Budowa kominka wodnego

Konstrukcja wkładu kominkowego z płaszczem wodnym jest bardziej skomplikowana niż tradycyjnego. Inaczej zbudowany jest w nim korpus. Ma on podwójne ścianki, nazywane płaszczem wodnym, otaczające palenisko ze wszystkich stron. Pomiędzy nimi przepływa woda, która ogrzewa się od paleniska i kierowana jest następnie do wymiennika ciepła, skąd dalej ciepło przekazywane jest do instalacji grzewczej.

Niektóre wkłady mają wbudowany na stałe wymiennik ciepła. Pozwala on bezpośrednio podłączyć urządzenie do instalacji centralnego ogrzewania działającej w układzie zamkniętym. Jego zadaniem jest rozdzielenie dwóch niezależnych układów - otwartego, w którym pracuje płaszcz wodny, i zamkniętego, w którym działa instalacja.

Płaszcz wodny najczęściej wykonany jest z wysokiej jakości blachy kotłowej i podobnie jak przyłącze kominka do komina powinien być zaizolowany. Pozwala to zmniejszyć straty ciepła i chroni przed nagrzewaniem się obudowy kominka (zabezpieczając w ten sposób ludzi przed ewentualnym poparzeniem), a także zapobiega wykraplaniu się pary wodnej na elementach znajdujących się wewnątrz i na zewnątrz wkładu.

Co to znaczy?

Układ otwarty - bezciśnieniowa instalacja hydrauliczna z otwartym naczyniem wzbiorczym.

Układ zamknięty - instalacja zasilana przez kotły gazowe, elektryczne, olejowe lub pompy ciepła, mająca wzbiorcze naczynie przeponowe. Woda grzewcza znajduje się pod ciśnieniem 1,4-2 barów.

Naczynie wyrównawcze - zabezpieczenie układu otwartego przed przegrzaniem. To zbiornik otwarty, który przejmuje nadmiar wody w instalacji spowodowany zwiększeniem jej objętości wskutek wzrostu temperatury.

Naczynie przeponowe - zabezpieczenie ciśnieniowe układu zamkniętego. Pozwala utrzymać na stałym poziomie ciśnienie w instalacji, które rośnie wtedy, kiedy wzrasta temperatura wody. Naczynie to składa się z dwóch komór - wodnej i gazowej, oraz elastycznej membrany między nimi.

Przegrzew - zagotowanie się wody w płaszczu wodnym kominka.

Zabezpieczenia kominków przed wzrostem temperatury

Otwarte naczynie wyrównawcze z zaworem pływakowym, które koniecznie musi być zamontowane nad korpusem kominka. Chroni przed skutkami gwałtownego wzrostu ciśnienia i temperatury wody w instalacji. Skuteczne jest też wtedy, kiedy brakuje prądu i nie działają pompy obiegowe, oraz gdy wytworzy się nadwyżka ciepła, której instalacja nie jest w stanie odebrać.

Wężownica schładzająca, która wbudowana jest w płaszcz wodny. Kiedy woda osiągnie temperaturę 95°C, otwarty zostaje zawór i przez wężownicę płynie zimna woda schładzająca płaszcz wodny.

Zabezpieczenie termiczne, czyli zawór sterowany ciśnieniowo, montowany na doprowadzeniu zimnej wody do wkładu. Po przekroczeniu temperatury 95°C w płaszczu wodnym otwiera on dopływ zimnej wody do płaszcza wodnego, która ją schładza, nie dopuszczając do zagotowania. Zawór ma dwa niezależnie pracujące czujniki temperatury, dzięki czemu kominek może pracować nawet wtedy, gdy jeden się popsuje.

Gdy zabraknie prądu

W takiej sytuacji przestają pracować pompy obiegowe i urządzenia sterujące pracą kominka. Woda podgrzewana w płaszczu wodnym nie jest wówczas schładzana i może się zagotować. W naczyniu wyrównawczym zamontowanym nad korpusem znajduje się taka ilość wody, która zapewnia możliwość schłodzenia płaszcza wodnego, bez ingerencji dodatkowego urządzenia. Jeśli wężownicę podłączono do hydroforu, nie jest ona w stanie bez prądu schłodzić płaszcza wodnego. Aby zapobiec takiej sytuacji, można zastosować awaryjne zasilanie prądem pompy i automatyki kominka, które samoczynnie przełączy się w momencie zaniku napięcia.

Czytaj także:

Kominek jak kocioł