Rośliny cebulowe i bulwiaste kwitnące wiosną. Kwiaty, które startują w kwietniu.
Kwiecień to miesiąc, w którym nareszcie naprawdę czujemy ciepły powiew z lasu i zapach rozmarzłej ziemi. I nie tylko my, bo kwiaty zauważyły to już wcześniej. Już w marcu wyciągały nieśmiało swoje liście do słońca i choć czasem złapał i zaróżowił je mróz, teraz - w kwietniu - pokażą swoje panowanie. Wychodzą więc śmiało, by dołączyć do wcześniej kwitnących roślin i pokazać, że warto było na nie czekać. Zapraszamy do zapoznania się z prawdziwymi wiosennymi pięknościami.
Szafirek
Okres kwitnienia: Kwitnie od kwietnia aż do czerwca.
Okres sadzenia: Cebulki szafirka wsadzamy do ziemi we wrześniu lub w październiku.
Maksymalna wysokość: Kwiatki, w zależności od warunków, urosną od 10 cm do 25 cm.
Stanowisko: Będą pięknie kwitły zarówno w pełnym słońcu, jak również w półcieniu.
Szafirki dzielimy na pięć podstawowych grup:
- armeńskie - z drobnymi szafirowymi kwiatami na nieco dłuższym pędzie, kwiatostan może mieć do 8 cm długości. Odmiany kolorystyczne to: róż, biel, błękit, granat.
- groniaste - z kwiatami fioletowymi lub białymi na pędzie krótszym, kwiatostan mniejszy niż u szafirka armeńskiego.
- miękkolistne - na południu Polski występuje w stanie dzikim, pęd kwiatowy dochodzi nawet do 70 cm, kwiaty od niebieskich na górze do granatowych na dole kwiatostanu.
- szerokolistne - kolor kwiatów również gradientowy od ciemnego niebieskiego do błękitu, różni go obecność jednego większego liścia, zamiast kilku wąskich mniejszych, jak u innych gatunków.
- wielkoowocowe - kwiaty ok 8 cm długości, kolor żółty i lekko zielony.
Wszystkie szafirki nie mają większych wymagań glebowych, ale najczęściej spotyka się w sprzedaży cebulki szafirka armeńskiego. Jeśli chcemy się cieszyć zdrowymi i obfitymi kwiatami, powinniśmy posadzić je w próchnicznej i przepuszczalnej ziemi, na słonecznym stanowisku.
Roślina ta, jak większość cebulowych, rozrasta się dość szybko przez cebulki przybyszowe, więc z czasem będzie jej w ogrodzie coraz więcej. Nie należy sadzić ich jednak zbyt głęboko, ani zbyt płytko, optymalnie będzie na głębokości od 6 cm do 8 cm.
Jeśli chcemy cieszyć się szafirowym kolorem tych kwiatów, możemy przeprowadzić pędzenie cebulek zimą, ale należy przestrzegać zasady pędzenia na zimno, tzn. w temperaturze nie większej niż 13 st. C, w przeciwnym razie wypuszczą tylko liście.
Zawilec koronowy
Okres kwitnienia: Te zawilce kwitną później niż ich greccy kuzyni, bo zaczynają w kwietniu, a kończą w maju.
Okres sadzenia: Sadzimy je jesienią, we wrześniu, albo październiku.
Maksymalna wysokość: Dorastają maksymalnie do 40 cm, są więc wyższe niż zawilce greckie.
Stanowisko: Preferują słońce i półcień.
Zawilce koronowe wyrastają z podziemnych bulw, które sadzimy w ciepłych i zacisznych miejscach w ogrodzie jesienią, a wówczas zakwitną w kwietniu. Jeśli mieszkamy w rejonach chłodniejszych bezpieczniej będzie może zimować bulwy w domu i wsadzać je do gruntu wczesną wiosną, ale wówczas zakwitnie na przełomie maja i czerwca.
Kwiaty zawilców koronowych występują w dużej ilości barw od białego przez różowy do niebieskości i fioletów. Jeśli pragniemy cieszyć się kwiatami pełnymi, powinniśmy postarać się o bulwy z grupy St. Brigid, natomiast kwiaty pojedyncze wytwarzają zawilce De Caen. Choć z jednej rośliny wyrastają pojedyncze pędy kwiatowe, są one dość duże, a same kwiaty dochodzą do 8 cm średnicy.
