Śródziemnomorski - z życia południa

Wystrój wiejskich siedzib z południowych regionów Francji oraz Włoch przez wieki nie ulegał wnętrzarskim modom. Ich prawie niezmienny wygląd wynikał z konserwatyzmu charakterystycznego dla społeczności wiejskich, który wyraża się m.in. w niechęci do nowości, przywiązaniu do tradycji i rodzimego rzemiosła oraz wykorzystywaniu materiałów dostępnych bądź pozyskiwanych w najbliższej okolicy. Nie bez znaczenia była też solidność mebli wykonywanych ręcznie z litego drewna, które - nie niszcząc się szybko - służyły wielu pokoleniom. Nawet jeśli na sprzętach pojawiały się ślady zużycia, nie pozbywano się ich, bo wnętrz nie urządzano w celach reprezentacyjnych. Najważniejsza dla mieszkańców była i jest wygoda oraz prawdziwie domowy klimat, który tworzyły ponadczasowe formy wszystkich elementów wyposażenia i niewyszukane ozdoby.

Cechy typowe dla stylu śródziemnomorskiego

Naturalne materiały. Drewno, plecionki z roślinnych włókien, gruba, nierówno szkliwiona ceramika, tkaniny lniane i bawełniane.

Bielone meble o prostych formach. Zdobią je frezowane, toczone albo żłobkowane elementy, najczęściej kolumienki. Nierzadko widnieją na nich również nieskomplikowane dekoracje snycerskie (czyli rzeźbienia).

Płytki kamienne albo ceramiczne. Układa się je i na podłogach, i na ścianach, głównie kuchennych. Nieraz tworzy się z nich mozaikowe kompozycje. Takie wykończenie jest ozdobą pomieszczeń i zapewnia przyjemny chłód.

Okiennice. Są charakterystyczne dla architektury południa Europy. Wpuszczają powietrze, a jednocześnie chronią przed słońcem. We współczesnej odmianie tego stylu montuje się je - zwłaszcza w blokach - od wewnątrz, nie tyle jako praktyczny, co stylowy element wystroju.