Poddasze dobrze podzielone

Ściany działowe nie są elementami konstrukcji budynku, nie muszą być zbudowane z tego samego materiału, co ściany zewnętrzne. To, z jakiego materiału będzie ścianka działowa, często zależy od konstrukcji budynku, pomieszczeń, które rozdziela i innych i funkcji, jakie będzie pełnić.

Ścianki szkieletowe

Ściany szkieletowe buduje się znacznie łatwiej niż murowane, łatwo je też zdemontować. Największą zaletą budowania ścian działowych w konstrukcji szkieletowej jest to, że można je ustawić w dowolnym miejscu na stropie, niezależnie od jego rodzaju. Niestety, podczas budowy łatwo o błędy, które skutkują kiepską akustyką czy pękaniem na połączeniach między płytami.
Ściany szkieletowe buduje się ze stalowych profili, które skręca się nierdzewnymi wkrętami. Stosuje się dwa rodzaje profili – pionowe słupki CW i poziome prowadnice – UW, które mocuje się do sufitu i podłogi. Systemy suchej zabudowy oferują producenci płyt gipsowo-kartonowych. Aby wyciszyć ścianę, między elementami rusztu umieszcza się płyty lub maty z wełny mineralnej. Szkielet z obu stron okłada się płytami gipsowo-kartonowymi, czasem gipsowo-włóknowymi. Wymiary typowych płyt wynoszą 1,2 x 2,5-3 m. Styki między płytami się spoinuje, co zależy od kształtu krawędzi, jakie mają płyty. Przeznaczone są do tego specjalne masy gipsowe i taśmy zbrojące z papieru lub flizeliny, chroniące przed pękaniem. Naroża ścian osłania się aluminiowymi lub plastikowymi profilami narożnikowymi.
Najczęściej stosuje się płyty gipsowo-kartonowe typu A, czyli zwykłe, o grubości 12,5 mm. Do łazienek, pralni, suszarni, czyli tam, gdzie może panować podwyższona wilgotność, przeznaczone są płyty typu H2. Poza standardowymi i o podwyższonej odporności na wilgoć są płyty wzmocnione od wewnątrz włóknem szklanym typu F o zwiększonej odporności na ogień, grube płyty (dwa razy grubsze niż tradycyjne) oraz cienkie płyty przeznaczone do gięcia na sucho (są o połowę cieńsze niż standardowe).
Płyty gipsowo-włóknowe mają wysoką odporność na ogień i podwyższoną wilgotność powietrza oraz są bardzo wytrzymałe na uszkodzenia.

Akustyka ścian szkieletowych

Lekkie ścianki działowe są najsłabsze pod względem akustycznym, jeśli podczas montażu zostaną popełnione błędy. Dlatego warto sprawdzić, jak powinny być zbudowane, aby do tego nie doszło.
Ściana na styku ze skosem. Szkielet ścianki działowej trzeba doprowadzić do płaszczyzny krokwi. Najpierw mocuje się płyty na ścianach, a później na skosach. Folię paroizolacyjną ze skosów połaci trzeba wsunąć pod okładzinę ścian działowych.
Ściana między sypialniami. Musi mieć izolacyjność akustyczną nie mniejszą niż 30 dB, a lepiej, gdyby miała 40 dB. Dlatego ściany szkieletowe wypełnia się odpowiednio wełną mineralną, która dobrze pochłania dźwięki powietrzne. Wełna jest sprężysta i dokładnie wypełnia przestrzeń między profilami. Im grubsza warstwa izolacji w ścianie działowej, tym lepiej – w ścianie powinna się znaleźć izolacja grubości przynajmniej 75 mm. Do lekkiej zabudowy przeznaczone są wyroby, które mają grubość i szerokość odpowiadającą wymiarom profili i ich rozstawowi.
Ściana między sypialnią a garderobą. Ta ściana może być cienka i nie trzeba w niej umieszczać wełny mineralnej. Trzeba jednak uwzględnić wzmocnienia rusztu w miejscach, gdzie będą mocowane półki.
Ściana między sypialnią a łazienką. Musi nie tylko dobrze izolować akustycznie, ale i być odporna na podwyższoną wilgotność powietrza. Jeśli w ścianie mają być umieszczone instalacje sanitarne, powinna ona mieć odpowiednią budowę – specjalne stelaże sanitarne (konsole) wewnątrz i podwójną budowę w całości wypełnioną wełną mineralną.
Zamiast standardowych płyt gipsowo-kartonowych mocuje się płyty o podwyższonej odporności na zawilgocenie, a w strefach zagrożonych wilgocią pokrywa się je folią w płynie, stosuje kołnierze i taśmy izolacyjne.
Ściana między sypialnią a kuchnią. W domach jednorodzinnych na poddaszu rzadko urządza się kuchnie. Jeśli jednak ma się ona tam znaleźć, trzeba pamiętać, że podobnie jak w garderobie, na ścianie często wiesza się szafki kuchenne. Konstrukcja takiej ściany wymaga więc odpowiedniego wzmocnienia na wysokości, na której będą znajdować się szafki. W tym celu wykonuje się przekładki z blachy stalowej albo układa dwie lub trzy warstwy grubszych płyt.

