Najpiękniejsze historyczne odmiany róż [Zdjęcia]

Powszechnie wiadomo, że róże ceniono już w czasach starożytnych. Do ogrodów należących do arystokracji oraz zakładanych przy klasztorach przenoszono okazy rosnące w naturze i tam je pielęgnowano. Dopiero w XVIII w. zaczęto krzyżować ze sobą gatunki europejskie i te pochodzące z dalekiej Azji. Wieloletnia hodowla róż doprowadziła do tego, że obecnie mamy do dyspozycji tysiące odmian podzielonych na grupy. Doświadczeni ogrodnicy często jednak polecają do ogrodów "stare róże" (old roses), znane już przed wyhodowaniem w połowie XIX w. pierwszych mieszańców tzw. herbatnich (była to pierwsza grupa tzw. róż nowoczesnych - modern roses). Liczne "stare róże" mają formę malowniczych krzewów o szerokim pokroju i łukowato wygiętych pędach, na których obficie pojawiają się intensywnie pachnące kwiaty - niektóre z nich są pojedyncze, ale częściej bywają pełne lub półpełne.

Kwiaty niektórych odmian róż z grupy francuskich, damasceńskich, stulistnych są tak wypełnione płatkami, że zdają się "pękać w szwach", a ich oszałamiający słodki zapach snuje się po całym ogrodzie. To właśnie z kwiatów należących do tych grup otrzymuje się słynny olejek różany, a tak że wonną konfiturę. Większość róż historycznych kwitnie u progu lata, na

pędach dwuletnich i starszych, ale niektóre (np. róża burbońska 'Mme Isaac Pereire' i Rosa hybrida 'Mrs John Laing') powtarzają swój barwny spektakl w sierpniu i we wrześniu. Kolorem dominującym jest różowy w rozmaitych odcieniach oraz purpurowy aż do purpurowofioletowego. U odmian o pojedynczych kwiatach z barwą płatków kontrastuje żółty środek. Sporo jest też historycznych róż o kwiatach żółtych i białych. Niektóre mają płatki paskowane. Stare historyczne odmiany świetnie sprawdzają się w ogrodach o naturalnym charakterze, wprowadzając do nich romantyczny na strój.

ODPORNE I ŁATWE W UPRAWIE

Cenną zaletą starych róż jest ich duża odporność na mróz, a także małe wymagania. Większości z nich (z wyjątkiem nie których odmian róży damasceńskiej i burbońskiej) nie trzeba okrywać na zimę. Krzewy te sadzimy w miejscach dobrze nasłonecznionych bądź tylko lekko zacienionych. Róża francuska, stulistna i biała dobrze znoszą suszę i są w dużym stopniu odporne na choroby. Większości róż historycznych nie musimy przy ci nać, nie licząc pędów złamanych i suchych. Jeśli krzew stracił ładny pokrój, to jego gałęzie skracamy zaraz po kwitnieniu. Zdarza się, że ciężkie kwiaty niektórych odmian nie gubią płatków po ich zaschnięciu. Gdy pozostają długo na pędach, zaczyna ją pleśnieć, zwłaszcza po opadach deszczu. Wtedy trzeba je obciąć.

NA PRZETWORY

Płatki róż nie są tak bogate w witaminę C jak ich owoce, zawierają natomiast flawonoidy, antocyjany, garbniki i olejki eteryczne, które zachowują aromat w przetworach. Na konfiturę najlepsze są płatki róży stulistnej. Kilogram płatków uciera my z 1,2 kg cukru, dodając kilka kropli soku z cytryny dla poprawy koloru. Utartą konfiturę przekładamy do wyparzonych słoików.

Róże francuskie to wydzielona grupa obejmująca gatunek Rosa gallica i jego odmiany.

Tworzą one kwiaty pojedyncze i pełne, w różnych odcieniach różu. Dorastają do 1-1,2 m i mają postać zwartych krzewów. Ich ogromną zaletą są małe wymagania siedliskowe, odporność na mróz i choroby. Najobficiej kwitną na słonecznym stanowisku.

Czy wiesz, że...

Róże francuskie i damasceńskie pojawiły się w Europie dzięki benedyktynom, ale najbardziej rozsławiła je cesarzowa Józefina Bonaparte, która w XVIII wieku założyła w Malmaison pod Paryżem pierwszy wielki ogród różany.



Zobacz galerię zdjęć odmian