Najpiękniejsze róże angielskie do naszych ogrodów

Róże angielskie - najciekawsze odmiany

Artykuł pochodzi z biuletynu Polskiego Towarzystwa Różanego. Znajdziecie tam całe mnóstwo interesujących artykułów o różach.

Różne angielskie najpiękniej pachnące

Róże angielskie lub jak potocznie nazywają je miłośnicy róż - róże Austina lub Austinki.

Róża angielska ‘Abraham Darby’ (AUScot, ‘Country Darby’; 1985)

Krzyżówka ‘Aloha’ (Boerner, 1949) i ‘Yellow Cushion’. Bujny krzew parkowy kwitnący z małymi przerwami przez całe lato do jesieni. Z dużych, kulistych pąków rozwijają się pełne kwiaty w kolorze różu, brzoskwini i moreli. Prawie każdy kwiat ma troszkę inny odcień w zależności od temperatury, wilgotności czy nasłonecznienia. Płatki jaśnieją w miarę przekwitania. Zapach silny, owocowy z ziołową nutą. Jedna z najpiękniej pachnących róż angielskich!

Krzew rośnie szybko i silnie do wysokości ok. 1,5 m i podobnej szerokości. Pędy przewieszają się na boki pod ciężarem kwiatów. Liście przy deszczowej pogodzie jesienią są lekko podatne na czarną plamistość. Mrozoodporność do –26° C.

Róże w ogrodzie. Najdłużej kwitnące odmiany róż

Róża angielska ‘Gertrude Jekyll’ (AUSbord; 1986)

Krzyżówka ‘Wife of Bath’ i ‘Comte de Chambord’. Zaczyna kwitnąć wcześnie, czasami już z końcem maja, i latem powtarza kwitnienie. Kwiaty w stylu róż historycznych mają kształt płaskiej rozety, są duże, pełne, ciemnoróżowe i bardzo mocno pachnące. Silny zapach starych róż i charakterystyczny wygląd liści ‘Gertrude Jekyll’ odziedziczyła po różach portlandzkich. Płatki do wykorzystania na konfitury różane.

Zdrowa i odporna na niesprzyjające warunki siedliskowe, dobrze znosi półcień i w takich warunkach dłużej kwitnie. Mrozoodporna do –29° C. Można prowadzić ją jako krzew o wys. 1,2–1,5 m lub upinać przy obelisku lub innej podporze, co daje 2–2,5-metrową różę pnącą. Wielokrotnie nagradzana i wyróżniana, m.in. Award of Garden Merit.

Róże angielskie pnące

Róża angielska ‘Constance Spry’ (AUSfirst; 1961)

Krzyżówka ‘Belle Isis’ i ‘Dainty Maid’. Pierwsza róża angielska Davida Austina. Róża parkowa lub pnąca, wyróżniona Award of Garden Merit. Kwiaty bardzo duże, do 10 cm, pełne, w kolorze jasnego różu, silnie pachnące mirrą. Krzew kwitnie obficie około 4 tygodni, czasami rozpoczyna kwitnienie już pod koniec maja. Rozrośnięta, obsypana kwiatami i roznosząca upojny zapach robi wielkie wrażenie. Jedna z najodporniejszych na mróz róż angielskich, w naszym klimacie nie wymaga okrywania. Idealna na pergole, kratki i altany. Dorasta do 3,5 m wysokości. Odporna na choroby grzybowe. Cięcie po kwitnieniu w lipcu.

Róża angielska ‘James Galway’ (AUScrystal; 2000)

Krzyżówka ‘Heritage’ i siewki. Przepiękne, bardzo pełne kwiaty o falowanych płatkach i zapachu starych róż są sztywno osadzone na pędach. Środek kwiatu różowy, zewnętrzne płatki jaśniejsze. Pierwsze kwitnienie w czerwcu bardzo obfite, kolejne słabsze pod koniec lata. Pędy sztywne, z małą ilością kolców.

Róża wyjątkowo zdrowa, silna i pełna wigoru. Bez przycinania pędów głównych rośnie szybko do wysokości 2,5–3 m i nadaje się do upinania na podporze. Przy regularnym cięciu wiosennym i letnim można uzyskać bardziej zwarty krzew parkowy o wysokości ok. 1,5 m. Zimuje bez okrywania. Jedna z najbardziej mrozoodpornych, najzdrowszych, najszybciej rosnących i bezproblemowych odmian w tej grupie.

Róże angielskie parkowe

Róża angielska ‘Graham Thomas’ (AUSmas, ‘Lemon Parody’; 1983)

Powstała ze skrzyżowania odmiany ‘Charles Austin’ z krzyżówką ‘Schneewittchen’ (Kordes, 1958) i siewki. Kwiaty o 35 płatkach w ciepłym, głębokim odcieniu żółci, w kształcie pucharu i średnicy do 12 cm. Zapach herbatni z fiołkową nutą. Odmiana powtarza kwitnienie kilka razy w sezonie aż do mrozów. Wysokość ok. 1,5 m jako krzew lub 2,5–3 m jako róża pnąca. Róża dość zdrowa, późnym latem podczas wilgotnej pogody może lekko chorować na czarną plamistość. Z wiekiem krzewy stają się odporniejsze. Wyjątkowo dobrze rośnie w miejscu nieco ocienionym w godzinach popołudniowych. Mrozoodporność bardzo dobra, do –26, a nawet do –29° C. Sztandarowa odmiana Davida Austina, laureatka Hall of Fame 2009 i Award of Garden Merit.

