Winorośl japońska (Vitis coignetiae) [Szkółkarze polecają]

Winorośl japońska (Vitis coignetiae, syn. V. kaempferi) to pnącze bardzo interesujące i efektowne, które ze względu na rozmiary należy sadzić w dużych ogrodach. W naturze występuje w Japonii, na Półwyspie Koreańskim i na Sachalinie. Dorasta nawet do 15 m, a roczne przyrosty w sprzyjających warunkach mogą osiągać do 4 m. Liście są bardzo duże (do 35 cm), w zasadzie trójklapowe, czasami pięcioklapowe, latem na wierzchu ciemnozielone, od spodu pokryte pajęczynowatym i rdzawym kutnerem. Jesienią przebarwiają się na czerwono, po czym przybierają odcienie szkarłatu. To właśnie zabarwienie jest głównym atutem rośliny. Kwiaty - niepozorne, jasnozielone, skupione w gronach - rozwijają się już w połowie maja (najwcześniej wśród winorośli). Owoce pojawiają się w drugiej połowie września i w październiku - są granatowoczarne, niesmaczne i przez to raczej niespożywane.

Winorośl japońska wspina się za pomocą wąsów czepnych, które mogą osiągać długość do 50 cm.

Roślina jest odporna na mróz (strefa 5) i stosunkowo łatwa w uprawie. Najlepiej się czuje w miejscach dobrze nasłonecznionych, choć toleruje także stanowiska półcieniste. Podłoże powinno być świeże, dobrze zdrenowane, o odczynie obojętnym lub zasadowym, przy czym winorośl ta najładniej wybarwia się, rosnąc w podłożu ubogim. Przed posadzeniem doły należy zaprawić dobrze rozłożonym obornikiem. Roślina długo się aklimatyzuje i zaczyna rosnąć dobrze dopiero w drugim lub trzecim roku po posadzeniu. Nadaje się do dużych ogrodów. Najlepiej sadzić ją przy drzewach (musimy przy tym pamiętać, że silnie rosnąc, może je całkowicie lub częściowo zagłuszyć) lub przy bardzo mocnych, ażurowych podporach. Po posadzeniu roślinę przycinamy, aby dobrze się rozkrzewiła, następne cięcia wykonuje się w miarę potrzeb. Tniemy zawsze w okresie zimowym, a niekiedy także latem. Nie należy ciąć winorośli wiosną, gdyż przycięte bardzo mocno "płaczą".