Studnia głębinowa - koszt, pozwolenie, głębokość

Studnia głębinowa

Czasy, w których babcia wychodziła do ogrodu po wodę z wiaderkiem które spuszczała na łańcuchu do studni już dawno minęły, ale moda na studnie powraca. Co prawda odchodzi się od studni budowanych z betonowych kręgów, a pracę rąk zastąpiły profesjonalne pompy. O tym, jaką pompę należy wybrać decyduje głównie głębokość znajdującej się w gruncie wody zdatnej do picia. Przyjmuje się, że jeżeli spełniające normę zasoby wodne znajdują się do 8 metrów pod ziemią możemy zastosować pompę ssącą. Jeżeli jednak występują głębiej, musimy już użyć pompy głębinowej, co wiąże się z wyższymi kosztami.

Studnia głębinowa - koszt

Na koszt studni głębinowej składa się kilka elementów:

• cena projektu i dokumentacji geologicznych,
• cena odwiertu – obecnie na rynku plasuje się pomiędzy 150 a 350 zł za metr w zależności od lokalizacji oraz warunków gruntowych,
• materiały niezbędne do wykonania studni jak np. rury, filtry, izolacje, żwir, stalowa rura osłonowa),
• pompa głębinowa, której parametry należy dokładnie dostosować do naszych zapotrzebowań (zbyt duża moc ssania może spowodować zepsucie jej elementów, zaś za mały pobór wody nie będzie spełniał oczekiwań użytkownika) – to koszt od około 600 do 4000 zł,
• zbiornik hydroforowy – powinniśmy zmieścić się w kwocie do 1000 zł,
• pomiarowe pompowanie, które sprawdzi wydajność pompy,
• czasami dodatkowo płaci się za transport maszyny wiertniczej oraz materiałów budowlanych.

Całkowity koszt budowy studni głębinowej jest więc uzależniony od wykonawcy, warunków gruntowych, jakości materiałów oraz naszego zapotrzebowania. Za całość zapłacimy od kilku do nawet kilkunastu tysięcy złotych. Ile kosztuje wykopanie studni głębokości 25 m? Studnię na głębokości trzeba będzie wywiercić - koszt za metr to ok. 110-140 zł za metr, tak więc za studnię o głębokości 25 m będziemy musieli zapłacić od 2750 do 3500 zł

Studnia głębinowa – pozwolenie?

Wedle obowiązujących obecnie przepisów, jeżeli chcemy wykonać studnię na własne potrzeby w obrębie swojej działki, nie potrzebujemy na nią pozwolenia. Pozwolenie wodno prawne będziemy musieli uzyskać wówczas, gdy studnia będzie miała więcej niż 30 metrów głębokości, a pobór wody z niej będzie większy niż 5 m³ na dobę (średnia z całego roku). W znacznej większości gospodarstw domowych kryteria te jednak nie są przekraczane i pozwolenie nie jest potrzebne. Jeżeli jednak mamy wątpliwości co do spełnianych kryteriów, warto zajrzeć na stronę Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie lub odpowiedniego regionalnego zarządu gospodarki wodnej.

Studnia głębinowa - ile metrów?

Jak już wspomnieliśmy, studnię głębinową zakładamy wówczas, gdy poziom wody zdatnej do picia w gruncie znajduje się poniżej 8 metrów. Pompa montowana jest wewnątrz studni, co znacznie niweluje hałas i jest niewątpliwą zaletą w porównaniu do pomp ssących, których używamy do wód znajdujących się powyżej 8 m pod ziemią. Nie jest też bez znaczenia miejsce, w którym wiercimy studnię. Zgodnie z obowiązującym prawem może ona być wykonana minimum:

• 5 m od granicy działki,
• 7,5 metra od przydrożnego rowu,
• 15 metrów od budynków inwentarskich i zbiorników gromadzących nieczystości,
• 30 metrów od przewodów oczyszczalni biologicznej,
• 70 metrów od nieutwardzonych wybiegów dla zwierząt hodowlanych i przewodów lokalnej kanalizacji.

Powyższe wytyczne dotyczą studni głębinowych, z których woda ma być przeznaczona do spożywania. Jeżeli natomiast ze studni chcemy jedynie czerpać wodę do podlewania, stosowanie tych warunków nie będzie w pełni konieczne.