Zakrzywiona ścianka działowa

Dość łatwo wykonać ją w technologii szkieletowej, ale trzeba wybrać odpowiednie materiały. Konstrukcję ściany można zbudować ze standardowych profili – CW (słupki) i UW. Aby wygiąć profile mocowane do podłoża, nacina się je prostopadle do podstawy profilu lub używa profili przystosowanych fabrycznie do wyginania. Zakrzywione ściany najłatwiej obkłada się 6,5-milimetrowymi płytami g-k, mocowanymi w dwóch warstwach.
Ścianki łukowe łatwo też wybudować z bloczków z betonu komórkowego, który stosunkowo łatwo się docina i szlifuje.

Ścianki z cegieł

Obecnie nieotynkowana ściana z cegieł jest bardzo modna we wnętrzach, szczególnie jeśli chcemy je wykończyć w  stylu loftowym. Nawet jeśli na poddaszu zaplanowano suchą zabudowę czy ścianki z pustaków lub bloczków, nie trzeba rezygnować z postindustrialnie wykończonego wnętrza. Można wtedy sięgnąć po płytki imitujące surowe piękno ceglanych murów – ceramiczne lub ich gipsowe odpowiedniki. Oczywiście zwykłe cegły czy płytki można pomalować.
Ściana z cegieł zapewnia nie tylko wygląd surowego muru, ale też akumuluje ciepło, gdy jest zbyt gorąco, i je oddaje, kiedy się ochłodzi. Ponadto masywna ściana dobrze izoluje przed przenikaniem dźwięków z jednego pomieszczenia do drugiego. Ceglana ścian to dobry wybór wszędzie tam, gdzie łatwo dochodzi do zabrudzeń czy uszkodzeń mechanicznych powierzchni.
Jeśli zależy nam na klasycznym ceglanym klimacie, sięgamy po klinkier. Oferta producentów jest ogromna. Cegły mogą mieć kolor klasycznej czerwieni wypalanej gliny, ale też inny dowolny –  od bieli do czerni, także z efektem cieniowania. Cegły są naturalnie matowe lub angobowane (satynowe) albo glazurowane (błyszczące).
Nie tylko kolor materiału pełni ważną funkcję w wykończeniu wnętrza, ale i faktura. Cegły strukturyzowane dostępne są w wersji piaskowanej, drapanej, ryflowanej lub odciskanej. Dużym zainteresowaniem cieszą się ręcznie formowane cegły specjalnie postarzane. Ręcznie mogą być produkowane także cegły licowe, mające nieco większą nasiąkliwością niż klinkierowe (co we wnętrzu nie ma znaczenia), odrobinę mniejszą twardość i uboższą kolorystykę. Do budowy nieotynkowanych ścian działowych można wykorzystać także stare cegły pochodzące z rozbiórki.
Ciężkich ścian ceglanych, mimo że nie są nośne, nie wolno ustawiać w dowolnym miejscu na stropie. Powinny być budowane tam, gdzie zostały przewidziane w projekcie lub zezwolił na to konstruktor.

Zdaniem eksperta: dlaczego warto wybierać cegły klinkierowe na ściany we wnętrzach?

