Taras ziemny

Tarasy ziemne całą powierzchnią spoczywają na gruncie. Mogą mieć nawierzchnię trawiastą lub żwirową bądź utwardzone podłoże pod kostkę betonową, drewnianą albo płyty kamienne lub też podkład z betonu wykończony płytkami. Nawierzchnia powinna być ładna i równa, aby było łatwo po niej chodzić i by można na niej ustawić meble ogrodowe; nie może też zatrzymywać wody deszczowej.

Z trawą lub żwirem

Takie tarasy buduje się na nasypie z gruntu rodzimego; warstwa wierzchnia to gleba przystosowana do założenia trawnika lub nawierzchnia żwirowa.

Sposób wykonania tarasu zależy od rodzaju gruntu, z jakiego zrobiony jest nasyp. Nie nadają się do tego grunty spoiste - gliny i iły, gdyż nasyp z nich łatwo uległby rozmyciu po intensywnych opadach. Z kolei piasek jest zbyt przepuszczalny; trudno byłoby utrzymać odpowiednią wilgotność podłoża pod trawnikiem. Najlepszy jest piasek gliniasty zawierający dużo kamieni stabilizujących podłoże.

Nawiezioną ziemię trzeba zagęszczać warstwami grubości nie większej niż 20-30 cm, zależnie od rodzaju używanej zagęszczarki. Jeśli rodzime podłoże jest szczególnie niekorzystne, nasyp warto od niego oddzielić geowłókniną, która zapobiega mieszaniu się warstw gruntu. Jej wywinięcie na zbocza skarpy dodatkowo zabezpieczy je przed rozmywaniem.

Jeśli skarpy nasypu nie są zabezpieczone przed osuwaniem się, ich nachylenie nie powinno być większe niż 45°. Dopóki nie pokryją się trawą, trzeba liczyć się z możliwością rozmycia świeżego nasypu przez ulewne deszcze.

Jeśli kąt nachylenia skarpy musi być większy niż 45°, jej skarpy trzeba wzmocnić, na przykład betonowymi płytami otworowymi (ekopłytami), palisadą drewnianą lub odpowiednio ułożonymi dużymi kamieniami.

Tarasy ziemne z nawierzchnią żwirową wymagają obudowania krawężnikami zapobiegającymi obsypywaniu się żwiru.

Z utwardzonym podłożem

Podłożem pod nawierzchnię z kostki lub płyt kamiennych powinna być co najmniej 10-centymetrowa warstwa zagęszczonego piasku. Podłoże będzie bardziej stabilne, jeśli piasek zmiesza się na sucho z cementem - 25 kg (1 worek) na 10 m2 powierzchni. Cement rozsypuje się na piasku, miesza grabiami, a następnie zagęszcza, wyrównuje i układa nawierzchnię. Jeśli powierzchnia jest duża, warto wypożyczyć glebogryzarkę, która dokładnie wymiesza piasek z cementem.

Tarasy pokrywane kostką betonową czy płytami kamiennymi również wymagają umocnienia boków - funkcję taką mogą pełnić specjalne pustaki betonowe. Pustaki takie łączy się dzięki specjalnie ukształtowanym zaczepom, a ich wnętrze wypełnia ziemią lub betonem. Jeśli taras znajduje się dość wysoko, pustaki układa się kaskadowo; w razie potrzeby mur z takich pustaków można zazbroić.

Pionowe lub prawie pionowe skarpy można również uformować z kamienia polnego lub też tworząc kaskadową palisadę z tralek betonowych lub palików drewnianych.

Z płytą betonową

Taki taras można zbudować, układając na odpowiednio przygotowanym podłożu płyty z polistyrenu ekstrudowanego, a na nich wylewając z betonu płytę z warstwą spadkową. Na tej płycie - po wykonaniu hydroizolacji - układa się wierzchnią warstwę wykończeniową.

Podłoże. Powinno być mocne i stabilne, dlatego najpierw z całej powierzchni pod płytę trzeba zdjąć warstwę ziemi roślinnej, a następnie ułożyć i ubić warstwę piasku.

Częstym błędem jest wylewanie płyty tarasowej bezpośrednio na zastanym podłożu bez zważania na jego jakość. Zdarza się nawet używanie jako podkładu wszelkich odpadów i śmieci pozostałych po budowie. Takie niestabilne podłoże może nierównomiernie osiadać, a jeśli jest gliniaste lub ilaste - spowodować wysadziny mrozowe (powiększanie się objętości zamarzającego gruntu). Oba zjawiska mogą doprowadzić do pękania płyty.

Płyty z polistyrenu ekstrudowanego. Najczęściej stosuje się płyty grubości 5-8 cm. Układa się je na wyrównanym podkładzie piaskowym. Ich zadaniem jest przede wszystkim ograniczenie wpływu ruchów gruntu oraz stworzenie warstwy poślizgowej, która zapewni swobodę rozszerzania się betonowej płyty tarasowej pod wpływem zmian temperatury. Taka warstwa uniemożliwia również podciąganie wody z gruntu przez płytę betonową, pełni więc jednocześnie funkcję hydroizolacji od dołu.

Płyta betonowa. Powinna mieć grubość przynajmniej 15 cm, a beton - klasę B15. Od budynku trzeba płytę oddzielić wkładką dylatacyjną ze styropianu grubości około 2 cm.

Taras powinien mieć spadek 1,5-2% w stronę zewnętrznych krawędzi, żeby łatwo spływała zeń woda deszczowa. Jeśli taras przylega do dwóch prostopadłych ścian domu, musi mieć spadek w dwóch kierunkach. Grubość warstwy spadkowej w najcieńszym miejscu (przy krawędzi) nie może być mniejsza niż 4 cm.

Wewnątrz płyty trzeba umieścić siatkę stalową z drutu o średnicy 4-5 mm, o oczkach 15×15 cm. Powierzchnię betonu należy zatrzeć na gładko oraz - w odstępach około 3 m - naciąć kielnią szczeliny dylatacyjne.