Jodła szlachetna

Odmiana opisana w Anglii przez Ravenscrofta w 1863 roku, jako Picea nobilis glauca. Obecną nazwę zawdzięcza Alfredowi Rhederowi, który w 1940 roku opisał prawidłowo jodłę szlachetną.

Wygląd

Po 10 latach uprawy jodła szlachetna dorasta do 1,5-3 m, przy średnicy korony około 1 m. Drzewo tworzy stosunkowo gęste, ale niezbyt regularne korony, zwłaszcza w młodym wieku. Pędy jodły szlachetnej są grube i sztywne, igły długości 1,5-3 cm i szerokości 1-2 mm pokrywa woskowy nalot, na szczycie są zaokrąglone lub mają niewielkie wycięcie. Na pędzie ustawione promieniście. Igły w dolnej części przylegają do pędu, a następnie wznoszą się łukowato ku górze, dzięki temu pęd jest niemal niewidoczny. Młode przyrosty są intensywnie srebrzystoniebieskie, starsze nieco ciemniejsze. Szyszki bardzo okazałe i ładne, długości do 25 cm, cylindryczne, o średnicy 6-10 cm, z charakterystycznie wystającymi, jasnozielonymi wyrostkami łusek okrywowych. Pojawiają się na stosunkowo młodych roślinach, u form szczepionych już po kilku latach uprawy.

Wymagania

Jodła szlachetna jest stosunkowo odporna na mróz (strefa 6a-6b), jednak młode egzemplarze są wrażliwe na silne spadki temperatury i mogą przemarzać w surowe zimy. Drzewo wymaga gleb żyznych o umiarkowanej i stałej wilgotności, przepuszczalnych. Nie lubi gleb mokrych i bagiennych. Najlepiej czuje się w podłożu o odczynie lekko kwaśnym, na stanowisku słonecznym lub lekko zacienionym. W cieniu rośnie wolno i źle, a igły nie wybarwiają się na niebiesko.

Zastosowanie

Odmiana polecana do parków i dużych ogrodów przydomowych. Najlepiej prezentuje się w miejscach eksponowanych, jako soliter lub w luźnych grupach. Należy sadzić ją w miejscach zacisznych, osłoniętych od wiatru. Egzemplarze szczepione początkowo rosną krzywo i wymagają prowadzenia przy podporze. Rozmnażana z nasion w większym lub mniejszym stopniu powtarza cechy

Więcej informacji w katalogach roślin:

www.katalogiroslin.pl