Jak działa studnia głębinowa?

Studnie głębinowe mają za zadanie pobierać wodę z głębokości, z których zassanie wody jest niemożliwe, zazwyczaj powyżej 8 metrów. Wiertnica drąży dziurę gdzie wprowadzone są wiązki rur osłonowych i filtracyjnych, a także pompa głębinowa. Pompa uruchamiana jest tylko wtedy, gdy następuje pobór wody. Nowoczesne pompy działają automatycznie i wyposażone są różnego rodzaju czujniki, które chronią pompę przed zniszczeniem. To bardzo ważne, ponieważ zepsucie pompy powoduje konieczność wyciągania jej ze studni. Pod pompą zamontowane są filtry, które oczyszczają pobierane zasoby. Wirnik, napędzany silnikiem elektrycznym, wytwarza różnicę ciśnień i woda jest pompowana do odbiornika. Pamiętajmy, że jakość wody pobieranej z pompy głębinowej powinna być kontrolowana, jeżeli używamy jej do spożywania. Zajmują się tym specjalne laboratoria, na własną rękę można zakupić także testery wody.

Studnia wiercona z rurą osłonową

• albo przewód z koszem ssawnym podłączony do pompy samozasysającej, jeśli zwierciadło wody podczas pompowania nie opada poniżej 7 m;
• albo przewód z pompą głębinową.

Rura, w której znajduje się pompa, ma zwykle średnicę 75 lub 100 mm (3 lub 4 cale).

Studnia taka, mimo że najdroższa, jest zarazem najpewniejsza, bo umożliwia wydobywanie wody zarówno z głębokości kilku, jak i kilkudziesięciu metrów.

Z pozwoleniem czy bez

Według prawa wodnego, właściciel gruntu może bez specjalnego zezwolenia (zwanego pozwoleniem wodnoprawnym) korzystać z wód znajdujących się na jego posesji, jeśli pobór wody nie przekracza 5 m3/dobę, a wydajność pomp czerpiących wodę ze studni nie jest większa niż 0,5 m3/h. Jest to tzw. zwykłe korzystanie z wody. Głębokość studni wierconej - rozumiana jako głębokość odwiertu - nie może przekroczyć 30 m.

Studnia głębinowa - korzyści

Kolejny ważny powód to oszczędności, jakie otrzymujemy, korzystając z wody z własnego ujęcia. Płacimy bowiem jedynie za prąd, który pobiera pompa tłocząca wodę ze studni i za ewentualne jej uzdatnianie. Mając własną studnię na podwórku, zabezpieczamy się także przed brakiem bieżącej wody wywołanym awarią wodociągów.

Wodę studzienną trzeba uzdatniać lub przynajmniej filtrować, aby do szklanki wraz z nią nie leciały nie tylko ziarenka piasku, ale też niewidoczne zanieczyszczenia. Gotowanie, niestety, nie zawsze wystarcza, bo w jego trakcie usuwane są jedynie bakterie i wirusy, które giną w temperaturze 100°C, a więc nie wszystkie. Woda taka może mieć również podwyższoną zawartość żelaza oraz manganu i jest twarda. Nie szkodzi to wprawdzie naszemu zdrowiu, ale jest jedną z przyczyn szybszego zużywania się domowego sprzętu AGD, odkładania się w nim kamienia, matowienia i pojawiania się zacieków na ceramice sanitarnej oraz bateriach.

Studnia głębinowa - rodzaje

To, na jaki rodzaj studni się zdecydujemy, zależy od rodzaju gruntu, głębokości warstwy wodonośnej, ilości potrzebnej wody i jej jakości. Gdy wodę wykorzystywać będziemy do mycia lub konsumpcji, jej jakość ma duże znaczenie - nie jest natomiast aż tak ważna, gdy woda ma służyć tylko do podlewania ogrodu czy mycia samochodu lub gdy robimy studnię jedynie na potrzeby budowy domu. Warto ją jednak odżelaziać, by nie szkodziła nie tylko urządzeniom, ale też roślinom.

Studni kręgowych już się praktycznie nie kopie. Są płytkie (5-7 m) i czerpana z nich woda ma często kiepską jakość, a nawet może być niezdatna do spożycia - z powodu łatwego przenikania do niej zanieczyszczeń z powierzchni gruntu.

