Wodoodporna łazienka - izolacje

Nowoczesne preparaty chemii budowlanej pozwalają nie tylko zabezpieczyć przed wilgocią podłoża, na których zostaną przyklejone płytki, ale też aktywnie "walczą" ze skutkami nadmiernej wilgotności. Do zapraw spoinujących, impregnatów i silikonów często dodawane są środki nadające powierzchniom hydrofobowość i zabezpieczające je przed rozwojem pleśni. Do zapraw klejowych nie dodaje się co prawda preparatów grzybobójczych, ale producenci coraz bardziej dostosowują je do specyficznych wymagań różnych podłoży i płytek. Wybór typów i formatów okładzin, jak i przeznaczonych do nich klejów, jest spory, a przez to dobór odpowiedniego - wcale nie taki prosty.

Izolacja przeciwwodna

Wykonanie powłoki uszczelniającej wylewki i ściany, to pierwszy krok w wykańczaniu łazienki. Izolacji wymaga cała powierzchnia podłogi, a także te miejsca na ścianach, które są najbardziej narażone na kontakt z wodą, czyli nad wanną i przy kabinie prysznicowej. Ściany wokół wanny i w kabinie prysznicowej wystarczy zaizolować do wysokości, na której będzie zawieszona słuchawka natrysku.

Folia w płynie. Jest najpopularniejszym środkiem uszczelniającym stosowanym w łazienkach. To dlatego, że jest skuteczna, a przy tym łatwa do zastosowania. Nie jest odporna na długotrwałe działanie wody, jednak w domowych warunkach takie sytuacje raczej nie mają miejsca. Dobrze chroni powierzchnie przed rozbryzgującą się wodą czy niewielkimi kałużami (na przykład po kąpieli pod prysznicem), które w miarę szybko usuniemy z podłogi.

Folia jest sprzedawana w postaci rzadkiej masy. Składem natomiast przypomina nieco farbę emulsyjną - jest preparatem na bazie dyspersji żywic akrylowych, zawiera jednak więcej substancji błonotwórczych i zmniejszających nasiąkliwość. Tak samo jak farba, nie wymaga rozcieńczania czy dodawania innych preparatów.

Folia w płynie jest przeznaczona do nakładania na podłoża mineralne (jastrychy, tynki, płyty gipsowo-kartonowe) za pomocą wałka, pędzla lub szpachli. Powłoka uzyskuje właściwości hydroizolacyjne zwykle po 24-48 godzinach, zależnie od warunków (temperatury i wilgotności) panujących w pomieszczeniu.

Warstwa folii w płynie ma właściwości hydrofobowe, ale jest bardzo wrażliwa na uszkodzenia mechaniczne, które sprawiają, że traci swą wodoszczelność. Najczęściej więc powleczone nią powierzchnie wykańcza się płytkami ceramicznymi - niewrażliwymi na wilgoć, uszkodzenia mechaniczne i działanie preparatów domowej chemii. Warto przy tym wiedzieć, że środki wytwarzane na bazie dyspersji wodnych obniżają nieco przyczepność innych preparatów, dlatego do przyklejania płytek ceramicznych najlepiej używać klejów elastycznych lub dyspersyjnych.

Uzupełnieniem folii, niezbędnym do wykonania izolacji, są taśmy i kołnierze uszczelniające. Stosuje się je w narożnikach oraz innych newralgicznych miejscach - na przejściach rur przez ściany czy wokół odpływów montowanych w stropie.

Wykonanie izolacji. Podłoże musi być suche, czyste i - jeśli ma zróżnicowaną chłonność - zagruntowane. Wałkiem lub pędzlem nanosi się pierwszą warstwę izolacji., a narożniki smaruje folią, wkleja w nią taśmę uszczelniającą, a następnie nakłada folię na jej brzegi. Uszczelnianie wykonuje się w dwóch warstwach; drugą można położyć 2-3 godziny po wyschnięciu pierwszej. Po kolejnych trzech godzinach izolacja powinna być sucha i można już na niej układać okładziny ceramiczne.

Zaprawa klejowa

Dobór kleju do płytek zależy zarówno od właściwości okładziny, jak i podłoża. Najpopularniejsze są uniwersalne zaprawy na bazie cementu. Można nimi kleić płytki ceramiczne o typowych wymiarach, na w miarę równych powierzchniach (klej, wbrew opiniom niektórych glazurników, nie służy do wyrównywania podłoża!). Do mocowania płytek o wysoko profilowanym spodzie używa się zapraw średnio- lub grubowarstwowych. Na ogrzewanych podłogach powinno się natomiast stosować zaprawy o zwiększonej elastyczności i przyczepności.

