Podłoga z drewna
W naszej strefie klimatycznej powszechnie stosowanym i sprawdzonym materiałem wykończeniowym podłóg jest drewno drzew iglastych i liściastych. Najczęściej używa się świerku, jodły, sosny, modrzewia, dębu, jesionu, buka, często też brzozy, klonu, orzecha, wiązu, grabu, czereśni. Coraz częściej pojawia się też drewno egzotyczne.
Wybierając materiał na podłogę, kierujemy się zwykle funkcjonalnością i estetyką. Dużą rolę odgrywają też tradycja oraz przyzwyczajenia do określonego typu wykończenia. Istotna jest również możliwość samodzielnego ułożenia.
Podłoga w pigułce
Podłoga składa się z dwóch elementów: z podkładu i wykończenia, czyli posadzki.
Jako podkład najczęściej stosuje się warstwę zaprawy betonowej, czyli wylewkę. Należy ona do podłoży tzw. pływających. Jest oddzielona od stropu i ścian warstwami izolacji cieplnej i akustycznej (np. pianka polistyrenowa) oraz przeciwwilgociowej (np. folia polietylenowa).
Innym, tradycyjnym rodzajem podkładu podłogowego są legary - grube belki drewniane układane na stropie.
Dawniej spotykało się legary, które jednocześnie pełniły funkcję belek stropowych. Dzisiaj legary układa się na warstwie izolacji przeciwwilgociowej na stropach drewnianych i betonowych. Pomiędzy legary wkłada się płyty izolacyjne z wełny mineralnej. Podkłady mogą mieć dodatkową warstwę, którą tworzą przybite do legarów deski lub płyty wiórowe (tzw. ślepa podłoga). Dopiero na powierzchni ślepej podłogi mocowana lub układana jest posadzka.
Posadzki mogą być mocowane do podkładu podłogowego na stałe lub stanowić tzw. podłogę pływającą. Do mocowania posadzek stałych służą: gwoździe, wkręty, zaprawy, lepiki, kleje itp. Z kolei podłoga pływająca to posadzka układana bez mocowania do podkładu np. podłogi panelowe. Jedynymi mocowaniami są wtedy połączenia elementów posadzki, które mogą być trwałe (np. klejone) lub zatrzaskowe. Podłogi pływające są układane na wyciszającym i wyrównującym powierzchnię podkładzie z twardych płyt pilśniowych, korkowych lub z pianki poliuretanowej.
Drewniana tradycja
Posadzki drewniane są tradycyjnym materiałem wykończenia podłóg w pomieszczeniach mieszkalnych: pokojach dziennych, sypialniach, gabinetach, czyli tam, gdzie nie są narażone na częsty kontakt z wodą, produktami spożywczymi i brudem z ulicy. Niektóre bardziej odporne na wilgoć gatunki drewna (takie jak modrzew i dąb) nadają się do pokrywania podłóg w łazienkach i kuchniach.
Podłogi z drewna powinno się układać w temperaturze 15-20 st. C. Dobrze jeśli materiał na posadzkę poleży dwa, trzy dni w warunkach, w jakich będzie później układany i eksploatowany.
Układając posadzkę, należy zostawić przy ścianach szczeliny o szerokości 20 mm. Pozwalają one na swobodną "pracę" drewna, gdy w pomieszczeniu zmienia się temperatura i wilgotność.
Po ułożeniu, posadzki drewniane są szlifowane i malowane kilkakrotnie lakierami bezbarwnymi lub koloryzującymi. Powłoki te, stanowiąc dekoracyjną i odporną na ścieranie warstwę, chronią drewno przed zniszczeniem i uszkodzeniami. Trwałość prawidłowo zabezpieczonej, konserwowanej i właściwie użytkowanej posadzki drewnianej wynosi przynajmniej 50 lat.
Deski
Najprostsze są posadzki zrobione z desek (tzw. biała podłoga). Do zrobienia takiej posadzki stosuje się deski o grubości minimum 25-30 mm. W sprzedaży spotykamy najczęściej deski o długości 2-6 m. Uwaga! Długość desek powinna wystarczać na pokrycie podłogi bez konieczności sztukowania.
Oczywiście można stosować też deski krótsze od wymiarów podłogi, ale wtedy ich długość powinna być przynajmniej trzykrotnie mniejsza niż wymiar podłogi. Umożliwia to ułożenie desek tak, aby styki desek w jednym rzędzie znajdowały się mniej więcej w połowie każdej deski warstwy następnej. Deski powinniśmy układać równolegle do ściany z otworem okiennym.
