Taras na gruncie: powierzchnia z płytek ceramicznych

Jak najlepiej zrobić taras przed domem, żeby nie miał plam i nie pękał? Chciałabym, żeby to był taki, który ma fundament i płytki gresowe na wierzchu. Aldona A., Łódź

Płytki na taras na gruncie

Wykonanie trwałego tarasu na płycie betonowej nie jest łatwe. Częste zamarzanie i odmarzanie śniegu zimą sprawia, że woda, która dostanie się przez ewentualne nieszczelności pod płytki ceramiczne, zniszczy taras już po pierwszych mrozach. Aby tego uniknąć, należy zastosować odpowiednią hydroizolację oraz zwrócić uwagę na to, aby płytki były układane w odpowiedni sposób. Płytki gresowe tworzą na tarasach najtrwalsze posadzki. Nie mogą być zbyt małe (bo wtedy większa jest powierzchnia spoin, które są przesiąkają) ani zbyt duże (łatwiej ulegają uszkodzeniu pod wpływem zmian temperatury). Najlepsze są takie, których dłuższy bok ma około 30 cm. Do mocowania płytek należy stosować elastyczne zaprawy klejące, które nie powodują przebarwień, nakładając masę zarówno na płytki, jak i na podłoże lub użyć kleju samorozpływnego, który nie dopuści do pozostawienia w warstwie spajającej pustek powietrznych. Do spoinowania można przystąpić dopiero po 2-3 dniach od ułożenia płytek. Szerokość spoin nie powinna być mniejsza niż 2 proc. długości boku płytki, a na silnie nasłonecznionych tarasach - nawet 3 proc. Do wypełnienia szczelin na tarasie należy użyć uelastycznionej (o zwiększonej elastyczności) zaprawy spoinującej.

Podłoże pod płytę z betonu

Podłoże powinno być mocne i stabilne, więc najpierw z powierzchni pod taras zdejmuje się warstwę humusu (ziemi roślinnej), a następnie wysypuje piasek i go zagęszcza. Nie wolno wylewać płyty tarasowej bezpośrednio na zastanym podłożu, bo wtedy najprawdopodobniej będzie nierównomiernie osiadać, powodując pękanie płyty i płytek. Również jeśli podłoże jest gliniaste lub ilaste, pojawią się niszczące taras (wskutek powiększania się objętości zamarzającego gruntu) wysadziny mrozowe. Na wyrównanym podkładzie piaskowym układa się płyty z polistyrenu ekstrudowanego grubości 5-8 cm. Mają one za zadanie ograniczyć wpływ ruchów gruntu oraz stworzyć warstwę poślizgową, która zapewni swobodę rozszerzania się płyty tarasowej pod wpływem zmian temperatury. Taka warstwa uniemożliwia również podciąganie wody z gruntu przez płytę betonową, pełni więc jednocześnie funkcję hydroizolacji od dołu.

Płyta betonowa

Powinna mieć grubość przynajmniej 15 cm z betonu klasy C12/15 (wg starych oznaczeń B15) i być oddzielona od budynku wkładką dylatacyjną (np. ze styropianu grubości około 2 cm). Taki taras powinien mieć spadek około 2 proc. w stronę zewnętrznych krawędzi, umożliwiający odprowadzanie wody deszczowej. Jeśli przylega do dwóch prostopadłych ścian, spadki nadaje się w dwóch kierunkach. Grubość warstwy spadkowej w najcieńszym miejscu (przy krawędzi) nie może być mniejsza niż 4 cm.

Wewnątrz płyty umieszcza się siatkę stalową z drutu o średnicy 5 mm, o oczkach 15 x 15 cm. Powierzchnię betonu należy zatrzeć na gładko oraz - w odstępach mniej więcej co 3-4 m - zostawić szczeliny dylatacyjne.

Hydroizolacja tarasu

Nawierzchnia z gresu na zaprawie klejącej zwykle nie jest całkowicie szczelna. Przez spoiny może pod nią wnikać woda, która - zamarzając - powoduje odspajanie się płytek i niszczenie betonowego podłoża. Dlatego przed ułożeniem płytek powierzchnię tarasu należy pokryć hydroizolacją. Wykonuje się ją z cementowej zaprawy wodoszczelnej nakładanej w dwóch-trzech warstwach, w którą - w miejscach przebiegu dylatacji - wtapia się specjalne taśmy izolacyjne. Zamiast zaprawy uszczelniającej, lepiej ułożyć specjalne maty izolacyjne mocowane zaprawą klejącą do podłoża lub zastosować specjalny klej do płytek, który stanowi jednocześnie hydroizolację.

Zapisz się na NEWSLETTER. Co tydzień najnowsze wiadomości o budowie, remoncie i wykańczaniu wnętrz w Twojej poczcie e-mail: Zobacz przykład