Pigwowiec pośredni (Chaenomeles superba). Uprawa i pielęgnacja

Najwięcej odmian oferuje pigwowiec pośredni (Chaenomeles superba). Wywodzi się on od dwóch dalekowschodnich gatunków: pigwowca japońskiego (Ch. japonica), który jest niski, tworzy cienkie pionowe pędy i rozrasta się od korzeni, oraz dorodnego pigwowca okazałego (Ch. speciosa) - ten osiąga ponad 2 m wysokości i szeroko rozkłada gałęzie. Odmiany pigwowca pośredniego mogą być bardziej podobne do jednego lub drugiego "rodzica".

Pigwowce zdobią, żywią ibronią

Krzewy te kwitną nieco później od forsycji, zwykle na pomarańczowo, różowo lub czerwono, ale istnieją też odmiany białe i żółtawe. Kwiaty są zazwyczaj pojedyncze. Czasami rozwijają się ponownie jesienią. Dojrzałe owoce nie spadają, trzeba więc je zrywać. Nie jest to łatwe, bo trzymają się mocno, a dostępu do nich bronią liczne ciernie (pigwowce polecane są m.in. na obronne żywopłoty). Przemrożone owoce nie nadają się do wykorzystania w kuchni, jednak ptaki chętnie wyjadają z nich nasiona.
krzewy o skromnych potrzebach

Pigwowce dobrze rosną w przeciętnej glebie, która mocno nie przesycha. Lubią słońce, w cieniu są rzadkie, słabo ulistnione i tworzą niewiele kwiatów. Młode krzewy wiosną powinno się zasilać nawozem azotowym, a pod starsze rozkładać żyzny kompost. Warto też ziemię ściółkować korą, by nie traciła szybko wilgoci i się nie zachwaszczała. Pigwowce zazwyczaj doskonale zimują. Dobrze znoszą cięcie.

Owoce pigwowca zawierają więcej witaminy C niż cytryna i bardzo dużo pektyn, które jak miotła oczyszczają organizm. Doskonale nadają się na przetwory. Świetnie zagęszczają dżemy z innych gatunków i wzbogacają ich aromat. Plasterki "jabłuszek" można też dodawać do herbaty zamiast cytryny.