Zaczynamy układanie od strony okna lub, jeśli pomieszczenie jest wąskie, wzdłuż dłuższych ścian (bez względu na kierunek padania światła). Deski mocujemy na legarach lub na warstwie ślepej podłogi. Legary pod podłogę białą powinny być rozmieszczone, co ok. 60 cm. W czasie układania deski dociskamy dokładnie jedną do drugiej za pomocą klinów i klamer stolarskich. Deski przybijane są do legarów. Gwoździe wbija się w wyżłobienie wpustu na krawędzi bocznej deski.
Posadzka z desek wygląda estetycznie i oryginalnie. Musi być jednak zrobiona z wyselekcjonowanego drewna - bez sęków i innych wad. Przed ułozeniem trzeba obejrzeć każdą z desek, aby ustalić kolejność układania (kierując się rysunkiem i rozmieszczeniem słojów).
Parkiet
Najbardziej elegancką posadzką drewnianą jest parkiet. Wykonuje się go z deszczułek drewnianych, czyli klepek. Są to podłużne elementy drewniane o grubości 16-22 mm. Mają najczęściej 200-500 mm długości i 30-100 mm szerokości. Podłoże pod taki parkiet stanowi ślepa podłoga lub wylewka betonowa.
Do powierzchni ślepej podłogi klepki przybija się gwoździami lub rzadziej przykleja klejem dyspersyjnym.
Podłoga w pigułce
Podłoga składa się z dwóch elementów: z podkładu i wykończenia, czyli posadzki.
Jako podkład najczęściej stosuje się warstwę zaprawy betonowej, czyli wylewkę. Należy ona do podłoży tzw. pływających. Jest oddzielona od stropu i ścian warstwami izolacji cieplnej i akustycznej (np. pianka polistyrenowa) oraz przeciwwilgociowej (np. folia polietylenowa).
Innym, tradycyjnym rodzajem podkładu podłogowego są legary - grube belki drewniane układane na stropie.
Dawniej spotykało się legary, które jednocześnie pełniły funkcję belek stropowych. Dzisiaj legary układa się na warstwie izolacji przeciwwilgociowej na stropach drewnianych i betonowych. Pomiędzy legary wkłada się płyty izolacyjne z wełny mineralnej. Podkłady mogą mieć dodatkową warstwę, którą tworzą przybite do legarów deski lub płyty wiórowe (tzw. ślepa podłoga). Dopiero na powierzchni ślepej podłogi mocowana lub układana jest posadzka.
Posadzki mogą być mocowane do podkładu podłogowego na stałe lub stanowić tzw. podłogę pływającą. Do mocowania posadzek stałych służą: gwoździe, wkręty, zaprawy, lepiki, kleje itp. Z kolei podłoga pływająca to posadzka układana bez mocowania do podkładu np. podłogi panelowe. Jedynymi mocowaniami są wtedy połączenia elementów posadzki, które mogą być trwałe (np. klejone) lub zatrzaskowe. Podłogi pływające są układane na wyciszającym i wyrównującym powierzchnię podkładzie z twardych płyt pilśniowych, korkowych lub z pianki poliuretanowej.
Drewniana tradycja
Posadzki drewniane są tradycyjnym materiałem wykończenia podłóg w pomieszczeniach mieszkalnych: pokojach dziennych, sypialniach, gabinetach, czyli tam, gdzie nie są narażone na częsty kontakt z wodą, produktami spożywczymi i brudem z ulicy. Niektóre bardziej odporne na wilgoć gatunki drewna (takie jak modrzew i dąb) nadają się do pokrywania podłóg w łazienkach i kuchniach.
Podłogi z drewna powinno się układać w temperaturze 15-20 st. C. Dobrze jeśli materiał na posadzkę poleży dwa, trzy dni w warunkach, w jakich będzie później układany i eksploatowany.
Układając posadzkę, należy zostawić przy ścianach szczeliny o szerokości 20 mm. Pozwalają one na swobodną "pracę" drewna, gdy w pomieszczeniu zmienia się temperatura i wilgotność.
Po ułożeniu, posadzki drewniane są szlifowane i malowane kilkakrotnie lakierami bezbarwnymi lub koloryzującymi. Powłoki te, stanowiąc dekoracyjną i odporną na ścieranie warstwę, chronią drewno przed zniszczeniem i uszkodzeniami. Trwałość prawidłowo zabezpieczonej, konserwowanej i właściwie użytkowanej posadzki drewnianej wynosi przynajmniej 50 lat.
Deski
Najprostsze są posadzki zrobione z desek (tzw. biała podłoga). Do zrobienia takiej posadzki stosuje się deski o grubości minimum 25-30 mm. W sprzedaży spotykamy najczęściej deski o długości 2-6 m. Uwaga! Długość desek powinna wystarczać na pokrycie podłogi bez konieczności sztukowania.
Oczywiście można stosować też deski krótsze od wymiarów podłogi, ale wtedy ich długość powinna być przynajmniej trzykrotnie mniejsza niż wymiar podłogi. Umożliwia to ułożenie desek tak, aby styki desek w jednym rzędzie znajdowały się mniej więcej w połowie każdej deski warstwy następnej. Deski powinniśmy układać równolegle do ściany z otworem okiennym.