Często waha się w nich także poziom zwierciadła wody. Dlatego jeśli zależy nam na dobrej jakości wody i stabilnym dopływie, warto wykonać studnię abisyńską lub głębinową.

Studnia abisyńska, czyli wąskorurowa. Wykonuje się ją na dwa sposoby:

• przez wkręcenie w grunt rury zakończonej filtrem;
• przez wkręcenie rury osłonowej, a następnie wpuszczenie do niej rury zakończonej filtrem i wyjęcie rury osłonowej.

Studnia montowana bez rury osłonowej może mieć długość do 10 m i pobierać wodę z pierwszej warstwy wodonośnej. Z rurą osłonową może sięgać głębszych warstw, w których woda znajduje się pod ciśnieniem.

Studnie te mają, niestety, niską wydajność, która nie przekracza 3,5 m3/h. Wykonanie abisynki kosztuje ok. 80 zł/mb.

Zobacz rysunek poniżej>>>

Studnia z rurą osłonową zakończona pompą samozasysającą. Taki rodzaj montuje się, jeśli zwierciadło wody podczas pompowania nie opada poniżej 7 m.

Zobacz rysunek poniżej>>>

Studnia głębinowa z pompą głębinową. Wykonuje się ją przez wprowadzenie w grunt rur osłonowych, a następnie wpuszczenie do ich środka filtra, tak by zagłębił się w warstwie wodonośnej. Na koniec w głąb rury osłonowej wprowadza się przewód z pompą głębinową.

Studnia głębinowa, mimo że droższa w wykonaniu od abisynki (ok. 120 zł/mb), jest pewnym źródłem wody, bo pozwala czerpać ją z głębokości zarówno kilku, jak i kilkudziesięciu metrów. Woda pochodząca z takiej studni jest też lepsza, bo przechodząc przez więcej warstw filtracyjnych, staje się czystsza.

Według prawa wodnego studnię do głębokości 30 m można wybudować bez specjalnego zezwolenia. Wystarczy to jedynie zgłosić w starostwie.

Dodatkowa dokumentacja i zezwolenia wodno-prawne potrzebne będą, jeśli budowana ma być głębsza studnia, lub taka, z której pobór wody przekroczy 5 m3 na dobę (dla czteroosobowej rodziny wynosi on maksymalnie 0,6 m3).

Zobacz rysunek poniżej>>>

Studnia głębinowa - miejsce

Wybór właściwego miejsca na ujęcie wody, kiedy dopiero planujemy budowę domu, nie jest prosty. Trzeba zlokalizować je tak, by w przyszłości nie mieć problemów z zagospodarowaniem działki. Planując miejsce studni, trzeba pomyśleć o zachowaniu wymaganych odległości:

• przynajmniej 5 m od granicy działki, a także studni wspólnej na granicy dwóch działek (sąsiad może wyrazić zgodę na bliższe sąsiedztwo);
• co najmniej 7,5 m od rowu przydrożnego;
• 15 m od szamb, kompostowników, budynków inwentarskich, szczelnych zbiorników na gnojowicę;
• 30 m od drenażu rozsączającego ścieki do gruntu, jeżeli są one uprzednio oczyszczone;
• 70 m od drenażu rozsączającego ścieki nieoczyszczone biologicznie i utwardzonych wybiegów dla zwierząt hodowlanych.

Studnia głębinowa -  jaka pompa?

Do pobierania wody ze studni służą zestawy hydroforowe składające się z pompy tłoczącej wodę, zbiornika ciśnieniowego i sterownika. Pojemność zbiornika oraz rodzaj sterowania dobiera się w zależności od przeznaczenia wody. Zazwyczaj do zaopatrywania domu jednorodzinnego wystarczy zestaw hydroforowy o wydajności 4 m3/h. Wymaganą wysokość podnoszenia mają praktycznie wszystkie tego typu urządzenia, natomiast wielkość zbiornika może być różna, w zależności od zastosowanej pompy oraz dopuszczalnej liczby jej włączeń w ciągu godziny (przeciętna liczba cykli wynosi 23-30/h).

