Kiosk - kup onlineKiosk - Ladnydom.pl

Folia w płynie pod płytki

Małgorzata Krośnicka

Pogląd, że okładzina ceramiczna jest całkowicie szczelna, jest nieprawdziwy. Płytki są co prawda odporne na wilgoć, ale spoiny między nimi - już nie. Przenikająca przez fugi woda może z czasem doprowadzić do trwałego zawilgocenia podłogi i ścian.

łazienka, płytki, brodzik
Izolacja przeciwwilgociowa podłogi jest konieczna, gdy decydujemy się na płytki lub murowany brodzik.
Fot.: Kaldewei
Aby uniknąć czarnego scenariusza, czyli uszkodzeń podłoża, a także jego zagrzybienia, trzeba zadbać o dokładne uszczelnienie łazienki. Izolacja przeciwwodna jest niezbędna w miejscach najbardziej narażonych na kontakt z wodą: na ścianie nad wanną, na ścianach kabiny prysznicowej oraz na podłodze. Ściany wokół wanny wystarczy zaizolować do wysokości nieco przekraczającej miejsce poboru wody - najczęściej nad baterią wannową lub najwyższym punktem, w którym da się zawiesić słuchawkę prysznicową. Bardzo często jednak ściany w pomieszczeniach mokrych izoluje się aż do sufitu.

Jakie podłoża izolować

Coraz częściej stosowane podłoża gipsowe (tynki, płyty g-k, a także wylewki anhydrytowe) charakteryzują się dużą zdolnością wiązania wody. Wnikająca w nie wilgoć może doprowadzić do uszkodzeń - wypłukiwania spoiwa, powstawania rys, a po pewnym czasie także zagrzybienia. Na dodatek, pod wpływem wilgoci podłoża te deformują się, co skutkuje odpadaniem płytek ceramicznych. Usunięcie takich szkód wymaga sporo pracy i jest zwykle dość kosztowne.

W dodatku, wszystkie tynki mineralne gromadzą wilgoć. Z czasem przenika ona przez ściany, powodując w sąsiednich pomieszczeniach wysolenia, których efektem jest odpadanie płatów farby.

Folia w płynie jak farba

Najczęściej stosowanym materiałem izolacyjnym jest elastyczna, jednoskładnikowa masa uszczelniająca, popularnie zwana płynną folią. Wraz z systemem taśm i kołnierzy uszczelniających stanowi kompletny system ochrony pomieszczeń mokrych przed okresowym działaniem wody. Folia nie nadaje się jednak do uszczelnień miejsc narażonych na stałe działanie wody pod ciśnieniem lub znajdujących się na zewnątrz, np. basenów, balkonów czy tarasów (tu stosuje się preparaty zwane szlamami).

Płynne folie swoją popularność zawdzięczają nie tylko swym właściwościom izolacyjnym, ale także temu, że nie wymagają mieszania składników i są łatwe w aplikacji. Mają konsystencję gotowej, dość rzadkiej pasty, którą można nanosić na podłoże zarówno za pomocą pędzla lub wałka malarskiego, jak i szpachli.

Folie w płynie. Preparaty te produkowane są na bazie dyspersji żywic syntetycznych, co sprawia, że ich skład jest nieco podobny do popularnych farb emulsyjnych. Z reguły jednak płynne folie nie mają w recepturze starannie dobranych barwników czy składników poprawiających krycie; zawierają za to dużo większą ilość substancji błonotwórczej oraz dodatkowo komponenty zmniejszające nasiąkliwość powłoki.

Naniesiona na podłoże powłoka uzyskuje pełne właściwości hydroizolacyjne po 24-48 godzinach; czas zależy od panujących w pomieszczeniu warunków - temperatury i wilgotności podłoża. Przed zastosowaniem preparatu powinniśmy sprawdzić na opakowaniu, co w tej kwestii zaleca producent. Pamiętajmy jednak, że nie należy aplikować folii w płynie na świeżo wykonane tynki czy wylewki. Powinniśmy odczekać przynajmniej dwa tygodnie, aż odparuje z nich wilgoć.

