Układanie płytek podłogowych

Do prac wykończeniowych w mieszkaniu warto zatrudnić rzemieślnika, który oprócz zdolności manualnych i zmysłu estetycznego będzie miał profesjonalne narzędzia, a także odpowiednią wiedzę. Oznacza to, że będzie umiał dopasować rodzaj zaprawy klejowej i do spoinowania do typu płytek, wymagań podłoża oraz rodzaju pomieszczenia, w którym wykonywana jest posadzka.

Układanie i zaprawy klejące

Kleje do płytek powinny być dopasowane do powierzchni, którą wykańczamy, jak i do rodzaju płytek. Do specyfiki powierzchni, jaką są domowe posadzki, dostosowane są na przykład zaprawy o wydłużonym czasie otwartym, to znaczy takie, które przez kilkanaście minut po nałożeniu pozwalają zmieniać położenie płytek (poziomowanie).

Terakota. Jest równie łatwa w obróbce, jak glazura. Do docinania płytek czy wycinania w nich otworów wystarczą standardowe narzędzia glazurnicze. I podobnie jak glazurę, terakotę można układać przy użyciu tak zwanych klejów podstawowych, czyli najtańszych zapraw cementowych. Według normy (PN-EN 12004:2008) oznacza się je symbolem C1.

Gres. Jego właściwości fizyczne pozwalają na montaż prawie we wszystkich warunkach, więc naturalnym jest, że materiał ten zdominował rynek okładzin. Duża twardość gresu powoduje jednak utrudnienia podczas obróbki (niezbędne jest stosowanie narzędzi uzbrojonych w końcówki z nasypem diamentowym).

Ponieważ jest mało nasiąkliwy, do montażu trzeba stosować kleje o podwyższonej adhezji (zdolności klejącej) i podwyższonych parametrach wytrzymałościowych. Oznaczenie normatywne zapraw do gresu to C2.

Na podłoża poddawane zmianom temperatury, takie jak tarasy i balkony, ogrzewane podłogi, elewacje, płytki gresowe powinny być przyklejane za pomocą klejów odkształcalnych, które oznacza się symbolem C2S1 lub C2S2.

Proces polerowania otwiera w gresie mikrokanaliki kapilarne, co zmniejsza jego odporność na plamienie. Dlatego płytki polerowane wymagają specjalnej impregnacji. Polerowanie obniża też twardość gresu i jego odporność na ścieranie.

Wykończenie i zaprawy do spoinowania

Szczeliny fugowe. Wypełnia się je zaprawami na bazie cementu o niewielkiej nasiąkliwości i odpornymi na ścieranie. Dobrej jakości zaprawy fugowe mają dodatkowo właściwości hydrofobowe i są zabezpieczone przed pleśniami i grzybami. Takie zaprawy mają oznaczenie CG2WA.

Szczeliny narożne i dylatacyjne. Do ich wypełnienia używa się mas trwale elastycznych, na bazie silikonu lub poliuretanu. Występują one w tych samych kolorach co fugi cementowe, jednak różnią się od nich wizualnie: cementowe są matowe i porowate, a silikony gładkie i błyszczące. W tych samych kolorach dostępne są również fugi epoksydowe - wodoszczelne i odporne na chemikalia. Nie ulegają trwałym zaplamieniom i dają się czyścić jak glazurowana powierzchnia płytek. Ich wykonanie wymaga doświadczenia, gdyż ewentualne błędy mogą być bardzo kosztowne. Spoiny epoksydowe trudno usunąć bez uszkodzenia płytek, kiedy proces twardnienia się zakończy.

Montaż bezfugowy. To układanie płyt o dużych formatach z bardzo wąskimi szczelinami (2-3 mm). Jest modny, ale z technicznego punktu widzenia niekorzystny. Fugi chronią krawędzie płytek i kompensują naprężenia (co jest szczególnie ważne, gdy mamy ogrzewanie podłogowe). Instrukcja ITB "Okładziny i posadzki z płytek ceramicznych" podaje, że płytki o bokach powyżej 60 cm powinny mieć spoiny o szerokości od 5 do 20 mm. Zasada jest prosta: im większe płytki, tym szersze fugi.

Układanie płytek z kamienia naturalnego

To temat na osobną opowieść, ale warto wspomnieć o kilku najważniejszych sprawach.

Zaprawy klejące. Kamienie są w większym lub mniejszym stopniu nasiąkliwe. Dlatego do ich mocowania nie używa się zwykłych klejów cementowych (z uwagi na ryzyko powstania ciemnoszarych przebarwień), lecz zapraw na bazie białego cementu. Okładziny kamienne dzieli się też na grupy o różnej podatności na odkształcenia pod wpływem wilgoci. Najmniej wrażliwe można montować na zwykłe kleje, a bardziej podatne na odkształcenia - na zaprawy szybkoschnące.

Zaprawy do spoinowania. Marmur, trawertyn i wapień przebarwiają się pod wpływem kwasów. Niektóre uszczelniacze silikonowe podczas utwardzania uwalniają kwas octowy. Do prac kamieniarskich stosuje się silikony o odczynie neutralnym.

Trawertyn będzie natomiast dużo łatwiejszy w utrzymaniu, gdy puste przestrzenie wypełni się żywicą.

Zobacz także:

Układanie płytek - krok po kroku

Zapisz się na NEWSLETTER. Co tydzień najnowsze wiadomości o budowie, remoncie i wykańczaniu wnętrz w Twojej poczcie e-mail: Zobacz przykład