O czym trzeba pamiętać, planując wykończenie elewacji deskami

Każdy materiał użyty do budowy tworzy charakterystyczny wygląd budynku. Budulec zastosowany prawidłowo daje poczucie ładu i bezpieczeństwa konstrukcji, a niezgodnie z jego właściwościami - poczucie nieładu, a nawet grożącej katastrofy, bo taki jest efekt błędnego ich użycia. Odczuwanie adekwatności zastosowania materiału budowlanego mamy zakodowane w świadomości, dzięki tysiącom lat doświadczeń. Tu skumulowała się naturalna wiedza o tym, co zniszczy konstrukcję, a co buduje wieloletnią bezpieczną jego eksploatację. Jest to część odczuwania architektury, harmonii i piękna budowanych domów. To, co widać na elewacji, mówi nam o tym, jak dom jest zbudowany, czy wedle naturalnych reguł budownictwa, czy jest tylko przyozdobiony deskami. Ale nawet gdyby był tylko przyozdobiony, to i tak trzeba to robić z pewną logiką.

Lepiej na górze niż na dole

Deski nie mają dużej wytrzymałości na ściskanie i nie są w stanie "unieść" znacznych ciężarów. Nie umieszczajmy ich na elewacji w takich miejscach, gdzie będą wyglądać, jakby podpierały mury. Odczuwać będziemy podświadomy lęk, że zostaną zgniecione, złamane, nie wytrzymają ich masy, nastąpi katastrofa.

Oczywiście jak najbardziej wskazane jest łączenie materiałów elewacyjnych - można np. obić deskami drewnianą konstrukcję poddasza, stojącego na grubych, otynkowanych murach. Nie powinno się okładać drewnem przypadkowych fragmentów budynku. Kuriozalnie wyglądają cienkie drewniane słupki obite poziomymi deseczkami lub sidingiem.

W pionie czy w poziomie

Deska kurczy się w przekroju i wygina w łukową kolebkę. Między przybitymi pionowo i szczelnie ułożonymi deskami zawsze powstaną więc szpary. Jeśli chcemy mieć szczelne odeskowanie, jego elementy powinniśmy układać nie pionowo, ale poziomo - na zakładkę lub na pióro i wpust.

Deski układane na elewacjach pionowo, od okapu aż do ziemi, świadczą o lekceważeniu praw natury i wykształconego przez pokolenia odczuwania dobrej architektury. Po deskach na elewacji często spływa deszcz, "piją" one też wilgoć z ziemi. Jeśli po jednej pionowej desce, od góry do dołu, stale będzie płynąć woda - ciągle będzie mokra. Natomiast deski układane poziomo schną całe, po kolei. Ostatnia z nich, na dole, jest najdłużej nasączana spływającą wodą, ale ponieważ cała jest mokra, nie zepsuje się tak szybko jak pionowa, poddana długotrwałemu i nierównomiernemu oddziaływaniu wilgoci. Drewno niszczy się bowiem najszybciej wtedy, gdy jedna jego część znajduje się w innym otoczeniu niż pozostała - np. pal wbity w ziemię szybko zbutwieje w miejscu styku z gruntem. Natomiast drewno znajdujące się całkowicie pod ziemią, w wodzie lub na powietrzu, zachowa swoje właściwości i nie ulegnie zniszczeniu.

Pomijając kwestię zawilgocenia, deski ułożone poziomo mają także inną zaletę: dają wrażenie sztywniejszej konstrukcji domu. Ułożone pionowo - sprawiają wrażenie, że obiekt nie jest sztywny i może się chwiać jak drzewa w lesie pod naporem wiatru. Takie obicia od zawsze stosowano w budynkach podrzędnych, gdzie estetyka nie miała znaczenia, a uszkodzone deski łatwo było wymienić na nowe, lub na wysoko osłoniętych okapem szczytach poddaszy, gdzie nie groziło im zniszczenie.

Zapisz się na NEWSLETTER. Co tydzień najnowsze wiadomości o budowie, remoncie i wykańczaniu wnętrz w Twojej poczcie e-mail: Zobacz przykład

>