Najlepsze stanowisko dla zawilców to miejsce ciepłe, ale osłonięte przed południowym słońcem. Najlepiej więc będą się czuły na północno wschodniej części rabaty, gdzie będą zasłonięte przez większe rośliny przed bezpośrednim działaniem słońca. Ziemia może mieć odczyn obojętny lub zasadowy, ale z pewnością musi być próchniczna i bogata w kompost. Nie sadzimy ich w ziemi nieustannie wilgotnej.
Hiacynt wschodni
Okres kwitnienia: Hiacynty kwitną od początku kwietnia do maja.
Okres sadzenia: Cebulki sadzimy do gruntu jesienią - wrzesień i październik.
Maksymalna wysokość: Dorastają maksymalnie do 30 cm przy pięknej pogodzie, w chłodne dni osiągną ok. 20 cm.
Stanowisko: Hiacynty są światłolubne, więc wybieramy dla nich stanowisko słoneczne.
Kwiaty hiacyntów są piękne i występują w bardzo zróżnicowanej gamie kolorystycznej, ale jeszcze piękniejszy jest ich zapach, przez co są jednymi z najczęściej pędzonych w naszym kraju wczesnowiosennych kwiatów. Po pędzeniu kwiatu, gdy jego liście zaschną, możemy wysadzać je do ogródka i w ten sposób z roku na rok powiększać kolekcję kolorowych i pachnących hiacyntów. Warto postarać się przede wszystkim o odmiany:
Pink pearl - kwiatostany intensywnie różowe o wysokości 30 cm;
Blue Jacket - kolor kwiatów granatowy, również dochodzą do 30 cm;
China Pink - perłowo różowe, wysokie kwiatostany;
City of Haarlem - bardzo rzadki wśród hiacyntów żółty kolor kwiatów;
Gipsy Queen - kwiaty łososiowe;
Woodstock - kwiaty 30 cm, w kolorze bardzo ciemnego bordo;
Prince of love - bladoróżowe kwiaty, lekko ciemniejsze bliżej środka;
Dark Dimension - niesamowity czarny kolor kwiatów.
Czas kwitnienia poszczególnych odmian jest nieco inny, więc sadząc kilka z nich, przedłużymy czas ich obecności w naszym ogrodzie. Lubią zasobną w składniki pokarmowe, przepuszczalną ziemię. Sadzimy je w odstępach ok 15 cm. Głębokość sadzenia zależy od wielkości cebuli, ale wykonujemy tę czynność zgodnie z zasadą, że warstwa ziemi nad nią powinna być równa podwojonej wysokości cebuli.
Szachownica cesarska
Okres kwitnienia: Szachownica zakwita w kwietniu.
Okres sadzenia: Cebule sadzimy do ziemi we wrześniu i w październiku.
Maksymalna wysokość: Jest to roślina wysoka, osiąga nawet 100 cm.
Stanowisko: Przeznaczamy dla niej miejsce nasłonecznione.
W południowej Azji szachownica cesarska występuje w stanie dzikim, ale w naszym ogrodzie, musimy zapewnić jej odpowiednie warunki, by urósł z niej duży i imponujący kwiat.
Przede wszystkim szachownica potrzebuje odpowiednio dużo miejsca, więc wsadzamy ją w odstępach ok. 30 cm, na głębokości 20 cm, gdyż cebule są dość duże. Choć nie zniesie ona niedoboru wody w okresie kwitnienia, nie powinna mieć nieustannie morko. Miejsce powinno być więc bogate w składniki pokarmowe, głęboko przekopane i niezbyt ciężkie. Gleba przepuszczalna - w razie wątpliwości, możemy przeprowadzić drenaż.
Dbamy również o cebule zimą, gdyż nie są w pełni mrozoodporne. Dobrze jest więce wybrać miejsce ciepłe i wyściółkować ziemię. Co kilka lat możemy oddzielić od głównych cebul przybyszowe i w ten sposób przenieść szachownicę w nowe miejsce. Zabieg ten wykonujemy w czerwcu, po przekwitnięciu roślin, uważając, by nie uszkodzić cebul.
