Topola osika, grab pospolity, cis. Drzewa, które nie tyją

Wiele osób sądzi, że wysmukłe sylwetki mają jedynie iglaki. W katalogach szkółkarskich rzeczywiście wiele jest kolumnowych jałowców czy tuj, ale nie brak też drzew liściastych, takich jak buki czy dęby. Smukłe formy często noszą nazwę 'Fastigiata'. Chociaż w dużym stopniu rośliny o wąskim pokroju są do siebie podobne, to przecież różnią się siłą wzrostu, szerokością korony i kolorytem. Najmniejsze z nich (jak niektóre jałowce) osiągają po dziesięciu latach zaledwie 50-70 cm wysokości, najwyższe (np. świerk serbski) dorastają do kilkunastu metrów. Gatunki o liściach opadających na zimę mają dodatkowy walor: prezentują się inaczej o każdej porze roku. Dla wszystkich tych drzew znajdziemy wiele zastosowań nawet w małym ogrodzie, bo ich ogromną zaletą jest to, że zajmują mało miejsca.

W żywopłotach

Odmiany iglaków o stożkowatym pokroju, jak tuje 'Smaragd' i 'Holmstrup', jałowiec 'Skyrocket' i wiele do nich podobnych, należą do najbardziej cenionych drzew żywopłotowych. Właściwie nie wymagają formowania, gdyż zgrabny pokrój utrzymują przez wiele lat i nie ogałacają się od dołu z gałęzi. W jednorzędowym żywopłocie sadzimy je co 70-100 cm. Rośliny te najlepiej prezentują się przy ogrodzeniu o poziomym układzie elementów. Aby jednak nie wyglądały monotonnie, lepiej łączyć ze sobą odmiany o różnorodnym zabarwieniu igieł i nieco innym pokroju, np. złociste tuje 'Aurescens' na przemian z szarymi cyprysikami 'Alumni' bądź jałowcami 'Skyrocket'.

Solo i w kompozycjach

Sadząc "kolumnę" pojedynczo, wprowadzamy do ogrodu silny pionowy akcent, dlatego miejsce musimy wybrać starannie. Wysoki wysmukły dąb 'Fastigiata' lub wiśnia 'Amanogawa' bardzo ładnie wyglądają przy niskim domu. Pośrodku rozległego trawnika stanowią ogrodowy "wykrzyknik". Z kolei dwa wąskie drzewa przy wejściu sprawiają wrażenie, jakby stały na straży. Drzewa-chudzielce doskonale prezentują się w połączeniu z formami o rozłożystych gałęziach bądź o pokroju kulistym czy płożącym. Kompozycja nie może jednak być przeładowana - najlepiej, jeśli składa się z 3 lub 5 elementów, proporcjonalnie dobranych wzrostem (forma kolumnowa nie może być np. znacznie wyższa od pozostałych). Jeżeli taką grupę sadzimy przy ścianie domu bądź przy ogrodzeniu, to najwyższe drzewo powinno się znaleźć z tyłu. W przypadku, gdy rośliny będą podziwiane ze wszystkich stron, warto wcześniej narysować plan ich rozmieszczenia. Poszczególnie elementy najlepiej łączyć w triady (tak aby na planie linie łączące ich wierzchołki tworzyły trójkąty równoboczne). Niewysokie formy o stożkowatym pokroju, jak np. świerk biały 'Laurin' i 'Sanders Blue', osiągające zaledwie kilkadziesiąt centymetrów wysokości, można sadzić na skalniakach.

Aby dobrze rosły

Smukłe drzewa najlepiej sadzić na słonecznych stanowiskach. Żeby nie straciły zgrabnego pokroju, nie mogą rosnąć w cieniu - sąsiadujące z nimi rośliny trzeba umieszczać w odpowiednich odstępach. Przez pierwsze lata po posadzeniu drzewa należy podlewać. Gatunki iglaste najlepiej się czują w podłożu lekko kwaśnym (pH 5,5-6), dlatego przed ich posadzeniem dobrze jest wymieszać ziemię z nieodkwaszonym torfem. Większość drzew liściastych dobrze rośnie w przeciętnej ziemi. Z nawożeniem, zwłaszcza chemicznym, lepiej się wstrzymać co najmniej przez rok po posadzeniu, dopóki drzewka dobrze się nie ukorzenią. Potem przynajmniej raz do roku, na wiosnę, rośliny iglaste zasilamy odżywkami przeznaczonymi specjalnie dla nich, takimi jak np. Agrecol dla Iglaków, Osmocote dla Iglaków. W przypadku drzew liściastych wystarczy zasilanie kompostem, najlepiej w kwietniu. "Kolumny" zwykle nie wymagają przycinania. Wiosną usuwamy tylko suche i przemarznięte gałęzie oraz wygięte i zniekształcające sylwetkę drzewa. Zagrożeniem dla kolumnowych drzew iglastych mogą być obfite opady śniegu. Pod jego ciężarem rośliny łatwo ulegają deformacji. Dlatego przed nadejściem zimy warto je obwiązać dość mocnym sznurem lub plastikową cienką siatką.