Powłoka izolacji przeciwwodnej jest podatna na uszkodzenia mechaniczne, nie może więc być używana jako warstwa wierzchnia. Dlatego najczęściej bezpośrednio po wyschnięciu układa się na niej płytki ceramiczne. Warto pamiętać, że preparaty na bazie dyspersji nieco obniżają przyczepność kolejnych warstw, dlatego do przyklejania płytek należy używać zapraw elastycznych o klasie C2 lub klejów dyspersyjnych.

Taśmy. Folia w płynie wraz z systemem taśm i kołnierzy uszczelniających jest kompletnym systemem izolacji pomieszczeń, w których woda oddziałuje na podłoża tylko czasowo i nie pod ciśnieniem. Taśmy stosuje się do zabezpieczenia narożników ścian oraz miejsc łączenia się ścian i podłogi. Zatapia się je w warstwie płynnej folii, natomiast odcinki taśm łączy się przez klejenie zachodzących na siebie końcówek.

Taśmy uszczelniające wykonywane są z bardzo odpornej na rozerwanie dzianiny poliestrowej. Wzdłuż jest ona nierozciągliwa, wszerz - elastyczna. To o tyle ważna właściwość, że pozwala utrzymać szczelność izolacji, niezależnie od ruchów podłoża. Taśmy są ponadto odporne na zmiany temperatury (można ich używać, gdy mamy w posadzce instalację ogrzewania podłogowego).

Właściwa warstwa uszczelniająca, czyli pas znajdujący się w środkowej części taśmy, jest wykonana z wysokoodpornego, termoplastycznego elastomeru, który stanowi barierę dla wilgoci. Dzięki niemu taśmy dobrze wiążą zarówno z folią uszczelniającą, jak i klejami do płytek ceramicznych.

Narożniki i kołnierze. Do uszczelnień poprzecznych w rogach pomieszczeń, w otworach okiennych, wokół kolumn itp. stosuje się prefabrykowane narożniki wewnętrzne i zewnętrzne. Gotowych elementów (zwanych pierścieniami lub kołnierzami ściennymi i podłogowymi) używa się się do zabezpieczania przejść rur przez ściany i stropy. Niektórzy producenci w ramach systemów uszczelnień oferują też włókniny, które zatapia się między warstwami folii - służą do wzmocnienia izolacji na podłogach pomieszczeń mokrych.

Wykonanie izolacji

Przed nałożeniem uszczelnienia należy pamiętać o odpowiednim przygotowaniu podłoża. Musi być suche, czyste i pozbawione substancji pogarszających przyczepność. Powierzchnie o silnej lub zróżnicowanej chłonności (z różnych materiałów) należy wcześniej dokładnie zagruntować.

Po wyschnięciu preparatu, wykonujemy pierwszą warstwę izolacji. Szczególną uwagę powinniśmy zwrócić na dokładne uszczelnianie połączeń ściana-ściana i ściana-podłoga.

Narożniki należy posmarować materiałem uszczelniającym, w który wklejamy taśmę, a następnie nanosimy folię na brzegi taśmy. Uszczelnienie nanosimy wałkiem lub pędzlem w dwóch warstwach o łącznej grubości 1 mm. Drugą warstwę nakładamy dopiero 2-3 godziny po wyschnięciu pierwszej.

Po około 3 godzinach od nałożenia drugiej warstwy możemy układać okładzinę ceramiczną. W zależności od rodzaju płytki oraz podłoża, możemy stosować zaprawy standardowe (C1) lub o zwiększonej przyczepności (C2). Zaprawy standardowe stosujemy do płytek ceramicznych i gresów na podłoża cementowe lub płyty gipsowo-kartonowe (bez ogrzewania podłogowego). Jeśli mamy ogrzewanie podłogowe lub układamy płytki wielkoformatowe, wybierajmy zaprawy elastyczne. Przy okładzinach kamiennych zaś - te na bazie białego cementu.

Zapisz się na NEWSLETTER. Co tydzień najnowsze wiadomości o budowie, remoncie i wykańczaniu wnętrz w Twojej poczcie e-mail: Zobacz przykład

>



    Więcej o:

Skomentuj:

Folia w płynie pod płytki