Neoklasycyzm - herbatka u cesarza
Jako jeden z niewielu z dawnych stylów neoklasycyzm nie zaginął w mrokach dziejów. Czerpie się z niego np. urządzając reprezentacyjne, bogate wnętrza.
O stylu w skrócie
Pojawił się w Europie w połowie XVIII wieku i niepodzielnie panował przez kolejne sto lat. Chociaż neoklasycyzm przybierał różne oblicza i nazwy (na przykład w Anglii styl georgiański, w Szwecji - gustawiański, w Polsce - Stanisława Augusta, a we Francji - dyrektoriat, później empire), miał wiele cech wspólnych. Przede wszystkim odwoływał się do klasycznej kultury grecko-rzymskiej z jej zamiłowaniem do symetrii i monumentalizmu. Wnętrza były bogato dekorowane. Sufity zdobiono, np. sztukateriami, ściany pokrywano tkaninami, a podłogi - marmurowymi lub drewnianymi posadzkami układanymi w skomplikowane wzory. Wszystko to tworzyło klimat bogactwa, przepychu i dostojeństwa.
Pojawił się w Europie w połowie XVIII wieku i niepodzielnie panował przez kolejne sto lat. Chociaż neoklasycyzm przybierał różne oblicza i nazwy (na przykład w Anglii styl georgiański, w Szwecji - gustawiański, w Polsce - Stanisława Augusta, a we Francji - dyrektoriat, później empire), miał wiele cech wspólnych. Przede wszystkim odwoływał się do klasycznej kultury grecko-rzymskiej z jej zamiłowaniem do symetrii i monumentalizmu. Wnętrza były bogato dekorowane. Sufity zdobiono, np. sztukateriami, ściany pokrywano tkaninami, a podłogi - marmurowymi lub drewnianymi posadzkami układanymi w skomplikowane wzory. Wszystko to tworzyło klimat bogactwa, przepychu i dostojeństwa.
Skomentuj:
Neoklasycyzm - herbatka u cesarza