Zaczynamy układanie od strony okna lub, jeśli pomieszczenie jest wąskie, wzdłuż dłuższych ścian (bez względu na kierunek padania światła). Deski mocujemy na legarach lub na warstwie ślepej podłogi. Legary pod podłogę białą powinny być rozmieszczone, co ok. 60 cm. W czasie układania deski dociskamy dokładnie jedną do drugiej za pomocą klinów i klamer stolarskich. Deski przybijane są do legarów. Gwoździe wbija się w wyżłobienie wpustu na krawędzi bocznej deski.
Posadzka z desek wygląda estetycznie i oryginalnie. Musi być jednak zrobiona z wyselekcjonowanego drewna - bez sęków i innych wad. Przed ułozeniem trzeba obejrzeć każdą z desek, aby ustalić kolejność układania (kierując się rysunkiem i rozmieszczeniem słojów).
Parkiet
Najbardziej elegancką posadzką drewnianą jest parkiet. Wykonuje się go z deszczułek drewnianych, czyli klepek. Są to podłużne elementy drewniane o grubości 16-22 mm. Mają najczęściej 200-500 mm długości i 30-100 mm szerokości. Podłoże pod taki parkiet stanowi ślepa podłoga lub wylewka betonowa.
Do powierzchni ślepej podłogi klepki przybija się gwoździami lub rzadziej przykleja klejem dyspersyjnym.
Na wylewce betonowej klepki przyklejane są za pomocą asfaltowego lepiku do stosowania na zimno. Używać można też kleju dyspersyjnego.
W zależności od rodzaju zastosowanego podkładu podłogowego stosowane są klepki z piórowpustami (do przybijania lub klejenia) oraz klepki łączone na styk o gładkich bokach (do klejenia).
Najczęściej parkiet układa się w szachownicę, jodełkę i równoległe, z przesuniętymi stykami. Przy dużych powierzchniach można łączyć ze sobą różne wzory, np. jodełka lub szachownica w środkowej części i ułożenie równoległe na bokach.
Układanie parkietu klepkowego rozpoczyna się zawsze od środka pomieszczenia. Pierwsze deszczułki układa się w punkcie skrzyżowania prostopadłych linii poprowadzonych z punktów wyznaczających środki ścian pomieszczenia.
Płyty mozaikowe
Równie popularne jak parkiety klepkowe są parkiety z płyt mozaikowych. Ich najpopularniejszą odmianą sa ułożone w szachownicę zestawy małych listewek o grubości 8-9 mm, tworzących kwadratową płytę (o boku 40, 44 lub 50 cm). Spotyka się również mozaiki parkietowe o kształcie prostokąta (o wymiarach 30x60 lub zbliżonych).
W jednej płycie mozaikowej znajduje się 80-125 listewek. Zestawione po pięć sztuk są łączone od spodu siatką z włókna szklanego. Mozaikę przykleja się do podłoża klejem dyspersyjnym lub (rzadziej) lepikiem.
Bardziej złożone kompozycyjnie i kolorystycznie mozaiki parkietowe są robione na zamówienie. Wzór mozaiki możemy wybrać z katalogu lub zdecydować się na projekt indywidualny. Każdy z wzorów tworzą elementy o różnym kształcie i wymiarach. Połączone ze sobą tworzą zestaw pojedynczej tafli mozaiki. Można tez tworzyć mozaiki z różnych gatunków drewna.
Bruk drewniany
W kuchniach raczej nie spotyka się parkietu, ale i tam lite drewno można wykorzystać jako materiał na posadzkę. Z dębu i modrzewia wykonuje się do kuchni, tzw. bruk drewniany. Jest to trwały i wytrzymały parkiet z kostek drewnianych o wymiarach 60x90 mm i grubości 20-70 mm. Przykleja się je lepikiem asfaltowym na idealnie równej betonowej wylewce z zachowaniem mijania się spoin sąsiednich warstw.
Taki drewniany bruk będzie funkcjonalny i estetyczny, jeśli kostki będą ściśle do siebie przylegać. Możemy dodatkowo urozmaicić taki drewniany bruk, stosując dwie odmiany kolorystyczne drewna.
Drewno klejone warstwowo
Obok drewna litego na posadzki stosuje się deski i płytki podłogowe z drewna klejonego warstwowo. Białą podłogę z klejonego drewna można zrobić z trójwarstwowych desek posadzkowych. Mają one długość 2200-3000 mm, szerokość 138-140 mm i grubości 15-40 mm.
Warstwa dekoracyjna deski zrobiona jest z listewek dębowych, jesionowych, bukowych lub z innego gatunku ozdobnego drewna. Dwie dolne warstwy stanowią listewki świerkowe lub sosnowe. Spotyka się też deski zrobione z trzech warstw drewna iglastego.