Niektóre zaprawy są też przeznaczone do konkretnych rodzajów okładzin, które mają specyficzne wymagania. I tak, elastyczne zaprawy do popularnego gresu umożliwiają przyklejanie dużych i ciężkich płyt bez ryzyka ich osuwania się ze ścian. Mają też wydłużony czas, w którym można korygować położenie płytek. Marmury i niektóre gresy są nasiąkliwe, więc do ich przyklejania należy używać zapraw z białego cementu, który nie powoduje na płytkach przebarwień. Kleje o upłynnionej konsystencji służą natomiast do mocowania płytek wielkoformatowych.

Zaprawa do spoinowania

Zadaniem fugi jest zabezpieczenie szczelin między płytkami przed zabrudzeniem i wnikaniem wody. Jest ona również dekoracją. Szerokość szczelin pomiędzy płytkami i rodzaj zaprawy, którą się je wypełni, zależą od możliwości odkształcania się podłoża, ryzyka zabrudzeń oraz wielkości płytek - im większe kafelki, tym szersza fuga.

Najpopularniejsze są jednoskładnikowe zaprawy mineralne, barwione na etapie produkcji. Są bardzo łatwe w aplikacji, jednak szybko się brudzą. Niektóre preparaty są przez producentów chemicznie uszlachetniane, dzięki czemu nie chłoną.

Na rynku są też uelastycznione i elastyczne zaprawy do spoinowania. Można je stosować do wszystkich typów ceramiki - glazury, terakoty, gresów, niezależnie od formatu. Zaprawy uelastycznione stosuje się też na ścianach kabin prysznicowych, w obrębie umywalek i wanien oraz w pomieszczeniach z kratkami ściekowymi umieszczonymi w posadzce. Niektóre fugi cementowe można "uelastycznić", rozrabiając je specjalną emulsją polimerową zamiast wodą.

Silikony i uszczelniacze

Do uszczelniania newralgicznych miejsc na powierzchni ścian i posadzek używa się najczęściej silikonów sanitarnych (octowych lub neutralnych). Ich zaletą jest dobra przyczepność do różnego rodzaju powierzchni, zarówno porowatych (mur, drewno, ceramika, beton), jak i gładkich (szkło, ceramika sanitarna).

Silikonów sanitarnych używa się wszędzie tam, gdzie spoiny narażone są na częste zawilgocenie i bezpośrednie działanie wody, na przykład na posadzkach murowanych kabin prysznicowych oraz na styku brodzika, wanny czy umywalki ze ścianami. Preparaty na bazie silikonu zawierają środki grzybobójcze, które utrudniają rozwój pleśni na wilgotnych powierzchniach.

Zaletą silikonów jest ich duża elastyczność, która sprawia, że połączenie między sprzętami wykonanymi z różnych materiałów nie pęka i pozostaje szczelne nawet pod wpływem działania wysokich temperatur (na przykład gorącej wody w wannie) czy niewielkich ruchów i drgań. Z tych samych powodów silikon można zastosować w narożu między ścianą a podłogą w łazience, w miejsce fugi mineralnej.

Na rynku jest sporo rodzajów silikonów, zwróćmy uwagę na to, czy preparat jest przeznaczony do łazienek (sanitarny) i jak jest utwardzany. Silikony utwardza się octanowo (takie preparaty mają charakterystyczny zapach octu) lub z użyciem utwardzacza neutralnego. Octowe mają dobrą przyczepność do wszystkich materiałów budowlanych, jednak należy ich używać do uszczelniania wanien akrylowych i metali, ani łączyć z teflonem, polietylenem, polipropylenem, marmurem i betonem.

Silikony neutralne można natomiast wykorzystywać tam, gdzie nie ma ryzyka rozwoju pleśni.

Aplikacja silikonu jest prosta - wyciska się go z kartusza, w którym jest sprzedawany - ale wymaga pewnej wprawy, bo masa powinna równomiernie wypełnić szczelinę. Na szczęście silikon nie zastyga od razu, w ciągu kilku minut można wyrównać spoinę

Impregnaty

Szkliwione płytki ceramiczne (a do takich należą glazura, terakota i część gresów) są całkowicie wodoodporne, więc nie wymagają impregnacji. Inaczej rzecz ma się z marmurem i gresem naturalnym, które chłoną wilgoć, warto je więc zabezpieczyć preparatami przeznaczonymi do danego typu materiału.

Impregnat można też zastosować do spoin mineralnych. Jest to preparat, który nakłada się (najlepiej za pomocą pędzelka), na świeżo ułożonych fugach i pozostawia do wyschnięcia. Preparat zmniejsza nasiąkliwość spoin (trudniej się brudzą), ale nie nadaje im wodoodporności.

Zapisz się na NEWSLETTER. Co tydzień najnowsze wiadomości o budowie, remoncie i wykańczaniu wnętrz w Twojej poczcie e-mail: Zobacz przykład

>