Wierzba płacząca 'Erythroflexuosa' . Uprawa i pielęgnacja

W Polsce pojawiła się w połowie lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku w Arboretum Kórnickim i była traktowana jako ciekawostka. Nie rozmnażano jej wtedy na większą skalę gdyż uważano, że jest wrażliwa na mróz, co okazało się nieprawdą. Drzewo to rozpoczęło prawdziwą karierę w połowie lat 90. i teraz często widujemy je w ogrodach, parkach i na terenach zielonych osiedli mieszkaniowych.
Ta odmiana wierzby (Salix ×sepulcralis ‘Erythroflexuosa’) ma kilka synonimów, wśród których Salix 'Golden Curls' – złote loczki – najlepiej oddaje jej charakter, bo pędy tego drzewa są długie, wiotkie i mocno powyginane, a przy tym zwieszają się ku ziemi. Dopóki są młode, ich kora ma kolor pomarańczowy, na starszych egzemplarzach staje się intensywnie żółta. Widać to zwłaszcza zimą, gdy na drzewie nie ma liści. Wtedy chętnie ścinamy gałęzie wierzby. Używamy ich do suchych kompozycji lub wstawiamy do wody.
Odmiana ‘Erythroflexuosa’ jest niskim drzewem, dorastającym do 4-6 m wysokości. Początkowo nieregularna korona ma kształt owalno-kolumnowy, później upodabnia sie do lekko spłaszczonej kuli, osiągajacej średnicę 5—6 m. Trzeba więc zostawić dla niej sporo miejsca w ogrodzie.
Pień tej wierzby jest zwykle niski i skrzywiony, zaś liście — wąskie i jasnozielone wyglądają, jakby ktoś je nawinął na lokówki. Pojawiające się w maju kwiaty nie wyglądają reprezentacyjnie i nie zawiązują się owoce.
Odmiana 'Erythroflexuosa' najlepiej wygląda posadzona pojedynczo w eksponowanych miejscach, zwłaszcza nad jeziorkiem lub przed domem.

Jak uprawiać wierzbę?

Stanowisko: słoneczne.
Podłoże: żyzne, dość wilgotne; na suchych i piaszczystych rośnie bardzo wolno.
Podlewanie: ta wierzba wymaga wilgoci w glebie, więc trzeba ją, zwłaszcza wiosną, intensywnie podlewać.
Odporność: jest zasadzie odporna na mróz (może rosnąć w strefie 6a), czasem przemarzają najmłodsze cienkie pędy.
Przycinanie: jest wskazane gdy drzewo nadmiernie się rozrosło. Termin: przedwiośnie.
Zagrożenia: często atakują ją choroby kory. Zaś na jej liściach żerują przędziorki. Czasem jest ich tak wiele, że liście stają się niemal szare.