Obudowa wanny

Są różne sposoby na to, by wanna była prawdziwą ozdobą. Wybór zależy nie tylko od zasobności portfela, ale też od naszej fantazji i dostępnej przestrzeni. Do wykończenia wanny warto zatrudnić dobrego fachowca, by ładnego efektu nie zepsuło niestaranne wykonanie.

Czym ją obudować

Jedynie wanna fabrycznie wykończona nie musi być obudowywana, pozostałe trzeba zamocować zgodnie z zaleceniami producenta (zwykle na nóżkach i mocować do ściany) oraz wykończyć jednym z poniższych sposobów.

Gotowa, zdejmowana osłona. Jest to panel osłaniający, najczęściej z laminatu, ale wykonuje się też piękne osłony z drewna egzotycznego czy szkła hartowanego. Gotową osłonę można kupić jako dodatkowe wyposażenie do wielu modeli wanien. Jest idealnie dopasowana do wanny, a jej montaż jest bardzo łatwy - mocuje się ją zatrzaskami do krawędzi wanny i ściany lub do stelaża (wsporników). Zaletą takiego rozwiązania jest łatwy dostęp do całej przestrzeni podwannowej, a więc w razie awarii łatwo dokonać naprawy czy zebrać wylaną wodę. Kupując wannę z osłoną akrylową warto zwracać uwagę na jakość materiału osłony - najlepiej, gdy akryl osłony i wanny jest jednakowy, wówczas całość starzeje się równomiernie. Im mniej łączeń ma osłona, tym ładniej wygląda. Wykonanie osłony z drewna egzotycznego można też zamówić u stolarza.

Obudowa styropianowa (nośnik do wanien). Oferowana jest do wielu modeli wanien - trzeba dobrać obudowę do konkretnego modelu wanny. Takie obudowy produkuje się z twardego styropianu. Stanowią nie tylko stabilną konstrukcję nośną, ale też izolację cieplną, dzięki której woda w wannie nie stygnie zbyt szybko, oraz akustyczną - wyciszającą szum napełniania wanny; do takiego montażu nie są potrzebne nóżki. Styropianowa obudowa jest łatwa w montażu. Najpierw ustawia się ją w odpowiednim miejscu, wstawia do niej wannę, by sprawdzić, czy szczelnie przylega do nośnika i gdzie ma się znaleźć syfon. Następnie wyjmuje się wannę, podłącza syfon do kanalizacji, a obudowę przykleja do podłogi. Ostatecznie wstawia się wannę, łączy ją z syfonem, a do nośnika przykleja się z zewnątrz płytki ceramiczne. Oprócz podstawowej formy dobieranej do kształtu wanny można kupić również dodatki: schody czy poszerzone ranty wokół wanny. Dostęp do podłączeń z boku wymaga wycięcia fragmentu obudowy. Kształtki styropianowe są jednak drogie.

Obudowa murowana. Rozwiązanie najczęściej stosowane zarówno do wanien prostokątnych, jak i zaokrąglonych. Do murowania doskonale nadają się bloczki z betonu komórkowego grubości 5-6 cm, łączone zaprawą klejową. Można je łatwo przycinać na wymagany wymiar oraz szlifować, nadając odpowiedni kształt zaokrągleń. Taką obudowę można wykończyć dowolnym materiałem: płytkami ceramicznymi, kamieniem lub drewnem egzotycznym.

Obudowa z płyt. Są to płyty gipsowo-kartonowe lub gipsowo-włóknowe, mocowane do stelaża. W ten sposób łatwo obudować zarówno wanny prostokątne, jak i z bokami łukowymi.

Stelaż składa się z profili typu U mocowanych do podłogi (przypodłogowych), słupków typu C oraz górnego zwieńczenia z takiego samego profilu jak przypodłogowy. Zależnie od kształtu wanny używa się profili poziomych zwykłych (prostych) lub z nacięciami, które umożliwiają wyginanie profilu do kształtu wanny.