Cebulica
Okres kwitnienia: Cebulice kwitną od kwietnia do czerwca.
Okres sadzenia: Sadzimy je we wrześniu albo w październiku.
Maksymalna wysokość: Kwiaty dorastają do 20 cm.
Stanowisko: Dla cebulicy idealny będzie półcień.
Jak wszystkie rośliny wiosenne cebulowe, cebulica lubi gleby przepuszczalne, ale zasobne w składniki pokarmowe. Lubi mieć odpowiednią ilość wody w okresie kwitnienia, ale nie zniesie zalewania po zasuszeniu liści. Stanowisko dla niej powinno być słoneczne lub półcieniste. Jest to więc dobry wybór na wyniesione rabaty i skalniaki, gdzie będa jej towarzyszyć wyższe, ocieniające, kwiaty wiosenne.
Dobrze będzie się też czuć pod drzewami i krzewami, szczególnie, jeśli nie będziemy grabić tam liści, gdyż cebulicy grozi przemarznięcie w czasie srogich mrozów, gdy na ziemi nie zalega śnieg. Pozostawiona w spokoju, będzie rozrastać się w duże kobierce o kwiatach niebieskich lub fioletowych, o różnej wysokości - w zależności od gatunku.
Chcąc rozmnożyć cebulicę, możemy jesienią podzielić kępy i przenieść je w nowe miejsce.
Śniedek
Okres kwitnienia: Śniedek pokaże swe kwiaty w kwietniu. Kwitnienie kończy w maju.
Okres sadzenia: Jak u innych roślin kwitnących wiosną, jego cebule również sadzimy na przełomie września i października.
Maksymalna wysokość: Kwiaty osiągają maksymalnie 30 cm wysokości.
Stanowisko: Dobrze rosną zarówno w słońcu jak i w półcieniu.
Śniedek pod względem wymagań jest bardzo podobny do cebulicy omówionej powyżej. Jego wymagania glebowe są takie same, więc najlepiej będzie się czuć pod krzewami i drzewami. Jeśli obawiamy się, że roślina przemarznie zimą, a większośc odmian ma takie tendencje i wymaga ściółkowania, wybierzmy śniedka baldaszkowatego, gdyż jest najbardziej wytrzymały.
Kwiaty śniedka mają kolor biały i sadząc je w pobliżu tarasu, możemy je potraktować jako naturalny zegar, gdyż otwierają się ku słońcu ok. godziny 10 i zamykają po południu - 15-16.
Szybko się rozmnaża przez obficie przyrastające cebulki przybyszowe i z czasem stworzy coraz więcej białych kęp w ogrodzie.
Puszkinia cebulicowata
Okres kwitnienia: Puszkinie kwitną w kwietniu i w maju.
Okres sadzenia: Cebule sadzimy we wrześniu, lub w październiku.
Maksymalna wysokość: Osiągają od 15 cm do 20 cm.
Stanowisko: Urosną zarówno w pełnym słońcu, jak również w półcieniu.
Nazwa Puszkinia cebulicowata nawiązuje do podobieństwa kształtu kwiatów do opisanej wcześniej cebulicy. Jednak nie da się z niczym porównać wyjątkowej delikatnej urody tych biało niebieskich kwiatów. Dla niej warto postarać się o puszkinię w ogrodzie. Szczególnie, że nie jest kwiatem wymagającym. Wystarczy jej miejsce, które w okresie kwitnienia, czyli w kwietniu, jest nasłonecznione. Później może znajdować się w półcieniu. Potrzebuje też piaszczystej gleby, gdyż nie lubi być narażona na nieustanną obecność wody - ta zasada dotyczy zresztą wszystkich cebulowych kwiatów w ogrodzie.
Jeśli w czasie kwitnienia wzmocnimy ją nawozem, będzie intensywniej wykształcać cebulki przybyszowe, a my w kolejnym roku będziemy mieć dwukrotnie więcej tych pięknych błękitnych kwiatów w ogrodzie.
- Więcej o:
