Świdośliwa łatwa w uprawie

Świdośliwa nie jest spokrewniona ani z dereniem świdwą, ani ze śliwą, ani też z borówką wysoką. Tak jak aronia i głóg należy do rodziny różowatych. Na naszym rynku dostępnych jest sporo jej gatunków i mieszańców międzygatunkowych, w sumie ponad pół setki odmian, ale nie wszystkich owoce nadają się do jedzenia. Najsmaczniejsze, niewiele ustępujące borówce wysokiej, mają świdośliwa olcholistna (Amelanchier alnifolia) i kanadyjska (A. lamarckii). Są to długowieczne krzewy wytrzymałe na mróz. Można prowadzić je jako drzewa (dorastają do wysokości 6 m), ale wówczas trudno zbierać z nich owoce.

Roślina bezproblemowa

Świdośliwom odpowiada każda gleba oprócz podmokłej i jałowej. Najlepiej owocują w pełnym słońcu. Kwitną pięknie, jak czeremchy, zwykle w kwietniu, przy czym przymrozki do -5°C zupełnie kwiatom nie szkodzą. Krzewy zapylają się dobrze same, czyli rosnąc pojedynczo, też dają wysokie plony. Owoce, początkowo czerwone, stopniowo stają się granatowe, ale w kiści nie dojrzewają równomiernie. Zbiera się je na przełomie lipca i sierpnia. Z kolei jesienią świdośliwy zdobią ogród przebarwiającymi się na czerwono liśćmi. Szkółkarze zalecają sadzenie krzewów 5-10 cm poniżej miejsca szczepienia, by pęd szlachetny mógł wykształcić własne korzenie. Rośliny często owocują już w następnym roku po posadzeniu. Nie wymagają corocznego cięcia. Odmładza się jedynie bardzo stare krzewy. W zasadzie nie chorują.



Dżem ze świdośliwy i truskawek

Owoce świdośliwy krótko zagotuj, by nieco zmiękły, po czym przetrzyj przez sito. Do przecieru dodaj odszypułkowane drobne truskawki w proporcji wagowej 3:2. Owoce zagotuj. Dodaj cukier żelujący 2:1 - na kilogram owoców potrzeba go 0,5 kg - i mieszaj, aż się rozpuści. Dżem przelej do wyparzonych słoików i szczelnie zamknij.