Obróbka komina - rodzaje, kolejność prac

W niemal każdym domu jest przynajmniej jeden komin. Kominy potrzebne są do odprowadzania spalin z kotła czy kominka oraz wentylacji grawitacyjnej.

 

Komin przechodzi przez połać dachu, przerywając ciągłość wszystkich jej warstw. Zwykle miejsce wokół niego jest pierwszym i najbardziej podejrzanym, gdy dach zaczyna przeciekać. Aby temu zapobiec, musi być szczelnie zabezpieczone obróbką. W przeciwnym razie woda opadowa zacznie wpływać pomiędzy połać dachu a ściany komina i ściekając po nim, przedostawać się do wnętrza domu.

Częstym powodem pojawiania się nieszczelności wokół przejścia komina przez dach jest połączenie obróbki komina z połacią dachu na sztywno. Tymczasem konstrukcja dachu odkształca się pod wpływem wiatru, ugina pod ciężarem śniegu, a blacha i mur inaczej rozszerzają się i kurczą wskutek działania temperatury.

Bywa też, że przyczyną powstawania szczelin wokół komina jest zwykła niestaranność lub pośpiech wykonawcy. Nie każdy pamięta o tym, że podstawowym zadaniem obróbki jest zabezpieczenie przed wodą opadową. W żadnym razie nie służy ona jedynie do zamaskowania styku pokrycia ze ścianami komina.

Najpopularniejszym, bo najtrwalszym zabezpieczeniem miejsca wokół komina jest wykonanie obróbki (zwanej przez dekarzy twardą) z blachy stalowej ocynkowanej, cynkowej, cynkowo-tytanowej, miedzianej lub aluminiowej. Ten ostatni materiał, jeśli jest powlekany, dostępny jest w wielu kolorach, dzięki czemu łatwo go dopasować do pokrycia dachowego.

- Dobre połączenie. Każda obróbka składa się z czterech elementów - przedniego, dwóch bocznych i tylnego. Pasy blachy łączy się ze sobą na rąbek stojący, a gdy elementy są duże, połączenie wzmacnia się jeszcze nitami. Zależnie od wysokości komina, każdy z elementów obróbki twardej wykonuje się z jednego lub dwóch kawałków blachy. Obróbkę z jednego kawałka blachy najlepiej zamocować do ścian komina tradycyjną metodą, zwaną na wydrę. Polega ona na nacięciu ścian komina pod odpowiednim kątem, na głębokość około 2 cm, i umieszczeniu w powstałej szczelinie zagiętej krawędzi blachy. Dodatkowo styk uszczelnia się materiałem elastycznym, zwykle silikonem dekarskim. Szczeliny nie wolno wypełniać zaprawą cementową. Po stwardnieniu będzie ona pękać i wykruszać się podczas odkształcania się obróbki i ścian komina. Przez powstałe nieszczelności będzie wnikać woda opadowa.

Jeśli obróbka wykonana jest z dwóch elementów, górny mocuje się do komina kołkami, natomiast dolny umieszcza pod nim i przytwierdza do konstrukcji dachu. Może być on wypuszczony na pokrycie dachowe lub pod nie schowany.

Dużego doświadczenia wymaga ułożenie dachówek z tyłu komina. W tym miejscu część obróbki z blachy znajduje się pod pokryciem, a dachówki zwykle nie chcą na niej dobrze "leżeć". Ich zamocowanie wymaga wprawy - muszą być odpowiednio przycięte i podpiłowane; inaczej w tym fragmencie pokrycia powstaną duże nieszczelności.

- Wymiary obróbki. Poziome (leżące na pokryciu) części obróbki powinny mieć co najmniej 10 cm szerokości od strony okapu i 20 cm od kalenicy (ta krawędź komina jest najbardziej narażona na przecieki). Pionowe części obróbki komina powinny wystawać co najmniej 15 cm ponad krawędź pokrycia dachowego.

Przy tylnej ścianie komina - zwłaszcza gdy jest on bardzo szeroki - warto zastosować ostrosłupowy odbój nazywany kozubkiem lub siodłem. Wtedy woda opadowa będzie opływać komin, zamiast tworzyć za nim kałuże.

- Kształt. Wykonaną z blachy obróbkę formuje się na kilka sposobów. Najczęściej pasy blachy mają jednakową wysokość - z boków komina ich górna krawędź jest prosta i równoległa do połaci dachu. Można jednak ukształtować je tak, by górna krawędź na bocznych ścianach komina była prosta (z przodu obróbka jest wysoka) lub wycięta schodkowo.