Samozasysające. Wytwarzają ciśnienie do około 0,3 MPa. Korzystać z nich można tylko wtedy, gdy lustro wody w studni znajduje się na głębokości 7-8 m od poziomu ustawienia pompy - czyli w studniach kopanych i abisynkach lub z rurą osłonową. Z większej głębokości taka pompa nie jest w stanie czerpać wody. Montuje się ją w budynku w oddzielnej studzience.

Głębinowe. Nie mają ograniczeń co do głębokości czerpania wody. Dlatego montuje się je w studniach głębinowych z rurą osłonową, której wewnętrzna średnica pozwala na wprowadzenie agregatu pompowego. Montuje się je bezpośrednio w studni.

Zatapialne. Z wyglądu podobne są do głębinowych, ale ze względu na niewielką wysokość tłoczenia używa się ich do czerpania wody z płytkich studni kopanych o głębokości 5-7 m. Ich wydajność zmniejsza się, gdy podłączy się do nich długi wąż ogrodowy.

Pompę do studni dobiera się tak, aby jej wydajność nie przekraczała dopuszczalnej wydajności studni, a wysokość podnoszenia zapewniała utrzymanie w instalacji wystarczającego ciśnienia wody.

W doborze odpowiedniej pompy pomoże dokumentacja geologiczna studni. Zawarte są w niej informacje na temat dopuszczalnej wydajności, poziomu zwierciadła wody, jej właściwości fizyko-chemicznych oraz zalecanej technologii jej uzdatniania.

Studnia głębinowa - uzdatniamy wodę

Wodę uzdatniać warto nie tylko z troski o nasze zdrowie. Poprawiając jej parametry, chronimy ceramikę sanitarną i baterie przed matowieniem i pojawianiem się na nich zacieków

Woda z wodociągów, chociaż przebadana i bezpieczna dla zdrowia, często pozostawia jeszcze wiele do życzenia. Najczęściej brzydko pachnie, a to dlatego, że jest dezynfekowana chlorem. Czasami z kranów leci też w kolorze żółtobrunatnym, z dodatkami takimi jak piasek czy resztki materiałów uszczelniających lub odrywające się osady zarastające rury.

Woda ze studni często ma wyższą zawartość żelaza i manganu (szczególnie ta ze studni głębinowych) i może zawierać siarkowodór oraz amoniak. W czasie czerpania mogą przedostać się do niej drobiny piasku, a na terenach nieskanalizowanych może zostać skażona bakteriologicznie. Warto więc ją filtrować w całości - urządzeniami montowanymi na początku instalacji wodociągowej, lub tylko częściowo - filtrami montowanymi w wybranych miejscach. Sposób oczyszczania wody zależy od tego, skąd jest dostarczana, a przede wszystkim od ilości zawartych w niej zanieczyszczeń, o których możemy dowiedzieć się, robiąc szczegółowe jej badania.

Filtracja mechaniczna. Dzięki usunięciu z wody piasku, rdzy, resztek materiałów uszczelniających czy kamienia kotłowego instalacja i urządzenia domowe do niej podłączone są lepiej zabezpieczone przed osadzaniem się zanieczyszczeń. Tym samym przedłużamy działanie innych rodzajów filtrów.

Filtry mechaniczne montuje się na początku instalacji wodociągowej. Mogą mieć postać:

• wkładu z siatki wykonanej z tworzywa lub ze stali nierdzewnej;
• kolumny wypełnionej materiałem filtrującym (filtr taki czyści się przez płukanie złoża przeciwprądowym strumieniem wody);
• wkładów wymiennych - z tworzyw sztucznych, ze sznurka (np. polipropylenowego), z włókniny, lub ze spieku ceramicznego. Montuje się je na początku instalacji lub przed punktami poboru wody w zestawach filtracyjnych jako początkowe stopnie oczyszczania wody.

Odżelazianie i odmanganianie. Poprawia barwę wody i zapobiega pojawianiu się rdzawych plam na urządzeniach sanitarnych i pralkach, zacieków na armaturze łazienkowej czy żółtych plam na ubraniach. Filtry takie montuje się na początku instalacji, za filtrem mechanicznym (ochroni głowicę sterującą przed drobnymi zanieczyszczeniami), urządzeniem napowietrzającym i hydroforem, ale przed zmiękczaczem. Mają postać kolumny wypełnionej żwirem lub masami katalitycznymi. Jeśli zawartość żelaza i manganu w wodzie jest duża, powinna być ona filtrowana dwustopniowo, z zastosowaniem jako pierwszego filtra usuwającego żelazo.