GRZEGORZ SUDOŁ, -manager ds. rozwiązań klinkierowych w firmie Wienerberger

Cegła, od setek lat stosowana jako materiał konstrukcyjny, już dawno przebojem weszła do wnętrz. Materiał ten łączy w sobie trwałość naturalnego surowca oraz nieograniczone możliwości aranżacyjne. Mnogość formatów i tekstur sprawia, że cegła klinkierowa doskonale współgra z innymi materiałami zarówno w nowoczesnych, jak i bardziej tradycyjnych aranżacjach. Kolory i faktury można ze sobą mieszać i łączyć w najbardziej zaskakujących zestawach, podobnie z formatami. Elementem rozbijającym monotonię ściany może być zastosowanie różnych przewiązań cegieł w murze, a także grubości spoin. To materiał, który z czasem nie blaknie, a jego estetyka opiera się nie tylko upływowi czasu, ale i zmieniającym modom.
Portfolio cegieł klinkierowych to ponad 200 różnorodnych wzorów zarówno cegieł tradycyjnych czy cegieł ręcznie formowanych o niepowtarzalnym charakterze, jak i nowoczesnych cegieł o długich formatach. W ofercie firmy znajdują się też produkty systemowe, dzięki którym powstaje kompletne rozwiązanie powalające na wymurowanie estetycznej i trwałej aplikacji z klinkieru, np. kształtki i płytki klinkierowe oraz gotowe mieszanki zapraw.

Ścianki z bloczków

Duże elementy z betonu komórkowego o gęstości 500-700 g/m3 do budowy ścian działowych nazywane są płytkami. Mają wymiary 25 x 62,5; 24 x 59 lub 20 x 60 cm i grubość od 5 do 10 cm. Muruje się je na zaprawę cienkowarstwową, wykonując zarówno spoiny poziome, jak i pionowe. Czasem ich krawędzie boczne są proste, a czasem mają zamki, ułatwiające ich wzajemne dopasowywanie.
Bloczki do budowy ścian działowych mogą też być gipsowe w wersji standardowej lub impregnowanej. Ich wymiary wynoszą 50 x 66,6 cm, grubość – 8 lub 10 cm. Bloczki gipsowe na bokach mają wyprofilowane pióra i wpusty, dzięki czemu podczas wznoszenia ścian nie trzeba robić spoin pionowych. Bloczki z gipsu są trudniejsze do obróbki niż te z betonu komórkowego, bo są twardsze – ich gęstość wynosi 800-1100 g/m³. Z drugiej strony duży ciężar i twardość to zalety, bo dzięki temu lepiej izolują akustycznie i trudniej je uszkodzić.

Przezroczyste ścianki

Szklana tafla nie zapewnia ani intymności ani izolacyjności akustycznej, a jedynie efekt wizualny, jeśli nam na takim zależy. Na poddaszu szklane ścianki zwykle buduje się z pustaków szklanych, składających się z dwóch sklejonych szklanych kształtek z pustką powietrzną w środku. Do budowy szklanych działówek można wykorzystać podobne do pustaków szklanych luksfery z litego szkła bez pustki powietrznej. Pustaki są popularniejsze od luksferów, które coraz trudniej kupić. Zazwyczaj mają wymiary 19 x 19 x 10 cm. Są bezbarwne i kolorowe, barwione w masie lub tylko powierzchniowo, matowane jedno- lub dwustronnie. Przepuszczają od 50 do 75% światła. Niektóre mają LED-y lub bańki powietrza w szkle. Do ścian łukowych są przeznaczone specjalnie wygięte pustaki.
Systemów wznoszenia ścian z pustaków szklanych jest kilka, w tym bezklejowy z zastosowaniem specjalnych listew montażowych. Zazwyczaj jednak muruje się je na zaprawę a w spoinach umieszcza pręty zbrojeniowe.
Na rynku są też pełne cegły szklane o wymiarach na przykład 20 x 10 x 5 cm lub 10 x 10 x 5 cm. Muruje się je jak tradycyjny produkt. Niestety są ponad dziesięciokrotnie droższe niż klasyczne pustaki szklane czy luksfery.
Pamiętajmy, że połączenie ściany szklanej z inną musi być skuteczne oddylatowane paskiem papy lub elastycznej taśmy dylatacyjnej.