Deski posadzkowe mogą być fabrycznie pokrywane warstwą lakieru. Montowane są na pióro i wpust jako podłoga pływająca lub przybijane do legarów jako podłoga stała. Krótszą odmianą desek posadzkowych są robione w tej samej technologii deski parkietowe o długości 500-900 mm i grubości 18-35 mm.
Układa się je w podobny sposób co parkiet klepkowy. Płytki podłogowe z klejonego drewna mają kształt kwadratu o boku 250-300 mm.
Zrobione są z rdzenia z drewna świerkowego lub sosnowego obłożonego obustronnie grubą okleiną z ozdobnego gatunku drewna. Płytki układa się podobnie jak parkiet i mozaikę parkietową.
W zależności od rodzaju zastosowanego podkładu podłogowego stosowane są klepki z piórowpustami (do przybijania lub klejenia) oraz klepki łączone na styk o gładkich bokach (do klejenia).
Najczęściej parkiet układa się w szachownicę, jodełkę i równoległe, z przesuniętymi stykami. Przy dużych powierzchniach można łączyć ze sobą różne wzory, np. jodełka lub szachownica w środkowej części i ułożenie równoległe na bokach.
Układanie parkietu klepkowego rozpoczyna się zawsze od środka pomieszczenia. Pierwsze deszczułki układa się w punkcie skrzyżowania prostopadłych linii poprowadzonych z punktów wyznaczających środki ścian pomieszczenia.
Płyty mozaikowe
Równie popularne jak parkiety klepkowe są parkiety z płyt mozaikowych. Ich najpopularniejszą odmianą sa ułożone w szachownicę zestawy małych listewek o grubości 8-9 mm, tworzących kwadratową płytę (o boku 40, 44 lub 50 cm). Spotyka się również mozaiki parkietowe o kształcie prostokąta (o wymiarach 30x60 lub zbliżonych).
W jednej płycie mozaikowej znajduje się 80-125 listewek. Zestawione po pięć sztuk są łączone od spodu siatką z włókna szklanego. Mozaikę przykleja się do podłoża klejem dyspersyjnym lub (rzadziej) lepikiem.
Bardziej złożone kompozycyjnie i kolorystycznie mozaiki parkietowe są robione na zamówienie. Wzór mozaiki możemy wybrać z katalogu lub zdecydować się na projekt indywidualny. Każdy z wzorów tworzą elementy o różnym kształcie i wymiarach. Połączone ze sobą tworzą zestaw pojedynczej tafli mozaiki. Można tez tworzyć mozaiki z różnych gatunków drewna.
Bruk drewniany
W kuchniach raczej nie spotyka się parkietu, ale i tam lite drewno można wykorzystać jako materiał na posadzkę. Z dębu i modrzewia wykonuje się do kuchni, tzw. bruk drewniany. Jest to trwały i wytrzymały parkiet z kostek drewnianych o wymiarach 60x90 mm i grubości 20-70 mm. Przykleja się je lepikiem asfaltowym na idealnie równej betonowej wylewce z zachowaniem mijania się spoin sąsiednich warstw.
Taki drewniany bruk będzie funkcjonalny i estetyczny, jeśli kostki będą ściśle do siebie przylegać. Możemy dodatkowo urozmaicić taki drewniany bruk, stosując dwie odmiany kolorystyczne drewna.
Drewno klejone warstwowo
Obok drewna litego na posadzki stosuje się deski i płytki podłogowe z drewna klejonego warstwowo. Białą podłogę z klejonego drewna można zrobić z trójwarstwowych desek posadzkowych. Mają one długość 2200-3000 mm, szerokość 138-140 mm i grubości 15-40 mm.
Warstwa dekoracyjna deski zrobiona jest z listewek dębowych, jesionowych, bukowych lub z innego gatunku ozdobnego drewna. Dwie dolne warstwy stanowią listewki świerkowe lub sosnowe. Spotyka się też deski zrobione z trzech warstw drewna iglastego.
Deski posadzkowe mogą być fabrycznie pokrywane warstwą lakieru. Montowane są na pióro i wpust jako podłoga pływająca lub przybijane do legarów jako podłoga stała. Krótszą odmianą desek posadzkowych są robione w tej samej technologii deski parkietowe o długości 500-900 mm i grubości 18-35 mm.
Układa się je w podobny sposób co parkiet klepkowy. Płytki podłogowe z klejonego drewna mają kształt kwadratu o boku 250-300 mm.
Zrobione są z rdzenia z drewna świerkowego lub sosnowego obłożonego obustronnie grubą okleiną z ozdobnego gatunku drewna. Płytki układa się podobnie jak parkiet i mozaikę parkietową.
Skomentuj:
Podłoga z drewna