Które byliny żyją najdłużej?

Długowieczne byliny kwitnące - Piwonie, inaczej peonie (Paeonia)

Piwonie to jedne z bylin rekordzistek - okazy, które mają po 50, 60 lat wcale nie są rzadkością (a są i stuletnie). W ogrodach najczęściej spotykamy piwonię chińską ( Paeonia lactiflora) o pełnych, różowych lub białych kwiatach, rzadziej żółtych, kwitnących pod koniec maja i w czerwcu. Piwonie lubią żyzną ziemię i słoneczne miejsca. Warto wcześniej zastanowić się nad wyborem stanowiska, gdyż nie znoszą przesadzania. Należy je umieścić w ziemi płytko, tak aby znalazły się 2-5 cm pod jej powierzchnią. Cień i zbyt głębokie sadzenie to główna przyczyna słabego kwitnienia piwonii.

Najtrwalsze byliny - Liliowce (Hemerocallis)

To "żelazne" rośliny. Dobrze się czują i w słońcu, i w półcieniu, nie potrzebują żyznej ziemi, znoszą suszę. Kwitną wczesnym latem. Odmian są dziesiątki tysięcy i wciąż pojawiają się nowe, o ciekawych kolorach i formach płatków.Każdy kwiat kwitnie tylko jeden dzień, ale ciągle pojawiają się kolejne. Liliowce to byliny długowieczne, ale jeśli zależy nam na tym, aby obficie kwitły, co kilka lat ich kępy warto dzielić.

Byliny długowieczne - Przywrotnik ostroklapowy (Alchemilla mollis)

Świetnie nadaje się do ogrodów naturalistycznych. Ma duże liście, okrągłe w zarysie, i liczne drobne kwiatki koloru żółtozielonego, pojawiające się od czerwca do sierpnia. Może służyć jako roślina okrywowa. Jest zupełnie niewymagający - nadaje się i do miejsc słonecznych, i zacienionych, znosi okresową suszę. Nadaje się do bukietów - długo stoi w wazonie.

Kwiaty dlugowieczne - Irys syberyjski (Iris sibirica)

Kwitnie późną wiosną i wczesnym latem. W przeciwieństwie do bardziej popularnych irysów bródkowych najlepiej rośnie na żyznej, kwaśnej, stale wilgotnej ziemi, dlatego jest idealną rośliną do sadzenia w miejscach podmokłych, np. wokół oczek wodnych. W ostatnich latach pojawiły się odmiany o dużych kwiatach w ciekawych kolorach: bywają nie tylko niebieskie i białe, ale także żółte, fioletowe, brązowe, a nawet wielobarwne.

Funkie (Hosta )

Idealne, niekłopotliwe byliny do cienia. Doskonałe jako rośliny okrywowe - ich szerokie liście nie dopuszczają do rozwoju chwastów. Prezentują niespotykane bogactwo kolorów - bywają nie tylko zielone, ale i cytrynowe, turkusowe, niebieskawe, pasiaste. Oprócz liści walorem funkii są także liliowe lub białe kwiaty. Rośliny te rzadko chorują, znoszą okresową suszę. Pod dobrą opieką mogą dożyć nawet 25 lat.

Jest wysoką byliną do półcienistych, wilgotnych miejsc. Tojad przypomina ostróżkę, ale kwiaty nie są rozchylone, lecz przymknięte (przypominają kształtem hełmy), zwykle koloru ciemnofioletowego. Uwaga, nazwa nie kłamie - tojad jest rośliną trującą!

Okazała (1,5 m wysokości) bylina doskonale pasująca do cienistych zakątków. Rośnie dziko w Polsce. W maju i czerwcu tworzy wiechowate kwiatostany; u roślin męskich kwiaty są czysto białe, u żeńskich - kremowe. Parzydło może rosnąć na przeciętnej glebie, ale najbardziej efektownie się prezentuje posadzone na glebie żyznej i wilgotnej.

Świecznica groniasta (Cimicifuga racemosa)

Inaczej nazywana pluskwicą. Ta okazała bylina dorasta nawet do 2 m, a jej kremowe kwiatostany, kwitnące późnym latem, przypominają świece. Odpowiada jej gleba żyzna i wilgotna oraz cieniste lub półcieniste miejsca.

W krajach o łagodnym klimacie ciemierniki kwitną w listopadzie lub grudniu, stąd nazywane są różami Bożego Narodzenia. W Polsce zwykle zakwitają na przedwiośniu, rzadziej jesienią. Oprócz kwiatów utrzymujących się przez kilka tygodni ich ozdobą są skórzaste ciemnozielone liście. Ciemierniki mają skromne wymagania, dobrze się czują w półcieniu, a nawet w cieniu. Żyją kilkadziesiąt lat (choć w surowe, bezśnieżne zimy niekiedy u nas przemarza).

Rozchodniki (Sedum)

Do tego rodzaju należy wiele gatunków - głównie małych, odpowiednich na skalniaki. Prawdziwym pewniakiem jest jednak rozchodnik okazały (na zdjęciu). Tak jak inne rozchodniki kocha słońce i doskonale obywa się bez podlewania, ale w przeciwieństwie do innych rozchodników woli bardziej urodzajną ziemię. Kwitnie pod koniec lata i jesienią, w różnych odcieniach różu i purpury.

Spośród rudbekii właśnie ta odmiana wyróżnia się szczególną trwałością. Nazwa 'Goldsturm', po niemiecku  "złota burza", doskonale pasuje do tej byliny o licznych, złocistych kwiatach, ukazujących się od połowy lata do późnej jesieni. Roślina dobrze się czuje posadzona w przeciętnej ogrodowej ziemi, w słonecznym miejscu. Znosi krótkie okresy suszy. Łatwo wysiewa się sama.