Dekoracje: drzewko w miniaturze
Z długowiecznym drzewkiem bonsai wiążemy się na całe życie. Jego pielęgnacja wymaga nie tylko ciągłej uwagi, lecz także wyobraźni. Japończycy, którzy taki sposób uprawiania roślin doprowadzili do perfekcji i zmienili w sztukę twierdzą, że hodowca artysta przekazuje roślinie cząstkę swojej duszy.
Sztuka bonsai (ban - taca, sai - roślina) narodziła się ponad dwa tysiące lat temu w Chinach, potem zdobyła niezwykłą popu- larność w Japonii. Polega na formowaniu zwykłych roślin tak, by wyglądały jak bardzo stare, zminiaturyzowane drzewa (naj-częściej mające 20-40 centymetrów).
Najbardziej cenione są bonsai z drzew długowiecznych, takich jak dęby, sosny, cisy, świerki, jałowce; nieco mniejszym powodzeniem cieszą się krótko żyjące gatunki, np. topola. Do uprawy wybiera się też rośliny uznawane w naszym klimacie za domowe: fikusy, grubosze, azalie, serrisy, szeflery, wilczomlecze.
Formowanie bonsai polega na regularnym przycinaniu gałęzi, oraz drutowaniu, czyli nadawaniu pędom odpowiednich kształtów przez owijanie ich drutem. Drzewka sadzimy w specjalnych doniczkach - są to płaskie ceramiczne naczynia (często zdobione dalekowschodnimi motywami) o kształcie dostosowanym do bardzo zredukowanej bryły korzeniowej. Aby donicz- kowa kompozycja wyglądała jak prawdziwy krajobraz w miniaturze, często dodaje się także kamyki, drobne rośliny. Gatunki egzotyczne (na przykład azalie czy murraje - krzewy pochodzące z południowej Azji) przez cały rok uprawia się w mieszkaniu. Stawiamy je tam, gdzie dociera dużo rozproszonego światła, podlewamy skąpo, ale często; zimą możemy zraszać. Okazy rosnące w klimacie umiarkowanym, m.in. modrzewie, sosny, jałowce - cały rok trzymamy na zewnątrz (przed zimą trzeba je dokładnie okryć).
- Więcej o:
