Jak wykonać skuteczną izolację balkonu? Najczęstsze błędy i sprawdzone rozwiązania

Zwykle nie zdajemy sobie sprawy, że konstrukcja balkonu jest jednym z trudniejszych do wykonania elementów. Powinna być na tyle wytrzymała, aby przenieść obciążenia wynikające z użytkowania, oraz odporna na warunki atmosferyczne, szczególnie zmienną temperaturę i wilgoć. To podstawowe wymagania, które należy uwzględnić przy wykonaniu balkonu. Od tego zależy, czy nie będzie kłopotów podczas jego eksploatacji. Trzeba też pamiętać, że przekłada się to na bezpieczeństwo korzystania z balkonu. Z tego względu, decydując się na balkon powinniśmy przede wszystkim wybrać skuteczne zabezpieczenie go izolacją przeciwwilgociową. Najlepiej wykorzystać do tego kompleksowe systemy, których produkty są specjalnie przebadane.

Podczas doboru materiałów do wykonania izolacji przeciwwodnej musimy pamiętać o tym, jakie konsekwencje mogą nas spotkać. Decydując się na tradycyjne rozwiązanie izolacyjne wykonane z papy na lepiku, która przykryta jest dodatkową warstwą betonu, sporo ryzykujemy, a dodatkowo znacznie i niepotrzebnie obciąża to konstrukcję balkonu. Poza tym, mocowanie okładziny ceramicznej do papy lub folii hydroizolacyjnej jest nieskuteczną praktyką, która może skończyć się koniecznością przeprowadzenia kosztownego remontu w krótkim czasie po zakończeniu prac.

 

Niewłaściwie wykonana lub zużyta hydroizolacja może prowadzić do szeregu problemów:

 

 Więcej: https://ladnydom.pl/jak-usunac-plesn-ze-sciany

Na rynku chemii budowlanej można znaleźć wiele systemów do wykonania skutecznej hydroizolacji, które bazują na różnego rodzaju technologiach. Skuteczność zastosowanej zależy od właściwego określenia obciążeń, adekwatnego doboru materiałów oraz stanu podłoża.

Obecnie są najpopularniejsze. Mogą być one jedno- lub dwuskładnikowe. Z tych pierwszych uzyskuje się z reguły sztywne powłoki, natomiast z drugich - elastyczne i szczelne izolacje, które lepiej sprawdzają się na balkonach.

Zaletą szlamów mineralnych jest elastyczność i prostota aplikacji (z wyłączeniem montażu taśm narożnikowych, które często sprawiają trudności). Decydując się na to rozwiązanie, należy jednak pamiętać, że nie można dopuścić do przemrożenia materiału. Może to spowodować utratę jego właściwości.

To na polskim rynku nowe rozwiązanie. W jednym produkcie połączono cechy zaprawy klejącej i izolacji przeciwwilgociowej. Popularność tych preparatów stale rośnie ze względu na wysoką elastyczność, szczelność i gotowość do użycia. Nie wymagają one gruntowania podłoża i użycia taśm. Są na tyle elastyczne, że w wyniku pracy podłoża i różnic temperatury izolacja nie pęka. Nie przepuszczają też wilgoci, dzięki czemu woda nie powoduje korozji żelbetu.

System można dostosować do sposobu wykończenia. Do płytek ceramicznych warto wykorzystać produkt do elastycznego klejenia płytek i wykonywania izolacji przeciwwodnej w jednym produkcie. Zamiast płytek ceramicznych niskim kosztem wykonuje się szczelną izolację i warstwę wykończeniową z farb poliuretanowych. Dzięki bardzo prostej aplikacji nie jest także potrzebne wsparcie fachowej ekipy budowlanej. Możliwe jest wykonanie wykończenia balkonu we własnym zakresie, ponieważ farba nanoszona jest bezpośrednio na podłoże za pomocą wałków i pędzli. To rozwiązanie jest korzystne ze względów finansowych.