Filtracja na węglu aktywnym. Poprawia zapach i smak chlorowanej wody wodociągowej. Usuwa też żółte zabarwienie wody wywołane przez rozpuszczone w niej związki organiczne, herbicydy i pestycydy. Najprostsze filtry węglowe mają wymienne wkłady. Montuje się je jak najbliżej punktu poboru wody, a te, które mają postać butli z głowicą sterującą - na początku instalacji. Wkłady węglowe z dodatkiem stopu miedzi i cynku (czynnik KDF) lub z dodatkiem srebra działają bakteriobójczo. Są jednak droższe od zwykłych wkładów węglowych.

Zmiękczanie. Eliminuje twardość wody, która przyczynia się do powstawania osadów wapnia w rurach instalacyjnych, na ceramice sanitarnej, ściankach kabiny prysznicowej i armaturze, a co za tym idzie - do większego zużycia środków myjąco-piorących. Filtry zmiękczające mogą mieć postać wymiennych wkładów montowanych w obudowach bezpośrednio przed sprzętem domowym lub punktami poboru wody. Przeważnie jednak stosuje się je w postaci kolumn ze złożem jonowymiennym (butla z głowicą sterującą oraz zbiornik solanki, która regeneruje złoże). Montuje się je na początku instalacji jako końcowy element zespołu filtrów do uzdatniania wody. Jeśli montowany jest tylko zmiękczacz, należy poprzedzić go filtrem mechanicznym.

Demineralizacja metodą odwróconej osmozy. W ten sposób z wody usuwane są rozpuszczone w niej sole, metale ciężkie, pierwiastki promieniotwórcze, bakterie, wirusy, a także jej nieprzyjemny zapach. Urządzenie do odwróconej osmozy montuje się przed punktem czerpania wody. Składa się ono z kilku wkładów filtracyjnych: filtra mechanicznego, węglowego i półprzepuszczalnej membrany. Oczyszczona woda magazynowana jest w zbiorniku, a zagęszczone zanieczyszczenia odprowadzane są do kanalizacji. Ponieważ oczyszczona woda pozbawiona jest minerałów, zalecany jest montaż mineralizatora, który wzbogaci wodę w mikroelementy.

Dezynfekcja za pomocą promieniowania UV. W ten sposób usuwa się bakterie i wirusy. Ponieważ mogą oczyszczać tylko wodę klarowną, urządzenia dezynfekujące montuje się jako ostatni element w zestawach filtrów.

Gdy zależy nam tylko na poprawie smaku wody lub jej zapachu spowodowanego dużą zawartością żelaza albo drobnych zanieczyszczeń, alternatywą dla urządzeń do uzdatniania wody są kuchenne filtry dzbankowe.

Studnia głębinowa  - korzystamy z wody z dwóch źródeł

Wiele osób podłączających się do lokalnego wodociągu ma już własną studnię lub decyduje się na jej budowę. Trzeba jednak pamiętać, że korzystanie z obu źródeł wody w domu wymaga wykonania instalacji w taki sposób, by woda ze studni nie dostała się do wodociągowej, bo może to spowodować jej skażenie. Rozwiązania mogą być różne.

Zawór antyskażeniowy. Montuje się go na rurze doprowadzającej wodę z wodociągu - zapobiega przedostaniu się do niej wody z domowej instalacji. Pozwala zasilać instalację wodą z obu źródeł naprzemiennie, dzięki czemu rury doprowadzające wodę studzienną można ułożyć tak, by zasilały całą instalację domową, a innym razem tylko wybraną jej część, na przykład kran ogrodowy. Sam zawór i miejsce jego montażu powinien dobrać instalator. Najczęściej zakładany jest za wodomierzem, ale przed pierwszym rozwidleniem. Wówczas, po zakręceniu odpowiednich zaworów odcinających, do podlewania ogrodu będzie można używać wody studziennej, a w pozostałej części instalacji - wody wodociągowej.

