Laurowiśnia (Prunus laurocerasus). Uprawa i pielęgnacja w Polsce

Laurowiśnia wschodnia - uprawa w Polsce

Elegancki wygląd laurowiśni wschodniej (Prunus laurocerasus) przyciąga uwagę. Krzew ten w naturze spotkamy w południowej Europie, na Kaukazie i w Azji Mniejszej - tam osiąga nawet 10 m wysokości.

Laurowiśnia wschodnia

U nas najlepiej rośnie w zachodniej Polsce, gdzie nie wymaga okrywania na zimę, ale dorasta maksymalnie do 4 m. Jednak i tak robi wrażenie - jej całoroczną ozdobą są skórzaste liście, u niektórych odmian osiągające długość nawet 15 cm.

Okazałe białe, intensywnie pachnące kwiaty pojawiają się w maju. Owoce są okrągłe, po dojrzeniu czarne, ale w naszych warunkach zawiązują się rzadko.

Laurowiśnia kompozycje

Laurowiśnia dobrze wygląda na tle jasnego żwiru i wśród innych kwitnących gatunków. Trzeba jednak pamiętać, by nie sadzić jej zbyt blisko innych roślin, bo źle znosi konkurencję o wodę i pokarm. Jest odporna na zanieczyszczenie powietrza, nadaje się więc do miast.

Krzew ten najlepiej rośnie w miejscu półcienistym. Świetnie się prezentuje w towarzystwie paproci, funkii, barwinka, runianki, bodziszka, żurawki, jarzmianki, hortensji, cisu, irgi, azalii, bluszczu i winobluszczu.

Fot. TOMEK CIESIELSKI

Zdjęcie powyżej: Szpaler ze strzyżonych laurowiśni to dobra osłona przed wzrokiem sąsiadów.

Jak prawidłowo zabezpieczyć rośliny zimozielone?

Laurowiśnia przycinanie

Roślina ta dobrze znosi przycinanie, dzięki czemu ma dużo zastosowań. Można z niej tworzyć żywopłoty lub sadzić pojedynczo, nadając kształt kuli, stożka czy walca.

Strzyżenie pobudza laurowiśnię do tworzenia bocznych pędów i ją zagęszcza. Zabieg ten przeprowadza się po kwitnieniu, najczęściej w maju lub czerwcu, ale nie później niż w lipcu. Nie należy przy tym uszkadzać liści (bo będą później brązowiały), lecz ścinać same gałązki.

Tniemy zarówno okazy formowane, jak i te swobodnie rosnące.

Fot. TOMEK CIESIELSKI

Zdjęcie powyżej: Ciemna zieleń laurowiśni ciekawie kontrastuje z krzewami o żółtych i bordowych liściach.

Laurowiśnia uprawa, pielęgnacja i choroby

Laurowiśnia wschodnia, choć wrażliwa na mróz, radzi sobie w Polsce, zwłaszcza w cieplejszych regionach kraju.

- Stanowisko. Cieniste lub półcieniste, osłonięte od wiatru.

- Gleba. Żyzna i przepuszczalna, próchniczna, dość wilgotna, o odczynie lekko kwaśnym.

- Pielęgnacja. Na zimę okrywamy korzenie, a w bezśnieżne zimy także koronę przed słońcem i wiatrem. Krzewy, które przemarzły zimą, po przycięciu zwykle odbijają.

- Cięcie. Po kwitnieniu (VI-VII).

Laurowiśnia rozmnażanie

Przez odkłady i odrosty korzeniowe albo sadzonki pędowe (od sierpnia do marca), ukorzeniane pod osłonami.

Laurowiśnia choroby

Krzewy zapadają nieraz na plamistość (ciemne plamy na blaszkach) lub dziurkowatość liści (czerwone plamy na blaszkach, wykruszające się po pewnym czasie). Porażone liście usuwamy i palimy, krzewy opryskujemy (np. Amistar, Bravo).

Laurowiśnia odmiany

Wśród odmian laurowiśni wschodniej na uwagę zasługują: 

• metrowej wysokości 'Otto Luyken' oraz 'Diana',
• pstrolistna 'Variegata' i 'Rotundifolia' o zaokrąglonych liściach.
• 'Etna' ma bardzo długie kwiatostany (20 cm) i ciekawie zabarwione na czerwono młode wiosenne przyrosty.
• Wyższą mrozoodpornością wyróżniają się niska 'Zabeliana', kulista 'Serbica', a także stożkowata 'Herbergii'.