Dom pełen aniołów
Są istotami duchowymi o ponadludzkiej naturze. Pośredniczą między Bogiem i człowiekiem. Są przewodnikami, pocieszycielami i opiekunami. Są zawsze i wszędzie blisko każdego człowieka.
Słowo "anioł" pochodzi od greckiego aggelos i znaczy "zwiastun". W judaizmie, chrześcijaństwie i islamie jest to istota stworzona przez Boga i zarazem jego wysłannik.
Jako pozytywne istoty o czystym duchu anioły zwiastują dobre nowiny, inicjują miłość, mądrość i oświecenie oraz wnoszą harmonię. Towarzyszą nam ponoć podczas całego życia, a dzięki dobroci, łagodności, ofiarności, a nadto anielskiej cierpliwości, są najlepsze "na kłopoty".
Podobnie jak ludzie anioły obdarzone zostały również wolną wolą. Mogą więc błądzić, a nawet zbuntować się przeciw Bogu. Wtedy są aniołami upadłymi.
Każdy ma swego anioła-opiekuna. Jest ich więc tyle, co ludzi i jeszcze więcej. Największy autorytet w dziedzinie angelologii, Pseudo-Dionizy zwany Areopagitą (k. V wieku), nazwał istoty, które dzisiaj znamy jako anioły "hierarchiami niebiańskimi". Podzielił owe hierarchie na dziewięć chórów. Serafini, cherubini i trony - te trzy grupy ponoć kontemplują Boga. Państwa, księstwa i zwierzchności zarządzają światem. Natomiast mocarstwa, archanioły i anioły przydzielane są do zadań specjalnych.
Wyobrażenia aniołów znamy przede wszystkim z dzieł sztuki dawnej, gdzie najczęściej adorują Boga Ojca, Chrystusa i Marię albo pojawiają się w scenach maryjnych bądź scenach z życia Chrystusa. Wyobrażenia te ukształtowano na podstawie tekstów biblijnych i apokryficznych. Pierwotnie opisał je jednak judaizm w oparciu o tradycję mezopotamską. Z judaizmu przejęte zostały dopiero przez chrześcijaństwo i islam.
Do najczęściej przedstawianych w sztuce należą grupy serafinów i cherubinów. Pierwsze mają właściwości inicjowania miłości, drugie kierują ku mądrości. Wyobrażenia ich przyjęły postać pół ludzkich, pół zwierzęcych postaci. Inne popularne przedstawienia to archanioły, np. Gabriel w scenie zwiastowania Marii nowiny cudownego poczęcia.
Od czasów wczesnochrześcijańskich anioły przedstawiano najczęściej jako młodzieńców w długich sukniach. Popularne były również, zwłaszcza w czasach baroku, wizerunki aniołów pod postacią pulchnych dzieci. Skrzydła aniołów oznaczają możliwości nieograniczonego poruszania się w przestrzeni pomiędzy niebem i ziemią. Symbolizują nadto wiedzę i opanowanie całego kosmosu.
Duchową naturę aniołów sformułował św. Tomasz z Akwinu, a potwierdziły sobory laterański IV (1215) i watykański I (1870) oraz papież Pius XII. Św. Tomasza nazwano nawet Doktorem Anielskim, jako że w swojej "Summie teologicznej" poświęcił dużo miejsca rozważaniom na temat tajemniczej natury aniołów i m.in. pytał o to, ile aniołów może przebywać naraz w tym samym miejscu.
W dniu Bożego Narodzenia częściej niż kiedykolwiek w roku myślimy o niewidzialnych zwiastunach dobrej nowiny. Materializują się w postaci figurek baraszkujących po świątecznym stole, wiszących na choince, zdobiących lichtarze. Jakiekolwiek są, wnoszą do domu radość nadzieję i spokój.
Jako pozytywne istoty o czystym duchu anioły zwiastują dobre nowiny, inicjują miłość, mądrość i oświecenie oraz wnoszą harmonię. Towarzyszą nam ponoć podczas całego życia, a dzięki dobroci, łagodności, ofiarności, a nadto anielskiej cierpliwości, są najlepsze "na kłopoty".
Podobnie jak ludzie anioły obdarzone zostały również wolną wolą. Mogą więc błądzić, a nawet zbuntować się przeciw Bogu. Wtedy są aniołami upadłymi.
Każdy ma swego anioła-opiekuna. Jest ich więc tyle, co ludzi i jeszcze więcej. Największy autorytet w dziedzinie angelologii, Pseudo-Dionizy zwany Areopagitą (k. V wieku), nazwał istoty, które dzisiaj znamy jako anioły "hierarchiami niebiańskimi". Podzielił owe hierarchie na dziewięć chórów. Serafini, cherubini i trony - te trzy grupy ponoć kontemplują Boga. Państwa, księstwa i zwierzchności zarządzają światem. Natomiast mocarstwa, archanioły i anioły przydzielane są do zadań specjalnych.
Wyobrażenia aniołów znamy przede wszystkim z dzieł sztuki dawnej, gdzie najczęściej adorują Boga Ojca, Chrystusa i Marię albo pojawiają się w scenach maryjnych bądź scenach z życia Chrystusa. Wyobrażenia te ukształtowano na podstawie tekstów biblijnych i apokryficznych. Pierwotnie opisał je jednak judaizm w oparciu o tradycję mezopotamską. Z judaizmu przejęte zostały dopiero przez chrześcijaństwo i islam.
Do najczęściej przedstawianych w sztuce należą grupy serafinów i cherubinów. Pierwsze mają właściwości inicjowania miłości, drugie kierują ku mądrości. Wyobrażenia ich przyjęły postać pół ludzkich, pół zwierzęcych postaci. Inne popularne przedstawienia to archanioły, np. Gabriel w scenie zwiastowania Marii nowiny cudownego poczęcia.
Od czasów wczesnochrześcijańskich anioły przedstawiano najczęściej jako młodzieńców w długich sukniach. Popularne były również, zwłaszcza w czasach baroku, wizerunki aniołów pod postacią pulchnych dzieci. Skrzydła aniołów oznaczają możliwości nieograniczonego poruszania się w przestrzeni pomiędzy niebem i ziemią. Symbolizują nadto wiedzę i opanowanie całego kosmosu.
Duchową naturę aniołów sformułował św. Tomasz z Akwinu, a potwierdziły sobory laterański IV (1215) i watykański I (1870) oraz papież Pius XII. Św. Tomasza nazwano nawet Doktorem Anielskim, jako że w swojej "Summie teologicznej" poświęcił dużo miejsca rozważaniom na temat tajemniczej natury aniołów i m.in. pytał o to, ile aniołów może przebywać naraz w tym samym miejscu.
W dniu Bożego Narodzenia częściej niż kiedykolwiek w roku myślimy o niewidzialnych zwiastunach dobrej nowiny. Materializują się w postaci figurek baraszkujących po świątecznym stole, wiszących na choince, zdobiących lichtarze. Jakiekolwiek są, wnoszą do domu radość nadzieję i spokój.
- Więcej o:
