Szafirek zwiastunem wiosny - gatunki i odmiany
Nie można go nazwać gwiazdą ogrodu - jest taki niepozorny. A przecież bez szafirka trudno sobie wyobrazić wiosnę.
Barwa i nazwa szafirków nieodparcie kojarzy się ze szlachetnym kamieniem - szafirem. Ale niektóre odmiany tych roślin odbiegają od tego wzorca, przybierając różne odcienie błękitu i granatu; bywają również białe lub ciemnofioletowe.
Od cebulki po czubek głowy
Pojedyncze kwiaty większości szafirków (Muscari) przypominają malutką beczułkę lub dzwoneczek i mają zaledwie kilka milimetrów średnicy. Jednak dzięki temu, że skupione są w kłosach na końcach licznych pędów kwiatowych, tak intensywnie niebieszczą się na rabacie.
Pod ziemią szafirki tworzą cebulę o obwodzie 8-10 cm - całkiem sporą jak na tak małe kwiaty. Ich liście są długie i wąskie, niekiedy pokładają się na ziemi. Rośliny wraz z kwiatostanem najczęściej osiągają 15-20 cm wysokości.
Szafirki szybko się rozmnażają dzięki licznie wyrastającym cebulkom przybyszowym. Wystarczy posadzić kilka cebul, a po dwóch, trzech latach rozrosną się w szeroką kępę.
Do polskich ogrodów
W naszym klimacie możemy uprawiać kilka gatunków i odmian tych roślin. Do najwcześniej kwitnących należy szafirek lazurowy (Muscari azureum). Jeżeli nie ma mrozu, jego jasnoniebieskie kwiaty rozwijają się już w marcu. W kwietniu ukazują się kwiaty szafirka armeńskiego (M. armeniacum), który szybko się rozrasta, a także drobno-kwiatowego (M. botryoides). W maju nadchodzi pora na trochę późniejszy szafirek szerokolistny (M. latifolium) oraz najwyższy ze znanych u nas gatunków - szafirek miękkolistny (M. comosum) o kwiatostanach osiągających 30-50 cm. Jego odmiana 'Plumosum' ma oryginalne strzępiaste kwiaty.
Najlepiej w grupie
Pojedynczy szafirek zginąłby w tłumie innych roślin. Dlatego najlepiej sadzić go w grupach albo w rzędach jako obwódkę na obrzeżu rabaty. Cebulkami można wypełnić puste miejsce na skalniaku, sadząc je pomiędzy roślinami, które tworzą niskie poduchy.
Szafirki warto umieszczać w sąsiedztwie gatunków, które wiosną powoli wychodzą z ziemi, a latem rozrastają się szeroko. Dzięki temu, gdy liście szafirków zanikną latem, lukę po nich wypełnią sąsiedzi.
Szafirkowy rok
Cebulki sadzimy na przełomie września i października. Zagłębiamy je w ziemi na 6-8 cm, w odstępach 8-10 cm. Tylko szafirek armeński lepiej posadzić około dwudziestego października, często bowiem wypuszcza on liście jeszcze jesienią (przy mroźnej, bezśnieżnej zimie mogą zmarznąć). Późne sadzenie może temu zapobiec. Jeśli jednak liście wyrosną, warto je okryć na zimę gałązkami iglaków. Osłony wymaga też szafirek miękkolistny, dość wrażliwy na mrozy.
Dla cebulek wybieramy stanowisko słoneczne albo lekko ocienione. Jeżeli posadzimy je pod drzewem, które późno wypuszcza liście, szafirki zdążą zakończyć wegetację, zanim zasłoni je głęboki cień rzucany przez koronę. Rośliny te nie mają wygórowanych wymagań glebowych, jednak gorzej rosną na podłożu ubogim i suchym. Wiosną szafirki kwitną, a w ich liściach przebiegają procesy fotosyntezy. W tym okresie warto zasilić rośliny mieszanką nawozową przeznaczoną dla gatunków ogrodowych. Gdy zdarzy się susza, trzeba je podlewać.
W czerwcu, a najpóźniej w lipcu ich liście żółkną i zasychają, a cebule trwają w uśpieniu. Przez dwa, trzy lata po posadzeniu można ich nie wykopywać z ziemi, pozwalając, by kępy stawały się coraz okazalsze i kwitły coraz obficiej. Po czterech latach wykopujemy całą kępę i dzielimy na pojedyncze cebule. Będzie ich o wiele więcej. Aż do września przechowujemy je w suchym, przewiewnym, ocienionym miejscu, najlepiej w temperaturze 18-20°C. Jesienią sadzimy cebulki na nowej rabacie. Te drobne można "posiać" na osobnym zagonku, by przez rok lub dwa podrosły, zanim wydadzą pierwsze kwiaty.