 

Przed wykonaniem pierwszej warstwy trzeba odpowiednio przygotować podłoże. Należy pamiętać, że pierwsza warstwa izolacji przeciwwodnej ma zaledwie około 1 mm grubości. Przy aplikacji powinno się zadbać o to, aby rozłożona warstwa była ciągła, bez prześwitów i miała jednakową grubość.

Warstwę izolacji nanosi się pacą o gładkiej krawędzi. Konsystencja materiału umożliwia jego sprawne nanoszenie na płytę balkonu oraz na ścianę na wysokość 10-15 cm. Taka opaska (cokół) powinna być wykonana w taki sposób, aby woda ściekająca po ścianie nie mogła dostać się pod izolację. Szczelnie należy również ułożyć izolację wokół słupków balustrad oraz obróbek blacharskich (zwanych przez fachowców fartuchami).

Po wykonaniu pierwszej warstwy należy poczekać około 12 godzin na jej związanie. Po tym czasie warstwa izolacji jest tak mocna i elastyczna, że jej zerwanie następuje dopiero przy wydłużeniu o ponad 400%, co pozwala na przenoszenie odkształceń podłoża - nawet popękanego. Drugą warstwę preparatu - którą jednocześnie przykleja się płytki ceramiczne - nanosi się pacą zębatą o wymiarze zębów co najmniej 4 × 4 mm.

Kolejnym krokiem jest mocowanie płytek ceramicznych, które powinny być układane tak, aby szczeliny pomiędzy nimi nie były mniejsze niż 5 mm. Ważne jest, aby przy zakupie okładziny ceramicznej przyjrzeć się jej parametrom. Latem temperatura powierzchni na balkonie może wynosić nawet 70 st.C. Nagłe i intensywne opady deszczu mogą spowodować jej obniżenie do 20 st.C. Różnica skrajnej temperatury pomiędzy okresem letnim a zimowym wynosi około 100 st.C. Dlatego płytki ceramiczne muszą cechować się niską nasiąkliwością (nieprzekraczająca 0,5%), mrozoodpornością i dużą wytrzymałością na ścieranie. Ich wielkość nie powinna przekraczać 33×33 cm. Zalecane są jasne kolory.

Po ułożeniu płytek ceramicznych należy zająć się wypełnianiem spoin. Powinno się do tego stosować fugi epoksydowe lub uszczelniacze poliuretanowe (oba materiały są elastyczne). Nie zaleca się stosowania zwykłych cementowych zapraw do spoinowania, ponieważ stosunkowo szybko się wykruszają i są podatne na trwałe zabrudzenia. Po pewnym czasie przenika przez nie woda, która przedostając się pod okładzinę, powoduje jej pękanie, a następnie odspajanie.

W przeciwieństwie do zapraw cementowych, fugi epoksydowe oraz uszczelniacze poliuretanowe nie przepuszczają wody i są odporne na wszelkiego rodzaju zabrudzenia, na przykład z tłuszczu, wina lub kawy. Co ważne, dzięki właściwościom kleju, fugi nie wykruszają się z przestrzeni między płytkami. Należy jednak pamiętać, aby po skończonej aplikacji usunąć pozostałości materiału z okładziny ceramicznej. Po zaschnięciu mocno przylegają do powierzchni płytek i bardzo trudno się ich pozbyć. W zależności od rodzaju zabrudzenia fugi należy czyścić specjalnym preparatem, który ma właściwości rozpuszczające i utleniające.

Należą do nich przede wszystkim niestosowanie się do założeń technologicznych oraz zasad sztuki budowlanej, a także wykorzystanie materiałów niskiej jakości. Oprócz tego często popełnianym błędem jest brak szczelin dylatacyjnych, zastosowanie sztywnej fugi przy obróbce blacharskiej lub balustradzie, niewłaściwe przygotowanie podłoża oraz wady aplikacyjne (nieprzestrzeganie zapisów w kartach technicznych i informacyjnych produktów dotyczących czasu, temperatury i wilgotności). Niewłaściwe jest także przetrzymywanie materiałów w niskiej temperaturze, które w efekcie grozi ich przemrożeniem i pogorszeniem parametrów.