Woda na działce - odprowadzenie opadów

Wydawałoby się, że z odprowadzeniem wody opadowej nie powinno być problemu, bo po deszczu znika, wsiąkając w grunt. Tymczasem bardzo często, naturalne wchłanianie deszczówki jest niemożliwe. Dotyczy to działek, na których grunt jest mało chłonny lub znaczna część nawierzchni jest utwardzona, na przykład kostką brukową. Zwykle właściciele takich posesji, unikając kłopotu, kształtują spadek podjazdów przed domami w taki sposób, by woda spływała z nich na ulicę. Intensywne opady mogą sprawić, że droga przed wjazdem na działkę zamieni się w tor przeszkód utrudniający ruch drogowy i pieszy. W takich sytuacjach straż miejska ma prawo ukarać właściciela nieruchomości mandatem od dwustu nawet do tysiąca pięciuset złotych.

Do zagospodarowania deszczówki coraz częściej zmuszają właścicieli domów gminy. Wiele z nich pobiera opłatę, zwaną "podatkiem od dachu", za odprowadzanie wody opadowej do sieci kanalizacyjnej. Zwolnieni z niej są właściciele domów podłączonych do kanalizacji ogólnospławnej i ci, którzy deszczówkę rozprowadzają na swojej działce.

Elementy zbierające wodę

Głównym sposobem zatrzymania wody spływającej z podjazdu na ulicę jest wykonanie wzdłuż bramy wjazdowej odwodnienia liniowego. Jest to korytko, zwane też kanałem, którego przekrój ma kształt litery U lub V. Taka forma zwiększa prędkość przepływu wody nawet podczas niewielkich opadów. W ofercie producentów są korytka wykonane z:

- kompozytów betonowych - polimerobetonu i betonu z dodatkiem włókna szklanego lub polimerowego; takie elementy są bardzo trwałe, nienasiąkliwe, odporne na niską temperaturę i działanie substancji chemicznych;

- betonu zwykłego; - te produkty są bardziej nasiąkliwe i znacznie cięższe od tych wykonanych z kompozytów betonowych;

- tworzyw sztucznych (PVC lub polietylenu); takie wyroby są lekkie, odporne na niszczące działanie środków chemicznych i niskiej temperatury.

Wszystkie korytka są przykryte od góry kratkami (rusztami), które uniemożliwiają przedostanie się do ich wnętrza większych zanieczyszczeń, na przykład gałęzi czy liści, zabezpieczając je tym samym przed niedrożnością. Kratki produkuje się ze stali nierdzewnej, ocynkowanej, żeliwa, mosiądzu i tworzyw sztucznych.

Zwykle stosuje się korytka o wysokości od 5 do 15 cm i szerokości 10-30 cm. Najpopularniejsza długość korytek to 50 i 100 cm, ale w ofercie producentów są też elementy długości 3 m. Korytka można ze sobą łączyć na zatrzask lub specjalnie wyprofilowane wpusty i wypusty.

Do odprowadzania wody z podjazdów wykorzystuje się najczęściej korytka z płaskim dnem, a przepływ wody wymusza się, układając je z odpowiednim spadkiem.

Korytka i kratki są produkowane w sześciu różnych klasach określających ich wytrzymałość na obciążenia. Według obowiązującej normy do odprowadzania wody z terenów wokół domów jednorodzinnych stosuje się elementy klasy A15 i B125. Elementy klasy A15 są przeznaczone do ruchu pieszego i rowerowego, a klasy B125 stosowane przy wjazdach na posesje wytrzymają obciążenia wywołane ruchem samochodów osobowych.

Odwodnienie i co dalej

Korytko odwodnienia liniowego jest podłączone do skrzynki odpływowej. Zebraną w niej wodę opadową trzeba zagospodarować. Odprowadzanie jej do kanalizacji bytowej, z której ścieki kierowane są do oczyszczalni ścieków (również tej przydomowej), jest niedozwolone. Mogłoby to skutkować jej przeciążeniem lub awarią. Niezgodne z prawem jest także odprowadzanie albo kierowanie deszczówki na działkę sąsiada. Pozostaje więc rozsączanie wody na działce lub zgodne z prawem odprowadzenie poza jej granice.

Na własnej działce

Przechwytywaną przez odwodnienie liniowe deszczówkę można rozprowadzić po działce. Wybór sposobu w dużym stopniu zależy od rodzaju gruntu i jego chłonności. Najlepszy, bo chłonny, jest grunt piaszczysty.

Jeśli nie wiadomo, jaki jest rodzaj gruntu, szybkość wchłaniania przez niego wody można sprawdzić, wylewając napełniony nią kubeł do dołka o powierzchni np. 20 × 20 ×20 cm. Jeśli wsiąknie szybko (w ciągu około 20 minut), można przyjąć, że równie szybko zostanie wchłonięta deszczówka.

Grunty słabo przepuszczalne (piasek gliniasty, glina piaszczysta). Wodę trzeba odprowadzić w głębszą warstwę gruntu. W tym celu rury pełne łączy się z rurami perforowanymi (rozsączającymi). Układa się je na głębokości 50-60 cm (lub głębiej) w obsypce żwirowej grubości 10-15 cm. Wodę można też rozprowadzić przy użyciu zakopanych w ziemi skrzynek rozsączających (225-385 zł/szt.) lub tuneli rozsączających (152-232 zł/szt.).

Grunty nieprzepuszczalne (iły, glina). Wodę powinno się odprowadzać do studni chłonnej, czyli zbiornika bez dna, najlepiej z perforowanymi ścianami. Kopiąc studnię, trzeba się przebić aż do warstwy gruntu przepuszczalnego. Studnię wykonuje się z kręgów betonowych (77-159 zł/krąg o średnicy 80 cm) lub z tworzywa sztucznego. Na jej dnie umieszcza się warstwę filtracyjną, np. z drobnego żwiru, a od góry zabezpiecza się ją geowłókniną.

Poza granicą działki

Zgodnie z przepisami deszczówkę można odprowadzać do kanalizacji deszczowej lub ogólnospławnej. Należy uzgodnić to z gminą lub zakładem komunalnym, który jest jej zarządcą (podłączenie do kanalizacji ogólnospławnej należy także zgłosić w starostwie powiatowym). Innym rozwiązaniem jest odprowadzanie wody deszczowej do rowu melioracyjnego. To z kolei wymaga uzgodnienia z odpowiednią spółką melioracyjną bądź wojewódzkim zarządem melioracji.

Zapisz się na NEWSLETTER. Co tydzień najnowsze wiadomości o budowie, remoncie i wykańczaniu wnętrz w Twojej poczcie e-mail: Zobacz przykład

>