Pokrycie stelaża wykonuje się zwykle z wodoodpornych płyt gipsowo-kartonowych, a jeszcze lepiej - z płyt gipsowo-włóknowych, które mają większą wytrzymałość i nie pęcznieją pod wpływem wilgoci. Przed zamocowaniem płyt gipsowo--kartonowych warto ich wewnętrzną powierzchnię dodatkowo zabezpieczyć preparatem gruntującym, co zmniejszy ich nasiąkanie wilgocią. Jeśli obudowa ma być zakrzywiona, to przed zamocowaniem płyty trzeba zwilżyć, aby można je było łatwo wygiąć. Całą obudowę wanny można zwykle wykonać z jednego odcinka płyty, ale jeśli trzeba połączyć dwa odcinki, to miejsce łączenia musi się znaleźć na pionowym profilu stelaża, a styki płyt wyrównuje się masą klejową. Do płyt zwykle przykleja się płytki ceramiczne.

Jeśli obudowa wanny ma mieć obrys większy niż sama wanna, to najłatwiej wykonać ją w formie stelaża dwurzędowego. Wewnętrzny rząd profili stanowić będzie podparcie do zamocowania pokrycia poziomego, a zewnętrzny będzie rusztem okładzin pionowych. Zależnie od krzywizny wygięcia, do pokrycia stosuje się płyty płaskie przykręcane po namoczeniu lub nacinane. Jeśli potrzebna jest większa wytrzymałość obudowy (np. jeśli ma być obłożona cięższymi płytkami kamiennymi), wykonuje się ją z dwóch warstw płyt (wskazówek na ten temat udzielają ich producenci).

Gdzie bateria

Baterię z wylewką i prysznicem można montować na ścianie przylegającej do wanny lub na obrzeżu wanny (trzeba wówczas wyciąć odpowiednie otwory), albo w poziomej półce obudowy. Są też baterie mocowane do podłogi - przeznaczone głównie do wanien wolno stojących.

Baterię naścienną podłącza się do końcówek rur doprowadzających wodę, umieszczonych w bruzdach wykutych w ścianie lub ukrytych za ścianką osłonową (montażową). Przestrzeń nad taką ścianką można wykorzystać na półeczki nad wanną. Baterie najlepiej umieszczać w odległości ok. 1/3-1/2 długości wanny od syfonu, w miejscu, gdzie obrzeże jest wąskie - inaczej trzeba dobierać baterie z dłuższą wylewką, aby woda wpadała do wnętrza wanny.

Baterie stojące to produkt ekskluzywny. Baterie wieloczęściowe (wielootworowe) wymagają wywiercenia 3-4 otworów w obrzeżu lub w obudowie wanny i połączenia poszczególnych elementów zestawem rurek dołączonym do baterii. Zwykle montuje się je w kasecie montażowej wstawianej w obudowę wanny - tworzy wówczas półkę przy wannie. Trzeba jedynie pamiętać, aby materiał, którym będzie wykończona obudowa, nie był zbyt gruby (np. kamienne płytki). W przeciwnym razie nie można byłoby wkręcić weń pierścieni mocujących.

W wannach akrylowych można montować baterie na obrzeżu. Trzeba wówczas otwornicą zamocowaną na wiertarce wyciąć odpowiednie otwory pod baterię. Obrzeże w tym miejscu musi mieć dostateczną szerokość (zwykle 5-8 cm), aby pod spodem zmieściły się dość duże pierścienie mocujące. Miejsce osadzenia baterii warto dodatkowo wzmocnić grubą podkładką plastikową, która zabezpieczy wannę przed uszkodzeniem, gdy zbyt silnie chwycimy za wylewkę.

Po wyciąganej słuchawce prysznicowej baterii stojącej często pod obudowę ścieka woda. Gromadzi się tam jednak w specjalnym zbiorniku, który w części baterii stojących można podłączyć do kanalizacji, w innych musi być okresowo opróżniany, a więc trzeba zostawić do niego dostęp (otwór rewizyjny), żeby nie dopuścić do zalania podłogi pod wanną.