Instalacja dualna. Osobnymi rurami doprowadza się do urządzeń wodę z wodociągu i ze studni. To drogie rozwiązanie, bo wymaga rozprowadzenia dużej ilości rur. Wodę doprowadza się najczęściej do tych urządzeń, które zużywają jej najwięcej.

Zasilanie ze zbiornika. Woda z wodociągu i ze studni doprowadzana jest do wspólnego zbiornika i dopiero później rozprowadzana po instalacji.

***

Woda z wodociągów miejskich staje się coraz droższa, ale uzdatnianie własnej, czerpanej ze studni, także jest kosztowne - w zależności od stopnia rozbudowania systemu jej oczyszczania. Trzeba nie tylko kupić odpowiednie filtry i urządzenia uzdatniające, ale systematycznie je czyścić i wymieniać w nich wkłady.

Studnia głębinowa - jak wywiercić?

Dom z ogrodem w willowej dzielnicy. Podłączony jak inne do wodociągu - jednak latem, kiedy wszyscy podlewają ogrody, ciśnienie spada tak, że mieszkańcy domu wolą podlewać swój wodą ze starej studni. Tak jest do dnia, kiedy hydrofor zaczyna się krztusić.

Jak się okazało, studnia głęboka na 18 metrów wyeksploatowała się. Być może okoliczne budowy spowodowały obniżenie zwierciadła wody lub filtr długo użytkowanej studni się zatkał. Stary hydrofor był też na pewno zanieczyszczony, a i sama pompa odmawiała posłuszeństwa.

Właściciele domu postanowili więc zlecić wywiercenie - jeśli to możliwe - nowej, głębszej studni. Po przeanalizowaniu ofert firm działających w okolicy wybrali taką, która wierci studnie typu abisynka metodą wiercenia z wypłukiwaniem gruntu z odwiertu. Specjalista znał dobrze lokalne warunki glebowe, ponieważ prowadził w tamtym rejonie działalność od wielu lat. Zbadał teren różdżką oraz za pomocą urządzeń elektronicznych i oznajmił, że wywierci studnię o głębokości 25-30 metrów. Przewidywanie się sprawdziło - wiercenie zakończyło się na 26. metrze.

1. Ustawienie urządzeń do wiercenia. Po określeniu odpowiedniego miejsca na studnię rozstawiono nad nim trójnóg podtrzymujący wiertnicę (zdjęcie 1). Na trójnogu zawieszono wiertnicę z silnikiem, a potem podłączono do niej zestaw rur z wiertłem oraz wąż doprowadzający wodę do rur wiertniczych - do wypłukiwania urobku
2. Przygotowanie rur studziennych. Aby wykonać najniższy ich element - filtr - perforowaną rurę osłonięto drobną siatką filtracyjną. Będzie ona chroniła przed zasysaniem piasku i innych drobin z warstwy wodonośnej
3. Wykonanie rowu na wodę do wypłukiwania gruntu. Rozpoczynając od miejsca wyznaczonego na studnię, wykopano pomocniczy rów na wodę do wypłukiwania gruntu z odwiertu. Spoistych ścian rowu nie trzeba było uszczelniać folią. Wodę ekipa przywiozła własnym beczkowozem.
4. Montaż pompy. Do przetłaczania wody potrzebnej do wypłukiwania urobku zamontowano pompę, która jednym wężem pobiera z rowu wodę wypływającą z odwiertu, a drugim tłoczy tę wodę do wiertnicy.
5. Wiercenie. Kiedy wszystko było już gotowe, do rowu nalano wody i rozpoczęto wiercenie.
6. Do wiertła doczepiano stopniowo kolejne odcinki rur wiertniczych umożliwiających wkręcanie wiertła coraz niżej.
7. Osadzanie rur studziennych. Po dowierceniu się do warstwy wodonośnej wyjęto wszystkie rury wiertnicze i wiertło, a na ich miejsce opuszczono plastikowe rury wodociągowe, rozpoczynając od filtra. Aby opuszczane odcinki rur nie wpadały do środka odwiertu w trakcie dokręcania do nich następnych odcinków, przytrzymywano je specjalnym uchwytem. Gdy wszystkie rury zostały wpuszczone do odwiertu, z najwyższej rury wypłynęła woda
8. Płukanie. Następnie do rury podłączono pompę, która zassała wodę z warstwy wodonośnej i przepłukała rury. Widać było, że woda jest czysta
9. Po godzinnym płukaniu sprawdzono poziom wody w rurze studziennej i upewniono się, że utrzymuje się on na takiej wysokości, że pompa samozasysająca nie będzie miała kłopotu z zassaniem wody. Na koniec zatkano rurę korkiem, by do środka nie wpadały zanieczyszczenia.
10. Podłączenie nowej studni do starej instalacji. Ze starej studni obudowanej betonową studzienką odcięto rurę doprowadzającą wodę ze starego odwiertu, przewiercono otwór w obudowie na głębokości około 2 m i na tej głębokości wykopano też rów łączący nową studnię ze starą (zdjęcie 8). Następnie rurę wystającą z nowego odwiertu odpowiednio skrócono i podłączono do niej poziomy odcinek rury łączący nową studnię ze starą instalacją studzienną.
11. W miejscu połączenia instalacji zamontowano zawór zwrotny (zdjęcie 10, zdjęcie 11) uniemożliwiający spływanie wody pobieranej z nowej studni z powrotem do gruntu.
12. Montaż nowego hydroforu. Ponieważ stara pompa szwankowała, zamontowano nowy zestaw hydroforowy na potrzeby podlewania ogrodu oraz awaryjnego zasilania domu. Do zestawu podłączono rury doprowadzające wodę ze studni i rury łączące go z istniejącą instalacją domową (zdjęcie 12). Aby w razie potrzeby można było wodą studzienną zasilać tylko kran ogrodowy, wydzielono odrębny obwód zamykany zaworami odcinającymi.
13. Uruchomienie hydroforu. Na koniec zalano pompę wodą, podłączono ją do prądu o napięciu 230 V oraz wyregulowano ciśnienie włączania się i wyłączania pompy.

