Mieszkanie w kamienicy na Starym Mokotowie

To właśnie tu, przy współpracy z architektem Wojciechem Nowakiem z pracowni NOWW, powstałą przestrzeń, która w nowoczesny sposób opowiada o historii, rzemiośle i współczesnej estetyce. To nie tylko aranżacja wnętrza, a świadomie zbudowana narracja o mieszkaniu, które szanuje przeszłość, jednocześnie odważnie wchodząc w dialog z teraźniejszością.

60-metrowe mieszkanie usytuowane jest na najwyższym, piątym piętrze, tuż pod strychem. Pierwotny układ – dwa pokoje, osobna kuchnia, łazienka i toaleta – został zaplanowany od nowa, zgodnie z potrzebami współczesnych mieszkańców. Kuchnię przeniesiono do salonu, tworząc harmonijną zabudowę dzienną, a w jej dawnej lokalizacji zaprojektowano sypialnię. Jedyną zmianą konstrukcyjną było nowe umiejscowienie wejścia do łazienki, co pozwoliło zaprojektować spójną, rytmiczną fasadę kuchenną.

Właściciele, na co dzień funkcjonujący w branży kreatywnej, poszukiwali rozwiązań nieoczywistych – dalekich od katalogowego minimalizmu, a jednocześnie sprzyjających odpoczynkowi po intensywnej pracy. Projekt jest więc odpowiedzią na potrzebę równowagi: między energią a spokojem, między intensywnością bodźców a ukojeniem, między świadomością formy a komfortem codziennego użytkowania.

Przed remontem nie było tu dekoracyjnych gzymsów, sztukaterii czy oryginalnych posadzek. Jedynymi elementami, które przetrwały czas i zachowały charakter dawnej kamienicy, okazały się dwie pary dębowych drzwi. Po gruntownej renowacji stały się one kluczowym łącznikiem między historią budynku a nową, współczesną opowieścią o tym wnętrzu. Wzmocniono ściany i stropy, wymieniono wszystkie instalacje, zaprojektowano nowe układy funkcjonalne, otwierając mieszkanie na światło i długie perspektywy.

Na podłogach pojawił się nowy dębowy parkiet układany w klasyczną jodełkę – wyraźny ukłon w stronę tradycji warszawskich kamienic, ale zrealizowany w świeży, współczesny sposób. Dawny otwór drzwiowy do łazienki zastąpiono okrągłym świetlikiem, który stał się jednym z najbardziej charakterystycznych elementów projektu – symbolicznie „otwiera” łazienkę na resztę mieszkania, przenosząc światło tam, gdzie zwykle go brakuje.

W łazience zastosowano nieszablonowy układ funkcjonalny: przeszklona ściana prysznicowa została ustawiona pod kątem 30 stopni. Ten pozornie prosty zabieg tworzy dynamiczny, lekko zaskakujący rysunek przestrzeni, a jednocześnie pozwala optymalnie wykorzystać metraż, unikając oczywistych rozwiązań i typowych podziałów.

Główną ideą projektu było stworzenie przestrzeni, która pozostaje wyraźna dzięki przemyślanym fakturom i kolorom. Wnętrze zbudowano z kilku warstw, które razem tworzą wyrazistą kompozycję. Koncepcja wymyka się jednoznacznym klasyfikacjom stylistycznym. Nie jest to ani klasyczna realizacja, ani typowe mieszkanie modernistyczne, ani też modny loft. Pojawiają się tu elementy typowe dla różnych epok, swobodnie interpretowane na nowo:

• szafy pokryte oryginalnymi, czarnymi, emaliowanymi płytkami z lat 60.,
• kuchenne fronty inspirowane techniką intarsji,
• na nowo odczytane detale stolarskie i rytmy podziałów.

Wspólnym mianownikiem jest tu odwaga w stosowaniu faktur i materiałów. Kamienie o wyrazistych rysunkach, drewno w różnych odcieniach i strukturach, miękkie tkaniny, szkło, metal – wszystko to zostało zestawione tak, by budować równowagę. Ogromną rolę odgrywa również światło: zarówno to naturalne, wpadające z różnych stron, jak i sztuczne, starannie rozplanowane, by podkreślać formy i kolory.

Gabinet zaprojektowano z wyrazistym gzymsem. To przestrzeń, która lekko odcina się od reszty mieszkania – nie tyle kolorystycznie, co nastrojem. Dominuje tu drewno i precyzyjnie poprowadzona linia zabudów, sprzyjająca skupieniu i pracy twórczej.

Sypialnia to z kolei świadoma gra barwami o barokowym rodowodzie. Dominują w niej fiolety – głębokie, zmysłowe, zestawione z wykładziną podłogową w piaskowym kolorze. Charakterystycznym motywem jest szachownica, która nie kończy się na podłodze czy ścianie, ale przechodzi na sufit, zamykając kompozycję niczym teatralna scenografia. Dzięki temu wnętrze nabiera kameralnego, lekko onirycznego charakteru.

W łazience zestawiono Verde Guatemala z Rojo Alicante i Rosso Levanto – trzy wyraziste, nasycone kamienie, które razem tworzą zmysłową, odważną kompozycję. Kolory i rysunek kamienia przenikają się, podkreślone światłem i odbiciami w taflach szkła.

Sztuka we wnętrzu pojawia się oszczędnie, ale jej obecność jest ważna dla zbudowania indywidualnej tożsamości mieszkania. Nie chodzi tu o dekoracyjny dodatek, lecz o obiekty, które dopowiadają historię miejsca: prace Normana Leto, Magdy Karpińskiej i Tomka Barana. Istotne miejsce zajmują też przedmioty vintage wyszukane na aukcjach. To meble i dodatki, które noszą ślady historii – patynę, drobne niedoskonałości. Zestawione z nowymi elementami zabudowy tworzą spójny, ale nie jednorodny obraz. Projekt odzwierciedla pierwotne założenie: stworzyć indywidualną historię, która zbuduje harmonijnie zbalansowane wnętrze.