Warto wyraźnie podkreślić, że nazwy ‘Graham Thomas’ oraz ‘Climbing Graham Thomas’ określają tę samą odmianę. Od nas zależy, w jaki sposób poprowadzimy jej pędy: na krzew czy na różę pnącą.

Róże z polskim rodowodem

Róża angielska ‘The Pilgrim’ (AUSwalker; 1991)

Krzyżówka ‘Graham Thomas’ i ‘Yellow Button’. Wśród żółtych róż wyróżnia się delikatnością kwiatów i swoistym, ciepłym charakterem. Przepiękne, żółte, pełne kwiaty o rozetowo ułożonych płatkach pachną ziołami z nutą mirry. Podczas czerwcowego kwitnienia kwiaty mają wyraźnie ciemniejszy środek. Latem i jesienią są najczęściej równomiernie zabarwione i nieco jaśniejsze. Pierwsze kwitnienie jest bardzo obfite, kolejne są słabsze, ale kwiaty pojawiają się aż do mrozów. Krzew dorasta do 1,5–2 m. Może rosnąć swobodnie lub przy podporze jako niska róża pnąca w miejscu osłoniętym od zimnych wiatrów. Dobrze zimuje pod kopczykiem. W chłodniejszych rejonach może wymagać silniejszego cięcia na wiosnę.

Róża angielska ‘Hyde Hall’ (AUSbosky; 2004)

Krzyżówka (‘Graham Thomas’ x siewka) x siewka. Róża parkowa o różowych kwiatach średniej wielkości, pełnych (ok. 50 płatków), lekko pachnących. Dorasta do ok. 1,8 m wysokości i 1,5 m szerokości. Wyróżnia się ogromnym wigorem i bardzo wysoką odpornością na mróz (strefa 2b). Imponuje również odpornością na choroby i obfitym kwitnieniem przez cały sezon. Rośnie bez problemów i nie przemarza w polskim klimacie.

David Austin tak wychwala ją w swojej książce The Rose: „Nie znam innej róży krzaczastej o lepszej ciągłości kwitnienia. Pod tym względem jest naprawdę wyjątkowa, bardzo wytrzymała i odporna. Delikatnie cięta wyrasta na duży krzew, przy silniejszym cięciu pozostaje bardziej kompaktowa. Rozetowe, średniej wielkości kwiaty w delikatnym różu kwitną bardzo obficie. Pachną lekko, ale przyjemnie, owocowo. Liście przypominają Rosa canina. ‘Hyde Hall’ idealnie nadaje się na tył rabaty lub soliter na trawniku. Ze względu na swoją odporność na choroby i wytrzymałość na mróz może być posadzona w większej liczbie jako atrakcyjny żywopłot. Nazwana została imieniem położonego w hrabstwie Essex ogrodu Królewskiego Towarzystwa Ogrodniczego, gdzie rośnie wiele róż angielskich”.

Róże wielkokwiatowe. Pielęgnacja przez cały rok

Róża angielska ‘Mary Rose’ (AUSmary; 1983)

Krzyżówka ‘Wife of Bath’ i ‘The Miller’. Tworzy zgrabny, średniej wielkości krzew (120 cm) o niespotykanej wcześniej u róż angielskich ciągłości kwitnienia. Kwiaty intensywnie różowe, średniej wielkości, w typowym rozetowym kształcie starych róż. I to, co najbardziej zachwyca – piękny zapach róż historycznych z nutą miodu i migdałów. 

Jak podaje hodowca,’ Mary Rose’ ma nieco domieszki Rosa rugosa, co skutkuje jej odpornością na choroby i mróz. A z kolei tendencja do wydawania spontanicznych mutacji, czyli tzw. sportów, zaowocowała wartościowymi odmianami o podobnych cechach do formy wyjściowej: ‘Winchester Cathedral’ (biała) i ‘Redouté’ (jasnoróżowa). ‘Mary Rose’ czasami wydaje też kwiaty w połowie różowe, w połowie białe. 

Róże angielskie – uprawa

Przedstawione tu odmiany bardzo dobrze znoszą nasze zimy, a zwłaszcza kapryśne przedwiośnia. Nie wymagają okrywania pędów, natomiast odwdzięczą się za obsypanie nasady krzewu kopcem z ziemi, kory czy zrębków.

Odmiany niżej rosnące regularnie przycinamy wiosną o ok. 1/3 długości pędów. Aby uzyskać zwarty krzew, musimy pamiętać także o cięciu letnim. Takim różom jak ‘Gertrude Jekyll’, ‘Graham Thomas’, ‘The Pilgrim’, a zwłaszcza ‘Constance Spry’ czy ‘James Galway’, możemy nadać formę pnącą, prowadząc je przy podporze lub ścianie. Cięcie ograniczamy wówczas do skracania na wiosnę pędów bocznych na 3–5 oczek. Pędy główne przyginamy do poziomu dla pobudzenia pąków bocznych, które wydadzą kwitnące krótkopędy.

Tekst przygotowany przez Polskie Towarzystwo Różane https://www.facebook.com/PolskieTowarzystwoRozane/