Wnętrza: warszawskie mieszkanie choreografa

Kto tu mieszka? Claude Bardouil, francuski choreograf, tancerz, aktor i reżyser.

Gdzie? W Warszawie.

Metraż: 160 m kw.

Claude Bardouil już dobrych kilka lat temu zadomowił się w Polsce, a od 2010 roku pracuje w zespole Krzysztofa Warlikowskiego w Teatrze Nowym w Warszawie. Jest autorem choreografii do spektakli „Koniec”, „Opowieści afrykańskie według Szekspira” oraz „Nancy. Wywiad”. Ten ostatni to w całości jego choreograficzno-reżyserskie przedsięwzięcie. Bardouil jest poniekąd w awangardzie, interesują go niestandardowe warsztatowo formy ekspresji. Taki ciekawy człowiek na pewno mieszka ciekawie

W aranżacji modernistycznego na pierwszy rzut oka, a tak naprawdę eklektycznego wnętrza pomogła mu znana artystka Aleksandra Laska. Udało jej się osiągnąć niewymuszoną, trafioną w punkt harmonię. Nie znajdziemy tu cienia ogranych chwytów designu. Za to imponuje wyczucie, z jakim łączy różne, a nawet bardzo różne, elementy. I konsekwencja kolorystyczna.

Powierzchnia mieszkania została wykorzystana w optymalny sposób. Wcześniej jednak pomyślano o rearanżacji, a właściwie o rozluźnieniu pierwotnego układu architektonicznego. Z ciągu amfiladowego powstało jedno podłużne pomieszczenie. Z jednej strony wnętrze stało się przestronne, doskonale zintegrowane, z drugiej - dało szansę na podział i zmienność stylizacji. W otwartej, jakby rytmicznej przestrzeni można dostrzec odgrodzenia, odcięcia, bo zachowano „sygnały” amfilady poprzez pozostawienie fragmentów ścian dzielących pomieszczenia. Na co dzień, w zależności od punktu widzenia, można mieć wrażenie przemieszczania się po swego rodzaju galerii, w której przenikają się funkcje - kuchni, jadalni, salonu, sypialni.

Fot. Aleksandra Laska

Mieszkanie nie ogranicza się do tak pomyślanej wspólnej, otwartej przestrzeni. Są i korytarze z zaskakującymi tu łukami czy niebanalne, prostokątne blendy na ścianach nośnych. A co ciekawe - kryje ono jeszcze aneks, będący w gruncie rzeczy rodzajem studia z dodatkowymi pokojami. Te dwie strefy wygodnie koegzystują.

Białe ściany i podłogi z sosnowych desek są tłem drewnianych i tapicerowanych skórą mebli.

Biel i różne odcienie drewna to baza kolorystyczna. Inne barwy są nieodległe, więc nie dominują. Wyposażenie zostało wybrane tak, by nie powstały kontrastowe zestawienia. „Drewniane” barwy uzupełniają się w gamach jakby kolejno następujących po sobie. I w tym jest elegancja.

Na klasykach XX-wiecznego designu wyposażenie wnętrza się nie kończy. Jest i sofa biedermeier, i chiński kabinet z litego drewna, a dalej chińska komoda oraz szafa... Gdzieniegdzie stoją bibeloty z podróży - wyselekcjonowane, idealnie zakomponowane. I inne przedmioty, np. marionetki, które mają zdobić w myśl reguł scenograficznych. W końcu mieszka tu człowiek teatru Każdy detal, nawet najpospolitszy, wymienialny, jak np. mydło, jest nieprzypadkowy. A co dopiero koszyk, czajnik - niby ot tak postawiony, mimochodem. Każda rzecz jest na właściwym miejscu, dobrze gra swoją rolę. Dyskretnie obecne są też wątki ekologiczne i rustykalne - lniane tkaniny, oszczędne rozwiązania.

W głównym ciągu pomieszczeń znajduje się kuchnia. Blat i zlew przyciągają wzrok piękną taflą marmuru z Thassos. W łazience - obudowa wanny i blaty z trawertynu w odcieniu kawy z mlekiem, do tego podłoga z desek tekowych. W ten sposób konsekwencja kolorystyczna wnętrza zostaje zachowana. Oba te pomieszczenia trzymają poziom całości i nie mają charakteru „roboczego”, drugorzędnego ze względu na przypisane im funkcje. Wręcz przeciwnie, zyskują na randze w rytuałach codzienności.

W całym mieszkaniu funkcje potraktowane są z daleko idącym egalitaryzmem. A piękno i klasa rozparcelowane wszędzie.