Od cebulki po czubek głowy
Pojedyncze kwiaty większości szafirków (Muscari) przypominają malutką beczułkę lub dzwoneczek i mają zaledwie kilka milimetrów średnicy. Jednak dzięki temu, że skupione są w kłosach na końcach licznych pędów kwiatowych, tak intensywnie niebieszczą się na rabacie.
Pod ziemią szafirki tworzą cebulę o obwodzie 8-10 cm - całkiem sporą jak na tak małe kwiaty. Ich liście są długie i wąskie, niekiedy pokładają się na ziemi. Rośliny wraz z kwiatostanem najczęściej osiągają 15-20 cm wysokości.
Szafirki szybko się rozmnażają dzięki licznie wyrastającym cebulkom przybyszowym. Wystarczy posadzić kilka cebul, a po dwóch, trzech latach rozrosną się w szeroką kępę.
Do polskich ogrodów
W naszym klimacie możemy uprawiać kilka gatunków i odmian tych roślin. Do najwcześniej kwitnących należy szafirek lazurowy (Muscari azureum). Jeżeli nie ma mrozu, jego jasnoniebieskie kwiaty rozwijają się już w marcu. W kwietniu ukazują się kwiaty szafirka armeńskiego (M. armeniacum), który szybko się rozrasta, a także drobno-kwiatowego (M. botryoides). W maju nadchodzi pora na trochę późniejszy szafirek szerokolistny (M. latifolium) oraz najwyższy ze znanych u nas gatunków - szafirek miękkolistny (M. comosum) o kwiatostanach osiągających 30-50 cm. Jego odmiana 'Plumosum' ma oryginalne strzępiaste kwiaty.
Najlepiej w grupie
Pojedynczy szafirek zginąłby w tłumie innych roślin. Dlatego najlepiej sadzić go w grupach albo w rzędach jako obwódkę na obrzeżu rabaty. Cebulkami można wypełnić puste miejsce na skalniaku, sadząc je pomiędzy roślinami, które tworzą niskie poduchy.
Szafirki warto umieszczać w sąsiedztwie gatunków, które wiosną powoli wychodzą z ziemi, a latem rozrastają się szeroko. Dzięki temu, gdy liście szafirków zanikną latem, lukę po nich wypełnią sąsiedzi.
Szafirkowy rok
Cebulki sadzimy na przełomie września i października. Zagłębiamy je w ziemi na 6-8 cm, w odstępach 8-10 cm. Tylko szafirek armeński lepiej posadzić około dwudziestego października, często bowiem wypuszcza on liście jeszcze jesienią (przy mroźnej, bezśnieżnej zimie mogą zmarznąć). Późne sadzenie może temu zapobiec. Jeśli jednak liście wyrosną, warto je okryć na zimę gałązkami iglaków. Osłony wymaga też szafirek miękkolistny, dość wrażliwy na mrozy.
Dla cebulek wybieramy stanowisko słoneczne albo lekko ocienione. Jeżeli posadzimy je pod drzewem, które późno wypuszcza liście, szafirki zdążą zakończyć wegetację, zanim zasłoni je głęboki cień rzucany przez koronę. Rośliny te nie mają wygórowanych wymagań glebowych, jednak gorzej rosną na podłożu ubogim i suchym. Wiosną szafirki kwitną, a w ich liściach przebiegają procesy fotosyntezy. W tym okresie warto zasilić rośliny mieszanką nawozową przeznaczoną dla gatunków ogrodowych. Gdy zdarzy się susza, trzeba je podlewać.
W czerwcu, a najpóźniej w lipcu ich liście żółkną i zasychają, a cebule trwają w uśpieniu. Przez dwa, trzy lata po posadzeniu można ich nie wykopywać z ziemi, pozwalając, by kępy stawały się coraz okazalsze i kwitły coraz obficiej. Po czterech latach wykopujemy całą kępę i dzielimy na pojedyncze cebule. Będzie ich o wiele więcej. Aż do września przechowujemy je w suchym, przewiewnym, ocienionym miejscu, najlepiej w temperaturze 18-20°C. Jesienią sadzimy cebulki na nowej rabacie. Te drobne można "posiać" na osobnym zagonku, by przez rok lub dwa podrosły, zanim wydadzą pierwsze kwiaty.
- Więcej o:
- wiosna
