Aukuba ogrodowy kroton. Uprawa i pielęgnacja

W naszych ogrodach coraz częściej można zauważyć oryginalne, prawie nieznane dotąd rośliny, które przybyły do nas z dalekich stron. Do takich ciekawych przybyszów należy m.in. aukuba japońska. Krzew ten w swoim naturalnym siedlisku (jego ojczyzną są Wyspy Japońskie) osiąga wysokość do 2,5 m. Tak dorodne okazy raczej nie zdziwią też mieszkańców regionów o łagodniejszym klimacie (kraje Beneluksu, Francja, Wielka Brytania czy Turcja).

W miarę jednak przesuwania się ku północy krzewy te stają się coraz niższe. I dlatego np. w Polsce raczej niemożliwe jest znalezienie aukuby przekraczającej 1,5 m wysokości, choć i takie okazy zdarzają się wśród tych troskliwie pielęgnowanych, którym zapewniono odpowiednie warunki. Warto ponadto pamiętać, że ten efektowny krzew dosyć wolno rośnie. kwiaty i owoceAukuby należą do roślin rozdzielnopłciowych. Dlatego też, jeśli chcemy, by owocowały, należy posadzić obok siebie okaz męski i żeński. Miłośników kwiatów muszę jednak rozczarować. Ozdobę aukuby stanowią głównie liście - jej fioletowe kwiatki są drobne i raczej niepozorne.

W klimacie centralnej Polski (strefa 6b) rośliny zakwitają wczesną wiosną (na ogół w kwietniu) - im łagodniejszy klimat, tym wcześniej. Na wybrzeżu Bałtyku, zwłaszcza na Pomorzu Zachodnim, może to nastąpić już pod koniec marca.Owoce aukuby zawiązują się późną wiosną i latem. W Polsce, z uwagi na krótki okres wegetacyjny, raczej nie dojrzewają. W krajach o cieplejszym klimacie pojawiają się na krzewach wczesną jesienią i zdobią je aż do wiosny.

Tajniki uprawy

Stanowisko: Tak jak wiele liściastych roślin zimozielonych aukuby japońskie lubią półcień i cień. Należy je sadzić w miejscach zacisznych i osłoniętych. Dobrze rosną pod dużymi drzewami, które zapewniają im ochronę przed zbyt mocnymi promieniami słonecznymi.

Gleba: Aukuba lubi glebę próchniczną, lekko kwaśną lub obojętną.

Podlewanie: Krzew dobrze znosi suszę, ale znacznie lepiej rośnie, kiedy jest regularnie podlewany. Służy mu ściółkowanie, np. korą sosnową. Latem chroni ona system korzeniowy rośliny przed nadmiernym przesuszeniem, a zimą przed zmarznięciem.

Zimowanie: Roślinę należy zabezpieczyć agrowłókniną przed dużymi mrozami i wysuszającymi wiatrami. Podobnie jak dla wielu innych liściastych roślin zimozielonych najbardziej szkodliwa jest dla niej zimowa susza. Dlatego w czasie odwilży aukubę należy podlewać.

Cięcie: W ojczyźnie i w krajach o łagodniejszym klimacie krzewy te często stosowane są jako rośliny żywopłotowe, świetnie znoszą bowiem cięcie. Zabieg należy wykonać wiosną, po ostatnich przymrozkach, ale przed pojawieniem się pędów.

Aukuba japońska (Aucuba japonica) występuje w różnych odmianach. Najbardziej znane to "Dentata" (o ciemnozielonych liściach) i "Crotonifolia" (o zielonych
w biało-żółte plamki). Liście obu odmian są lancetowate, skórzaste, często z ząbkowanymi brzegami.

Z moich doświadczeń

Panuje powszechne przekonanie, że aukuba nie przeżyje naszych zim. A jednak z powodzeniem roślinę tę można sadzić w cieplejszych rejonach naszego kraju
(np. na wybrzeżu, Ziemi Lubuskiej, nizinach Dolnego Śląska, Opolszczyźnie). Wiele pięknych krzewów widziałem w Kołobrzegu czy w opolskim zoo. Oczywiście nawet w swojej ojczyźnie czy w Holandii aukubie zdarza się przemarznąć. Ale uważam, że ze względu na wyjątkową urodę warto podjąć trud jej uprawy. Aukuby w moim
ogrodzie znajdującym się na Mazowszu (na zdjęciach z prawej) są zaś dowodem na to, że rośliny te radzą sobie także w chłodniejszej strefie mrozoodporności.