Czas wykonania: Cała operacja trwała niespełna 4 godziny, ta część razem z kopaniem zajęła ok. 2 godzin.

Studnia głębinowa z wodociągiem

Aby w jednej instalacji korzystać i z wodociągu, i ze studni (rysunek), trzeba koniecznie zabezpieczyć instalację wodociągowa przed wodą studzienną. Woda w studni nie zawsze jest odpowiedniej jakości, a zatem zagraża tzw. wtórnym skażeniem wody wodociągowej. Aby temu zapobiec można zastosować:

• rozdzielenie instalacji - jedną rozprowadzać wodę wodociągową (np. do picia i mycia), a drugą - wodę studzienną (np. do celów gospodarczych);
• zbiornik, do którego będzie doprowadzana woda zarówno z wodociągu, jak i ze studni. za tym że rury doprowadzające wodę będą zakończone powyżej najwyższego poziomu wody w zbiorniku;
• odpowiednio dobrany zawór antyskażeniowy na przewodzie doprowadzającym wodę do wodociągu. Ten sposób nie jest do końca zgodny z przepisami, ale jest dopuszczany przez zakłady wodociągowe. Zastosowano go również w opisywanej instalacji.

Opinia właścicieli

Na plus. Jesteśmy dość zadowoleni z tej metody wiercenia studni, przede wszystkim dlatego, że prace trwały krótko (słyszeliśmy jednak, że w gruntach kamienistych mogą trwać dłużej).

Na plus. Wykonanie studni było stosunkowo tanie. Wiemy, że abisynka działa tylko wówczas, gdy zwierciadło wody w odwiercie nie spadnie więcej niż 7 metrów poniżej poziomu terenu, co w razie wahań poziomu wody grozi kłopotami z pracą pompy. Wykonanie studni głębinowej - bardziej niezawodnej - byłoby jednak znacznie droższe, a nam woda jest potrzebna przede wszystkim do podlewania ogrodu i w sytuacjach awaryjnych.

Na minus. Na teren działki musiał wjechać dość duży beczkowóz, a w dodatku rów do przetłaczania wody zniszczył część trawnika.

Zapisz się na NEWSLETTER. Co tydzień najnowsze wiadomości o budowie, remoncie i wykańczaniu wnętrz w Twojej poczcie e-mail.