Rodzaje płytek podłogowych

Płytki ceramiczne i kamienne sprawdzają się nawet w wymagających pomieszczeniach - kuchniach, łazienkach i przedpokojach, ale też dobrze wyglądają we wnętrzach reprezentacyjnych. Wszystkie wytwarzane są w rozmaitych formatach i z różnym wykończeniem warstwy licowej.

Terakota. To do niedawna najpopularniejszy rodzaj ceramicznych pokryć podłogowych stosowanych we wnętrzach.

Cienkie płytki terakoty produkuje się z gliny z dodatkiem innych surowców mineralnych. Formowane są zwykle przez ciągnienie lub prasowanie w temperaturze otoczenia, a następnie suszone. Płytki terakoty powstają w procesie monocottury, który polega na pokryciu licowej powierzchni szkliwem i jednokrotnym wypale w wysokiej temperaturze. Dzięki temu mają mniejszą nasiąkliwość (nie plamią się, nadal jednak nie są odporne na cykle zamarzania i odmarzania wody, co oznacza, że nie nadają się do stosowania na zewnątrz pomieszczeń). Płytki terakoty są też twardsze, a przez to odporniejsze na obciążenia i uszkodzenia mechaniczne, niż ich ścienne odpowiedniki. Ich powierzchnia nie jest też tak śliska, jak glazury.

Gres. Płytki wykonuje się z mieszanki naturalnych surowców: glin białego wypału, kaolinu, skaleni, piasku kwarcowego oraz barwników. Formuje się je w prasach i wypala w temperaturze powyżej 1200 st.C.

Gres naturalny (nieszkliwiony) jest jednorodny, dzięki czemu nawet starte lub obtłuczone płytki nie zmieniają barwy i struktury. Odmiana polerowana łatwiej się plami niż matowa.

Gres szkliwiony z wyglądu przypomina terakotę i może mieć dowolnie zdobioną powierzchnię. Jej ścieralność zależy od zastosowanego szkliwa.

Gres jest wyjątkowo twardy, w 10-stopniowej skali Mohsa niektóre rodzaje osiągają 9 stopień (dziesiąty ma tylko diament). Jest też bardzo spoisty, a jego nasiąkliwość oscyluje w okolicy 0,1% (glazury - często powyżej 15%). Dzięki takim parametrom ma uniwersalne zastosowanie.

Kompozyty i konglomeraty. Mogą to być płytki wykonywane z mieszanek mielonego kamienia naturalnego i gresu lub ze zmielonego kamienia o różnej granulacji (mączki, piasku, grysu), żywicy poliestrowej i włókien szklanych. Konglomerat taki jest tańszy od kamienia, ma jego właściwości, a dzięki syntetycznym dodatkom jest nienasiąkliwy. Jest jednak wrażliwy na środki silnie zasadowe (na przykład detergenty do usuwania tłuszczu). Odmianą "sztucznych kamieni" są też konglomeraty cementu z mączką marmurową i pigmentami.

Kamień naturalny. Nie każdy rodzaj kamienia nadaje się na posadzki. Do wykończenia podłogi wykorzystuje się tylko te odmiany, które charakteryzuje niska ścieralność (co gwarantuje długowieczność posadzki) i mała nasiąkliwość (będzie odporna na zabrudzenia). Tym wymogom najlepiej odpowiadają granity, onyksy i twarde piaskowce, ale na posadzki stosuje się również mniej odporne marmury i wapienie. Takie płytki wymagają jednak impregnacji, gdyż kamienie, z których powstały, mają właściwości higroskopijne, co oznacza, że łatwo je trwale zaplamić.

Wymiary płytek

Na rynku dostępne są płytki w rozmaitych wymiarach - od najmniejszych, mozaikowych kostek o centymetrowym boku po wielkoformatowe płyty.

Terakota. Płytki mają wymiary od 10 × 10 cm do 50 × 50 cm, najbardziej typowe mają 25 × 25 cm i 33,3 × 33,3 cm. Grubość terakoty wynosi 6-8 mm.

Gres. Wśród tych produktów mamy największy wybór formatów - od 20 × 20 cm do nawet 100 × 300 cm. Dotychczas najpopularniejsze były płytki o wymiarach 30 × 60 cm, jednak coraz częściej klienci wybierają większe - 60 × 60 lub 60 × 90 cm. Parametry wytrzymałościowe gresu pozwalają na produkowanie płytek o takich formatach, jakich glazura czy terakota nigdy nie osiągnie.

Typowe gresy mają grubość 9 mm, ale dostępne są także w postaci "slimów", czyli płytek cieńszych - o grubości 3-6 mm (wielkoformatowe płytki slim mogą mieć grubość zaledwie 4,5 mm).

Płytki kamienne. Kamień jest grubszy od gresu - może mieć 1 cm, 1,5 cm lub 2 cm. Formaty płytek są równie urozmaicone, jak wyrobów ceramicznych. Typowa wielkość to 30 ×30 cm.

Uwaga! Informacje o wymiarze płytek producenci umieszczają na kartonach. Jednak wymiar nominalny (podany w centymetrach) zwykle różni się od wymiaru rzeczywistego (podanego w milimetrach), zgodnego z tabelą kalibracji. Każda fabryka ma indywidualny system oznaczania; kaliber może więc być wyrażony liczbami (1, 2, 3) albo literami (A, B, C). Lepiej nie kupować płytek, które nie mają podanej kalibracji.

Zapisz się na NEWSLETTER. Co tydzień najnowsze wiadomości o budowie, remoncie i wykańczaniu wnętrz w Twojej poczcie e-mail: Zobacz przykład

>