Pierwsze wiosenne rośliny

Pierwsze kwiaty często są niepozorne i przytulone do ziemi, ale łatwo je dostrzec na tle resztek śniegu i zbrązowiałych liści. Pogoda ich nie rozpieszcza, dokuczają im przymrozki i zawierucha. Jednak ci pionierzy wiosny znoszą to wszystko dzielnie, w ciężkich chwilach stulając płatki.

Warto sadzić w ogrodzie zarówno rośliny popularne, jak i mniej znane, np. oprócz przebiśniegu pospolitego - jego pełnokwiatową odmianę, oprócz krokusów wielkokwiatowych - ich formy botaniczne. Postarajmy się też o ciemierniki i lepiężniki, a wtedy wiosna przyjdzie do nas wcześniej, niż się spodziewamy.

Skąd ten pośpiech

Dlaczego niektóre rośliny tak bardzo śpieszą się z kwitnieniem? Wiele z nich, np. przylaszczki i zawilce, bytują pod koronami drzew. Zdążą zakwitnąć i wypuścić młode pędy, zanim na gałęziach rozwiną się liście i zabiorą im światło.

Inne rośliny cebulowe, jak tulipany, pochodzą z terenów ubogich w wodę, gdzie tylko wiosną mogą liczyć na dostateczną wilgoć. Gdy latem przychodzi susza, zapadają w sen. Mogą tak przetrwać do następnej wiosny dzięki zapasom substancji pokarmowych zgromadzonych w cebulkach, bulwach lub kłączach. W tym czasie ich pąki kwiatowe na następny rok już są zawiązane.

Istnieją także byliny, które w naturze żyją na obszarach, gdzie okres wegetacji jest bardzo krótki (np. wysoko w górach), mają więc mało czasu na kwitnienie i zawiązanie nasion. Dlatego swój rozwój zaczynają bardzo wcześnie.

Miejsce w ogrodzie

Wczesnowiosenne byliny, przede wszystkim cebulowe, zazwyczaj tracą liście u progu lata, a na rabacie pozostają puste miejsca. Tego typu rośliny najlepiej umieszczać między gatunkami zadarniającymi, np. gajowcem, rogownicą.

Wszelkie kwiaty przedwiośnia doskonale prezentują się na skalniakach, w sąsiedztwie niskich zimozielonych gatunków o poduszkowatym pokroju. Warto je także sadzić w pobliżu ściany domu czy podmurówki ogrodzenia, gdzie jest zacisznie, a nagrzane w ciągu dnia mury oddają ciepło w nocy.

Wybierając miejsce, trzeba też sprawdzić, czy wybrany gatunek lubi półcień, czy słońce. Dla roślin, które wymagają wilgoci w podłożu (jak np. lepiężniki), wybierzmy stanowisko podmokłe.

Pod troskliwą opieką

Cebulki kwitnące wiosną sadzi się wyłącznie jesienią, inne wczesne byliny zaś - późnym latem. Okazy kupione w pojemnikach można przenosić do gruntu przez cały okres wegetacji.

Przed nadejściem mrozów niedawno posadzone rośliny warto okryć suchymi liśćmi lub gałązkami iglaków (nie używajmy kory, bo wiosną powoli rozmarza i opóźnia kwitnienie wczesnych gatunków). Jednak okrycie trzeba zdjąć jak najwcześniej - w przeciwnym razie pąki kwiatowe mogłyby ulec zniekształceniu podczas przebijania się na zewnątrz. W razie powrotu silnego mrozu trzeba ponownie okryć rośliny gałązkami iglaków lub agrowłókniną. Pamiętajmy również, by w miejscach, gdzie rosną wczesnowiosenne byliny, nie gromadzić odgarniętego śniegu. Jego pryzmy topnieją powoli, uniemożliwiając roślinom rozwój.

Drobnych cebul nie należy wykopywać co roku. Pozostawione w jednym miejscu przez trzy, cztery lata rozrastają się w spore kępki i kwitnąc, wyglądają efektowniej niż pojedyncze okazy. Również pozostałe byliny odmładzajmy niezbyt często, najlepiej co kilka lat.