Podłogi lakierowane

Wybieramy lakier

Może być rozpuszczalnikowy lub wodorozcieńczalny (nie wydziela szkodliwych oparów, ale jest trudniejszy do nałożenia). O wytrzymałości powłoki decyduje rodzaj zastosowanej żywicy (m.in. akrylowa, alkidowa, poliuretanowa). Lakier dobiera się do gatunku drewna.

Drewno liściaste. Wymaga lakierów elastycznych, które nie pękają, gdy drewno pracuje, np. poliuretanowych, uretanowych. Niektóre gatunki (mocno pracujące, np. buk) trzeba najpierw pokryć podkładem, by powłoka nie pękała lub by drewno nie ciemniało (gatunki zawierające kwasy i garbniki, np. dąb).

Drewno iglaste. Wybierajmy do niego lakiery alkidowe, uretanowe oraz uretanowo-alkidowe. Trzeba również zastosować podkład dostosowany do typu lakieru, który wypełni miejsca po torebkach żywicznych (powstają wskutek wcześniejszego zmywania acetonem lub benzyną).

Do drewna egzotycznego można użyć dowolnego lakieru. Wcześniej trzeba nałożyć preparat neutralizujący olejki eteryczne. "Tłuste" gatunki (ipe, iroko) potrzebują tzw. podkładu odcinającego, by uniknąć zmiany koloru drewna.

Kurs lakierowania

Lakierowanie nie jest skomplikowane, można to zrobić samemu, ale czasami warunkiem gwarancji producenta podłóg jest wymóg, by czynność tę wykonała przeszkolona osoba. W zależności od rodzaju lakieru nakłada się go szpachlą, pędzlem, wałkiem albo natryskuje. W pomieszczeniach mniej eksploatowanych stosuje się zazwyczaj dwie warstwy, w intensywnie użytkowanych - trzy. Przed położeniem kolejnej warstwy lepiej zaczekać kilkanaście godzin, bo gdy zrobimy to za wcześnie, podłoga będzie zbyt wilgotna i powstaną wybrzuszenia. Nie należy też czekać za długo - po upływie doby lakier jest tak twardy, że nie zwiąże się z nową warstwą. Po pierwszym malowaniu trzeba powierzchnię przeszlifować drobnym papierem ściernym, by usunąć zanieczyszczenia i zgrubienia. Pamiętajmy, by podczas prac do pomiesz-czenia dopływało świeże powietrze.

Jak dbać o lakierowaną podłogę

Czyszczenie. Najważniejsze jest regularne usuwanie z podłogi piasku, kurzu itp. Większe zabrudzenia można czyścić wilgotną, dobrze wykręconą szmatką lub mopem, stosując produkty do pielęgnacji drewna (bez parafiny i silikonu). Unikajmy zbytniego zawilgocenia powierzchni - umyta podłoga powinna wyschnąć dosłownie w ciągu minuty. Cokoły i nogi mebli należy podkleić grubym filcem. Warto też zrezygnować z chodzenia w butach na szpilkach.

Konserwacja. Do odnowienia zmatowionej powierzchni służą lakiery odświeżające, nadające porysowanej podłodze połysk. Nakłada się je na czystą i odtłuszczoną specjalnymi preparatami podłogę szmatką, gąbką lub aplikatorem. Preparat schnie około 30 minut. Odświeżanie powinno się przeprowadzać 1-2 razy w roku.

Renowacja. Drobne rysy pokrywa się specjalnym preparatem do miejscowego stosowania, głębsze - najpierw wypełnia lakierem, potem stosuje preparat do zadrapań, a głębokie - wypełnia szpachlówką i lakieruje. Uszkodzone deszczułki trzeba po prostu wymienić. Jeśli cała podłoga ma być polakierowana, jej powierzchnię trzeba najpierw oczyścić z kurzu i brudu. Niektórych podłóg nie trzeba przed lakierowaniem szlifować (zniszczone mogą tego wymagać).

Uwaga: w pomieszczeniu z drewnianą podłogą należy zadbać o właściwą wilgotność powietrza (na poziomie 45-60 proc.) oraz odpowiednią temperaturę (18-24 st. C). Aby zapobiec nadmiernej suchości, a w konsekwencji tworzeniu się w podłodze nieestetycznych szczelin, warto zainwestować w nawilżacz. Nadmierna wilgotność może z kolei prowadzić do rozwoju pleśni i grzybów, dlatego systematycznie sprawdzajmy drożność wentylacji w domu, nie zapominajmy też o częstym wietrzeniu.