Styl loftowy: drugie życie fabryki

Pierwsze lofty powstały w latach sześćdziesiątych XX wieku w dzielnicy SoHo na nowojorskim Manhattanie. To właśnie tutaj młodzi, niezależni artyści zajmowali na dziko albo wynajmowali za grosze opustoszałe fabryczki, warsztaty rzemieślnicze czy magazyny, zamie-niając je na mieszkania połączone z pracowniami i na galerie. Po dwóch dekadach te prowizorycznie zaadaptowane pomieszczenia poprzemysłowe zmodernizowano. Powstałe w nich luksusowe apartamenty stały się bardzo modne, a ich oryginalny, choć surowy styl rozpowszechnił się na całym świecie. Kilka lat temu moda ta dotarła także do Polski.

Co zwraca uwagę w stylu loftowym

Przestronność wnętrz. Duża powierzchnia bez ścianek działowych, najczęściej z umownie zaznaczonym podziałem na strefy o różnej funkcji. W loftach, których cechą charakterystyczną jest także znaczna wysokość (nierzadko 5-6 metrów), często buduje się antresole, a na nich urządza np. aneks sypialny.

Industrialne elementy wystroju. Kable, rury czy inne instalacje biegnące wokół pomieszczenia pozostawia się na wierzchu, podkreślając tym samym charakter wnętrza. Bardzo cenione są pozostałości dawnego wyposażenia, jak choćby fragmenty starych maszyn, które po odnowieniu i odpowiednim wyeksponowaniu pełnią funkcję dekoracyjną. Nie kryje się też elementów konstrukcyjnych budynku (filarów, belek stropowych).

Surowe materiały. We wnętrzach uwagę zwracają ściany z betonu lub surowej cegły. Dużo jest również stali i szkła - z nich buduje się przepierzenia, schody na antresolę itp. Ich chłód coraz częściej łagodzą podłogi z naturalnego drewna (deski albo parkiet przemysłowy).

Oszczędny wystrój. Rezygnuje się z zasłon i innych tkanin oraz dekoracyjnych drobiazgów. Niewielką liczbę mebli rekompensują na ogół ich designerskie, nierzadko zaskakujące formy, które z założenia mają być główną ozdobą wnętrza.