od najniżej położonych liści, które tworzą niską rozetę, poprzez sztywną łodygę, aż po kwiatostan w formie koszyczka. Najładniej prezentują się w nim podsadki, czyli przekształcone liście, okalające położone w samym środku kwiatostanu żółtawe niepozorne kwiaty języczkowe. Pokrywające je włoski są białe, białoszare lub utrzymane w lekkim odcieniu zieleni, który w okresie dojrzewania nasion staje się bardziej intensywny.

Kwiatostany mają szerokość 3-7 cm i zdobią roślinę od lipca do września, a po wysypaniu się nasion zasychają. Istnieje naturalny karłowy (osiągający wysokość do 5 cm) podgatunek szarotki alpejskiej pod nazwą Leontopodium alpinum subsp. nivale, zwany potocznie szarotką śnieżną. Warta uwagi jest także odmiana hodowlana 'Everest', tworząca bardzo liczne, chociaż niewielkie kwiatostany o średnicy około 3 cm.

W ogrodzie i w pojemnikach

Najlepszym miejscem dla szarotki jest ogródek skalny, możliwie najbardziej upodobniony do jej naturalnego środowiska. Podłoże dla rośliny mieszamy z pokruszonymi kamieniami wapiennymi, a ich większe odłamki rozmieszczamy w pobliżu.

Podobne warunki zapewniamy szarotce na rabacie albo w sporym, najlepiej kamiennym pojemniku, który ustawimy na tarasie. W bliskim sąsiedztwie możemy posadzić inne wapniolubne rośliny, takie jak goryczka Kluzjusza, dębik ośmiopłatkowy, pierwiosnek łyszczak czy iglica skalna.

Leontopodium - łacińska nazwa szarotki pochodzi od słów leo (lew) i podon (stopa, łapa). Nawiązuje do niej jeden z ludowych przydomków tej byliny: "kocie łapki". Inne: "siwe języczki" i "sukiennik" odnoszą się do barwy kwiatostanów i liści pokrytych wełnistym kutnerem.

Tajniki uprawy

Światło: Tylko dobrze nasłonecznione miejsca są odpowiednie dla szarotki. W półcieniu kwiatostany zielenieją.

Miejsce uprawy: Roślinę najlepiej sadzić pomiędzy
fragmentami skał wapiennych lub w ich szczelinach albo na kamiennym murku.

Podłoże: Musi być przepuszczalne, wzbogacone drobnym żwirem wapniowym, o odczynie obojętnym lub lekko zasadowym (pH 6,5-7,5).

Woda: Kutnerowa okrywa liści chroni roślinę przed utratą wody, dlatego szarotka potrafi znosić jej niedobory. W ogrodzie podlewamy ją raczej tylko podczas suszy. Zimą staramy się zabezpieczyć korzenie przed zalaniem. Można więc na ten okres postawić nad szarotką mały daszek z przezroczystego tworzywa, który osłoni ją
przed opadami deszczu.

Odporność na mróz: Szarotka alpejska najlepiej zimuje pod warstwą śniegu, który utrzymuje się aż do wiosny. Jeśli w tym okresie nie ma białej kołderki, roślinę okrywamy gałązkami iglaków.

Rozmnażanie: Zbieramy dojrzałe nasiona i wysiewamy je w maju-czerwcu do skrzyneczki. Wczesną wiosną możemy podzielić rozrośnięte okazy.