Uwaga! Jeśli po zamontowaniu wanny nie będzie dostępu do miejsca podłączenia baterii, lepiej nie montować jej przy użyciu nieco ryzykownych elastycznych wężyków, lecz na sztywno lub za pomocą rur warstwowych PEX, których odcinki - po zamocowaniu do baterii - można podłączyć do instalacji ciepłej i zimnej wody w dogodnym, łatwo dostępnym miejscu. Tam też można zamontować zawory odcinające z filtrem.

Otwory rewizyjne

W stałej (niezdejmowanej) obudowie trzeba zostawić otwór rewizyjny, zapewniający dostęp do syfonu, aby w razie konieczności można go było wymienić lub oczyścić. Jeśli wanna ma być wykończona dużymi płytkami, najczęściej wycina się w obudowie otwór, po czym maskuje go płytką ceramiczną zamocowaną tylko na obrzeżu zaprawą do spoinowania (jeśli się zapomni, która to płytka, można ją będzie rozpoznać po głuchym odgłosie, jaki wydaje podczas opukiwania). Można też wokół otworu rewizyjnego przykleić ramkę metalową i osłaniać ją płytką z magnesami lub do otworu wstawić drzwiczki rewizyjne, ale jest to rozwiązanie najmniej estetyczne. Jeśli nie chcemy mieć kłopotu z dostępem do syfonu, najlepiej kupić syfon czyszczony od góry.

Warto sobie zapewnić dostęp do podłączenia baterii stojącej, aby w razie awarii nie trzeba było rujnować obudowy. Otwór najlepiej wykonać w ścianie lub niskiej ściance przylegającej do wanny, przy której ma być montowana bateria. Jeśli jest to ściana działowa, otwór rewizyjny może być dostępny z pomieszczenia za tą ścianą; maskuje się go łatwą do zdjęcia płytą gipsowo-kartonową. Płytę można tak wykończyć, by praktycznie nie wyróżniała się na tle ściany.

Ściana dobrze zabezpieczona

Jeśli wanna ma stać przy ścianie, a w wannie będzie się korzystać nie tylko z kąpieli, ale również z prysznica, to ścianę tę trzeba szczególnie dobrze zabezpieczyć przed wodą i wilgocią. Samo pokrycie płytkami ceramicznymi nie wystarczy, bo woda łatwo przenika przez spoiny. Dlatego przed ułożeniem płytek ściany należy pokryć powłoką przeciwwilgociową - najlepiej tzw. płynną folią - i dopiero na niej przyklejać płytki. Trzeba dokładnie uszczelnić styki wanny ze ścianą. Ponieważ popularne uszczelnienia z masy silikonowej dość szybko ulegają działaniu pleśni, która zostawia nieusuwalne zanieczyszczenia, należy stosować silikon sanitarny - do powierzchni mokrych. Niektórzy zalecają też uszczelnianie dwuwarstwowe - najpierw silikonem, a następnie taśmą. Taśmy takie, choć teoretycznie samoprzylepne, często się odklejają, więc dobrze je mocować dodatkową warstewką silikonu. Taka taśma jest rozwiązaniem praktycznym, choć niezbyt eleganckim.

Obudowy wanny najczęściej okłada się płytkami ceramicznymi. Do ich mocowania należy używać klejów elastycznych, a spoiny wypełniać masą uelastycznioną - do powierzchni wilgotnych.

Ile to kosztuje

Narożna obudowa wanny o wymiarach 170×75 cm:

- zdejmowana akrylowa + zestaw montażowy - 150-600 zł

- styropianowa - 95-380 zł

- ze stelażu i płyt gipsowo-kartonowych - 50-70 zł

- z bloczków z betonu komórkowego - 40-60 zł

Całkowity koszt obudowy z wykończeniem zależy od ceny materiału wykończeniowego.